"Νεκρός χρόνος" γράφει ο Κώστας Καλημέρης* ("Eφημερίδα των Συντακτών", 08.01.2018)

..............................................................
 

Νεκρός χρόνος

 

γράφει ο Κώστας Καλημέρης*

("Eφημερίδα των Συντακτών", 08.01.2018)

Ο φίλος περνούσε ερωτική απογοήτευση. Αυτά τα... περάσματα, που αυξάνουν ασυνείδητα τον φόβο του σύγχρονου ανθρώπου για τον ριζικά τυχαίο χαρακτήρα της ύπαρξης, είναι περιοχές τυφλές, απότομες, μοιάζουν να μην έχουν στόχο. Κι έκαναν τον φίλο να περνά κάτι που ταυτόχρονα δεν του φανερωνόταν. Σαν να άλλαζαν τα χρώματα όλα. «Σαν να παίζω», μου είπε, «γύρω από ένα πρόβλημα που απουσιάζει».

Ηταν τόσο καλός που θα μπορούσε να είναι ο άλλος μου εαυτός. Μπορώ, σε αυτό το σημείωμα, να τον βάλω να μιλήσουμε, να τον ρωτάω πώς νιώθει, να τον γεμίσω με βασανιστικά γιατί. Τελικά αποφάσισα να πάρω τη θέση του! Θα μιλήσω για πάρτη του! Θα μετακομίσω πίσω απ' το βλέμμα του, να νιώσω τι βλέπει. Κι όσο νιώθω ότι εγώ είμαι που μιλάω, θα αναμετρηθώ με τα στερεότυπά μου. Θα φτιάξω λέξεις-πανιά, και να με, ήδη τον εκπροσωπώ, είμαι αυθεντικό κομμάτι της αιθέριας θλίψης του, της δικής μου θλίψης.

Το βλέμμα μου ψάχνει μια μεγάλη απόδραση. Αποζητάω το μοίρασμα, το μούλιασμα βλεμμάτων... Ξέρω, ξέρω: σε μια τόσο υλιστική εποχή, δεν θα σας κάνω τη χάρη να παγώσω το βλέμμα μου, που το πεπρωμένο του είναι η αδιάκοπη μεταστοιχείωσή μου. Eίμαι ήδη ένας ερωτικά απογοητευμένος, γιατί μόνο αυτός είναι ο μόνος ερωτευμένος που μπορεί να υπάρξει.

Ο Κίρκεργκορ είπε πως αν ο έρωτας δε μπορεί να αλλάξει τον εραστή, πρέπει να αλλάξει αυτός ο ίδιος! Οι λετριστές στον Μάη το έλεγαν detournement: αλλαγή δρομολογίου, πειρατεία, αποκάλυψη της ίδιας της φθοράς του έρωτα, που είναι απαραίτητη για να ανανεωθεί.

Το σύνθημα του Μάη «Ν' απολαμβάνουμε ανεμπόδιστα», ναρκισσιστικό κι αλαζονικό πλέον, μας υπενθυμίζει πως ο έρωτας, όπως λέει ο Τιερί Πακό, είναι μια σιέστα, έρχεται γλυκά κοντά μας κι αρραβωνιάζεται τη ραθυμία μας, μας πειράζει, μας αναστατώνει, μοιάζει με άγρια μυθολογική σκέψη που μας στέλνει τις ακτίνες της, μας δυναμώνει. «Είναι αυτός ο νεκρός μα τόσο ζωντανός χρόνος».

Αχ! Ο ερωτικά απογοητευμένος εαυτός που έγινα θλίβεται γιατί βγήκε «εκτός παιχνιδιού». Εχασα τους νεκρούς μου χρόνους! Και επιθυμώ το βλέμμα μου να ξανακοιτάξει έξω.

Ο φίλος συγκινήθηκε και δακρύσαμε μαζί. Είχαμε ήδη βρεθεί στη Σκάλα του Πύργου της Νίκης στο Τσιτόρ! Εκεί ακριβώς που ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες μας σύστησε ένα ζώο από τις απαρχές του κόσμου, το Α Μπάο Α Κου, ευαίσθητο στις ποικίλες αποχρώσεις της ανθρώπινης ψυχής, αραγμένο στη σιέστα του στα σκαλοπάτια που είχαν φθαρεί από γενεές και γενεές προσκυνητών.

Ηταν διάφανο, αλλά μόλις το πλησιάσαμε, «φεγγοβόλησε μια λάμψη βαθιά μέσα του, σαν για να πει πως ξύπνησε μια μυστική ζωή». Ενας σωρευμένος αρχέγονος νεκρός χρόνος, όπου το βλέμμα του τυφλού αντέδρασε με χαμόγελο.

* κριτικός λογοτεχνίας