"H δουλειά δεν είναι για χόρταση" έγραψε η Μαριάννα Τζιαντζή ("Εφημερίδα των Συντακτών", 24.01.2018)

............................................................
 

H δουλειά δεν είναι για χόρταση

 

 

 

EUROKINISSI/ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

 

έγραψε η  Μαριάννα Τζιαντζή

("Εφημερίδα των Συντακτών", 24.01.2018)

«Το τυρί δεν είναι για χόρταση», έλεγαν κάποτε οι γονείς, τρομοκρατημένοι επειδή κάποιο παιδί την ώρα του φαγητού κατανάλωνε περισσότερο τυρί απ' ό,τι του αναλογούσε. Για χόρταση ήταν το ψωμί και το φαγητό που υπήρχε στο πιάτο. Τα άλλα (η παστή σαρδέλα, το τυρί, το σαλάμι) ήταν συνοδευτικά που, όταν υπήρχαν, έπρεπε να μοιράζονται δίκαια.

Σήμερα όσοι τυχεροί εργάζονται διαπιστώνουν ότι ούτε ο μισθός ούτε η ίδια η δουλειά είναι για χόρταση. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο μισθός, είτε ολόκληρος είτε μισός, δεν φτάνει για να χορτάσει ένας άνθρωπος, πολύ περισσότερο μια οικογένεια.

Ο όρος «jobless recovery» (ανάκαμψη χωρίς δουλειά) πρωτοεμφανίστηκε στη δεκαετία του 1990, αλλά επανήλθε και διαδόθηκε ευρέως στις αρχές της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ηταν μια ζοφερή πρόβλεψη την οποία οι περισσότεροι δεν έπαιρναν στα σοβαρά – «σκέψου θετικά» ήταν η κυρίαρχη προτροπή.

Τώρα πια δεν μιλάμε καν για ζωή, αλλά για ύπαρξη, για επιβίωση. Και καθώς στην Ελλάδα η επιβίωση, με όρους σχετικής αξιοπρέπειας, είναι αμφίβολη, οι λεγόμενες δυναμικές ηλικίες αναζητούν ή παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς.

Τα επίσημα στοιχεία για τον Δεκέμβριο του 2017 δείχνουν ότι, ως προς τις νέες προσλήψεις, ενισχύονται οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης σε βάρος της εργασίας πλήρους απασχόλησης (55,07% και 44,93% αντίστοιχα).

Δηλαδή, στους δύο νεοπροσλαμβανόμενους ο ένας είναι «ευέλικτος». Οχι ακριβώς «jobless» αλλά ημι-εργαζόμενος, μόνιμος κάτοικος του βασίλειου της φτώχειας.

Αν κάτι θα μείνει και μετά το τέλος των μνημονίων (με τη μορφή που τα ξέραμε), αυτό θα είναι ο εξευτελισμός της εργασίας. Βγαίνουμε από την κρίση «με την κοινωνία όρθια», ακούμε από πρωθυπουργικά χείλη.

Πράγματι, δεν παρουσιάζονται φαινόμενα εκτεταμένης πορνείας ή λεηλασιών σε σούπερ μάρκετ. Η κοινωνία είναι όρθια, όμως η εργασία, η σάρκα και το αίμα της κοινωνίας, στέκεται σε πόδια τρεμάμενα, τρεκλίζει για να μην πούμε ότι σέρνεται.

Η δουλειά δεν είναι ντροπή, όμως ντροπή είναι να δουλεύει κανείς και να διαπιστώνει ότι ούτε το φαγητό ούτε η θέρμανση είναι για χόρταση.

Εξίσου ντροπή είναι να ψευτοζεί κανείς χωρίς να δουλεύει, αιώνια καταδικασμένος στην κατηγορία του «πιο αδύναμου», του ευάλωτου που χρειάζεται προστασία.

Μήπως τάχα η ελευθερία είναι για χόρταση; Πόσο ελεύθερος είναι ένας άνθρωπος που πιέζεται από εκατό μεριές;

Πόσο ανεξάρτητη είναι μια χώρα που τα όρια της ελευθερίας της σταματούν εκεί όπου ορθώνονται οι μνημονιακές της υποχρεώσεις;