...............................................................
Ο άνθρωπος-άγαλμα
«Βαμμένοι και ακίνητοι», «άνθρωποι της κρίσης», άνθρωποι-
αγάλματα |
EUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου
Ενα πέρασμα από την Ερμού πριν
από λίγες μέρες μου θύμισε μια παλιά ιστορία του Μπρεχτ. Αφορμή υπήρξαν
αυτοί οι άνθρωποι που στέκονται όρθιοι, βαμμένοι από την κορφή ώς τα
νύχια με μια άσπρη μπογιά, ακίνητοι σαν αγάλματα. Λέει λοιπόν ο Μπρεχτ
πως μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, βρέθηκε σε μια μικρή γαλλική πόλη όπου
γινόταν μια γιορτή για την καθέλκυση ενός πλοίου. Μαζί με το πλοίο
τραβούσαν και το μπρούντζινο άγαλμα ενός στρατιώτη του γαλλικού στρατού.
Πλησίασε και είδε πως ήταν αληθινός άνθρωπος!
Στεκόταν ακίνητος, βαμμένος με μπρούντζο, τυλιγμένος σ’ ένα χακί
παλτό, πάνω σ’ ένα πέτρινο βάθρο. Δεν κουνούσε τον παραμικρό μυώνα και
τα βλέφαρά του δεν πετάρισαν ούτε μια φορά. Στα πόδια του ένα κομμάτι
χαρτόνι έγραφε: «Ο άνθρωπος-άγαλμα» και παρακάτω:
«Εγώ, ο στρατιώτης Τ.Λ. Φρανκάρντ, στο τάδε σύνταγμα πεζικού, στη
μάχη του Verdun, έμεινα για πολλές ώρες θαμμένος ζωντανός κάτω από τα
χώματα μαζί με τα πτώματα. Οταν με ξέθαψαν είχα αποκτήσει την ασυνήθιστη
ικανότητα να παραμένω ακίνητος, σαν άγαλμα, όση ώρα θέλω. Βοηθήστε, σας
παρακαλώ, έναν άνεργο οικογενειάρχη με ό,τι έχετε ευχαρίστηση».
Στεκόταν αυτός, πάντοτε καινούργιος, διατασσόμενος σε αμέτρητες
γλώσσες, δίχως να ξέρει ακριβώς το γιατί. «Τις χώρες που κατάκτησε δεν
τις πήρε ποτέ στα χέρια του, σαν τον χτίστη που δεν κατοικεί στο σπίτι
που έχτισε ο ίδιος. Μα ούτε και η χώρα του τού ανήκει, την οποία
υπερασπίστηκε με τόσο σθένος. Ούτε το όπλο μα ούτε και η στολή που
φοράει του ανήκουν… Αμέτρητες τσέπες χάρη σ’ αυτόν ξεχειλίζουν από
χρήμα. Αμέτρητες κραυγές, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, τον εμψυχώνουν
να προχωρήσει…»
Εδώ λοιπόν, σκέφτομαι, στέκεται κι ο «άνθρωπος της κρίσης», δίπλα
στον στρατιώτη-άγαλμα, δίπλα στον κάθε άνθρωπο που έχει αποκτήσει την
ικανότητα να κάνει πως δεν καταλαβαίνει τίποτα όταν δοκιμάζουν πάνω του
οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης και μακρόπνοους πολιτικούς σχεδιασμούς. Από
πάνω του, στο γείσο ενός μπαλκονιού, κουρνιάζουν περιστέρια που τον
κουτσουλάνε πού και πού.
Και αυτός εκεί, στρατιωτάκι αμίλητο, στρατιωτάκι ακούνητο. «Οι θεοί
τον ευλογούν! Αυτόν, που είναι μιασμένος από τη φρικιαστική λέπρα της
υπομονής, ποτισμένος ώς το κόκκαλο από την αγιάτρευτη αρρώστια της
αναισθησίας». Αναρωτιέμαι, τι είδους νούμερο θεατρικό είναι αυτό που
συγκεντρώνει τα βλέμματα των περαστικών; Αφού ελάχιστα κέρματα πέφτουν
στο ανοιχτό κουτί. Μάλλον τον συνήθισαν, παρακάτω υπάρχουν κι άλλοι
«βαμμένοι και ακίνητοι», άνθρωποι-αγάλματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου