...........................................................
"...τι
θέλουμε να θυμηθούμε που το έχουμε ξεχάσει..."
γράφει ο φίλος στο fb Γιώργος Τυρίκος-Εργάς (facebook, 20/6/2016)
Aν η τύχη τα φέρει και πρέπει να ξεριζωθείς από τον τόπο και το σπίτι
σου, τότε αλίμονο. Όπου και να πας ξένος, όπου και να γυρίσεις δαίμονας.
Όσοι σε υπερασπίζονται είναι μειοψηφίες, όσοι σε περιφρονούν σμάρια
ατέλειωτα, όσοι αδιαφορούν άλλοι τόσοι. Κάποιοι θα σου δώσουν ένα
κομμάτι ψωμί, κανένα φάρμακο, θα βρεθεί κανένας αν είσαι πάλι τυχερός να
σου βρει να κοιμήσεις το παιδί σου κάπου, να σου πει καμιά καλή
κουβέντα αλλά μέχρι εκεί. Ίσα-ίσα να μην πεθάνεις. Μπάτσοι θα σε σπάσουν
στο ξύλο, πολιτικοί από γυάλινα γραφεία θα σε βάλουν με μια τζίφρα να
κολυμπήσεις ενώ δεν ξέρεις και να πνιγείς και μετά θα σε γυρίσουν πίσω,
να συρθείς σε συρματοπλέγματα, να ζήσεις σε φυλακές, να περνάς ποταμούς
να περπατάς με ο,τι έχεις και δεν έχεις στο κρύο και στη ζέστη, συνέχεια
θα πεινάς, συνέχεια θα περπατάς, συνέχεια θα έχεις ερωτήσεις που κανείς
δεν απαντάει και ακόμα και εκεί που θα φτάσεις θα είσαι ξένος μέχρι να
πεθάνεις. Ακαδημαϊκοί θα σε αναλύσουν με τα πανέξυπνα γραπτά τους,
φιλάνθρωποι οργανισμοί θα σε φωτογραφήσουν να κλαις, καλλιτέχνες θα σε
μεταποιήσουν, το εμπόριο θα σε βάλει στα γρανάζια του, θα σε μασούν και
θα σε φτύνουν και θα σε καταπίνουν, καλοί και κακοί κατά πως θέλουν.
Ένας Σύρος μου είπε "θα περπατήσω μέχρι την άκρη του κόσμου για να σώσω
το παιδί μου". Για το παιδί σου το κάνεις αυτό, το ξέρω. Όλη αυτήν την
αντοχή, όλο αυτόν τον αγώνα. Και να είσαι βουβός, και να είσαι μόνος των
μόνων..."Θα ήταν πιο εύκολο να πεθάνω αλλά έχω αυτόν" μου είπε μια μάνα
από το Αφγανιστάν δείχνοντάς μου το αγοράκι της να κοιμάται πάνω σε ένα
χαρτόνι. Λες και σε εμένα τον δυτικό τον μεγαλόχαρο έπρεπε να βρει μια
δικαιολογία που δεν έκατσε εκεί στη φτώχεια και τον πόλεμο πίσω να
πεθάνει. Από τις μεγαλύτερες δυστυχίες σε αυτόν τον κόσμο είναι να είσαι
πρόσφυγας με παιδί στο δρόμο. Ή ένας πιτσιρικάς από το Χαλέπι και τη
Καμπούλ που λες, "γλίτωσα, πάω να ζήσω εκεί". Και να ξέρατε... Σκατά
στις παγκόσμιες μέρες, τι γιορτάζουμε ακριβώς δεν καταλαβαίνω, τι
θέλουμε να θυμηθούμε που το έχουμε ξεχάσει. Εδώ όλοι στη συνενοχή μας
πλέκουμε ένα ημερολόγιο με δικαιολογίες δίχως να έχουμε μάθει κάτι
ουσιαστικό από το παρελθόν. Καλή δύναμη πιο πολύ σε εμάς γιατί οι
πρόσφυγες έχουν τουλάχιστον ένα ξεκάθαρο καθήκον : να ζήσουν. Εμείς
πρέπει να σταματήσουμε να φυτοζωούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου