...............................................................
* Βικτόρ Σερζ, «Αναμνήσεις ενός επαναστάτη», μτφρ. Ρ. Πεσσάχ, εκδ. Ακυβέρνητες Πολιτείες (2η ελλ. έκδοση), Αθήνα 2017.
Αίτηση ακύρωσης ασύλου
«Πολιτικός εξόριστος από τη
γέννησή μου, γνώρισα τα πραγματικά πλεονεκτήματα και τα βαριά
μειονεκτήματα του ξεριζώματος. Διευρύνει τη θέαση του κόσμου και τη
γνώση των ανθρώπων. Διαλύει τις ομίχλες του κομφορμισμού και τις
ασφυκτικές ιδιαιτερότητες.
»Διαφυλάσσει έναν επαρκή πατριωτισμό, ο οποίος δεν είναι στην
πραγματικότητα παρά μια μετριοπαθής αυτοεκτίμηση, συνιστά όμως, μέσα
στον αγώνα για την ύπαρξη, ένα μειονέκτημα που είναι κάτι παραπάνω από
σοβαρό. Είδα να γεννιέται η μεγάλη κατηγορία των απάτριδων, δηλαδή των
ανθρώπων εκείνων στους οποίους οι τύραννοι αρνούνται την εθνικότητα.
»Οταν, όσον αφορά το δικαίωμα στη ζωή, η θέση των απάτριδων –που στην
πραγματικότητα είναι οι άνθρωποι οι περισσότερο συνδεδεμένοι με τις
πατρίδες τους και με την ανθρώπινη πατρίδα– δεν μπορεί να συγκριθεί παρά
με τη θέση του ανθρώπου χωρίς νόμο του Μεσαίωνα ο οποίος, μη έχοντας
ούτε αφέντη ούτε επικυρίαρχο, δεν είχε ούτε δικαιώματα ούτε υπεράσπιση,
και του οποίου το όνομα και μόνο είχε καταλήξει να είναι ένα είδος
βρισιάς.
»Μέσα από ένα συντηρητικό πνεύμα, σε καιρούς όπου τίποτα δεν μπορεί
πια να συντηρείται χωρίς αλλαγή, ούτε ακόμη κι από ένα πνεύμα νομικής
αδράνειας, τα περισσότερα από τα σύγχρονα κράτη κατέληξαν συνένοχα στον
διωγμό αυτών των υπερασπιστών της ελευθερίας. […] Είδα τους
διανοούμενους της Αριστεράς, στις συντάξεις των έγκριτων επιθεωρήσεων
και περιοδικών, να αρνούνται να δημοσιεύσουν την αλήθεια, που ήταν
διαπιστωμένη και την οποία, άλλωστε, δεν αμφισβητούσαν, υποφέροντας.
Ομως προτίμησαν να την αγνοήσουν καθώς ήταν αντίθετη με τα ηθικά και
υλικά συμφέροντά τους (τα μεν δεν πάνε γενικά χωρίς τα δε). Διαπίστωσα
στην πολιτική, την εντυπωσιακή αδυναμία της σωστής πρόγνωσης, που
προκαλεί την υπονόμευση, τον αναθεματισμό ή την καταδίωξη αυτού που τη
διατυπώνει.
Ο ρόλος της κριτικής διανόησης μου φάνηκε επικίνδυνος και σχεδόν
άχρηστος. Είναι το πλέον αποθαρρυντικό συμπέρασμα στο οποίο αναγκάστηκα
να οδηγηθώ».*
Και εγώ! Αλλά ας μην πιστέψουμε ποτέ ότι αρκεί να συμφωνήσουμε για να σωθούμε.
* Βικτόρ Σερζ, «Αναμνήσεις ενός επαναστάτη», μτφρ. Ρ. Πεσσάχ, εκδ. Ακυβέρνητες Πολιτείες (2η ελλ. έκδοση), Αθήνα 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου