...........................................................
Ερίδματοι φίλοι μου…
Ως πότε θα μας ξελασπώνουν οι
αρχαίοι ημών πρόγονοι και η ελληνική γλώσσα; Κουβαλάμε μια μακραίωνη
ιστορική διαδρομή κι έναν πολιτισμό με τον ίδιο τρόπο που σήκωναν παλιά
τις βαλίτσες οι αχθοφόροι. Ως φόρτωμα κι ως αγγαρεία. Ενίοτε και ως μέσο
επίδειξης, με όποια ορθογραφία κι αν επιλέξετε τη λέξη…
Η προγιαγιά μου, είχε ως αγαπημένη φράση απαξίωσης εκείνη τη ρήση για
τα μεταξωτά βρακιά. Ο παππούς, ως λανθάνων Φωτόπουλος σε ασπρόμαυρη
ελληνική ταινία (το δίκανοοοο), μιλούσε για χοντρό αλάτι και μπαλωθιές
σε πολιτικά οπίσθια. Αυτήν την όπισθεν πλευρά στον καθρέφτη του
πολιτικού βίου της χώρας ατενίζουμε επί δεκαετίες, ψάχνοντας να βρούμε
αντανακλάσεις φωτός κι όχι έκδηλα είδωλα. Εις μάτην.
Ο τόπος μας είναι μια ανοιχτή θάλασσα πνεύματος και τέχνης,
πολιτισμού και παιδείας. Μα, σώνει και καλά, τον εγκιβωτίσαμε σε μια
γυάλα για χρυσόψαρα-σαν το τραγουδάκι του Τζίμη Πανούση: «…είμαστε οι
δύο μας, στο ενυδρείο μας, αλλοπαρμένοι…».
Χτυπάμε στο μίξερ της τηλοψίας αχταρμά το αρχαίο με τη μεταμοντέρνα
αριστερά, το εθνικιστικό με την μονίμως παρωχημένη νεοφιλελεύθερη τάση,
το ακρογωνιαίο με το μεταχρονολογημένα φασιστίζων, το ψευδοεπικό με τον
γιαλαντζί στόμφο και τα σερβίρουμε σε ψηλό ποτήρι τηλεθέασης με μια
κοινή γνώμη πιο κοινή κι από κυνική πόρνη.
Θόρυβος ή ανία. Δηκτικός λόγος ή δεκτικός πόθος. Εξουσία ή αμνησία.
Ανάξιες αξίες. Ικεσίες σε ηγεσίες. Θράσος και κομπάρσος. Κομπασμοί και
κορδακισμοί. Εσμοί…
Ζώντας στη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και ακόμη φαιδρότεροι
υπουργίσκοι, "τα ευσεβή και σεβάσμια καθάρματα" του Αναγνωστάκη, αφού
κυλίστηκαν στο εμποριό και στο ξύγκι, στο λίπος και τη λήθη της πρότερης
πορείας τους, έρχονται να πρυτανεύσουν με αδόκιμους εξυπνακισμούς και
ρητορείες πασπαλισμένες με λέξεις λόγιες και δόλιες στη ρηχότητα μιας
εποχής που θυμίζει τον γεμάτο κηλίδες παλιό μπιντέ…
Αίφνης, εάν με οίηση θεωρείς εαυτόν «βαρύποτμο» και «βαρυαχή»,
μπορείς να απεμπολείς κυριαρχικά δικαιώματα, να υποτιμάς τη νοημοσύνη
των πολιτών, να ασεβείς στους δημοκρατικούς θεσμούς, να λοιδωρείς
αρχαϊστί τους αντιπάλους, να προβαίνεις σε εξυβρίσεις προσώπων και
κοινωνικών ομάδων, να χαρακτηρίζεις "πορνική" στο σύνολό της τη νέα
γενιά, προτρέποντάς την να οδεύει άλλες ώρες –πλην των
σχολικοεκδρομικών- στα μπορντέλα. Να μη διστάζεις καν να πεις πως στα
τόσα της νησιά η Ελλάδα δεν θα πάθει και κάτι τις, εάν χάσει μερικά. Να
θωπεύεις μια θητεία που έχει ξεμανταλώσει την έννοια του Πανεπιστημίου
κι έχει κάνει το δάσκαλο μουρτζούφλη διαχειριστή της διδακτέας ύλης.
Να περιγράφεις τα μέζεα του στεατοπυγικού σου συστήματος, να
οριοθετείς ποιος σε αυτά θα υποκλιθεί και παρά ταύτα, να μένεις στο
απυρόβλητο. Και να αυτοξηλώνεσαι γιατί έθιξες οπαδομάνι και τη στρογγυλή
θεά. Οποία φαιδρότης.
Αποκαλυπτική του σαθρού, η στερεότης.
Αποκαλυπτική του σαθρού, η στερεότης.
Ο στερημένος κατοχικά ή εμφυλιοπολεμικά γονιός, ο της γενιάς των
Λαμπράκηδων και του 1-1-4 γονιός, μεγάλωνε τα παιδιά του με την επωδό
«μάθε παιδί μου, γράμματα». Θεωρώντας πως έτσι, όχι μόνο διασφαλιζόταν η
επαγγελματική πορεία και οικονομική ευρωστία, αλλά και το «απελέκητο
ξύλο» θα είχε έτσι υποστεί μια επεξεργασία νοητική και συμπεριφορική.
Όπως καταδεικνύεται, η παιδεία δεν είναι υπόθεση αντιληπτικού
επιπέδου και γνωστικού αντικειμένου. Ούτε σοβαροφανής κουτοπονηριά και
λεξιγνωστική έπαρση εκείνων που σε έδρανα αγορεύουν, με συμπεριφορά
αγοραία. "Σε εκείνον που έχει κακή αγωγή, το θάρρος γίνεται θράσος, η
σοφία σχολαστικότητα, η ευφυΐα κοροϊδία, η απλότητα βαναυσότητα…» έλεγε ο
Βρετανός φιλόσοφος Τζον Λοκ.
Μα, όπως θα έλεγε καλύτερα ο Οδυσσέας Ελύτης, «και που αγγιχτήκανε οι
μουτζούρες με τα χρυσά νομίσματα…». Και θα θελα, να' χαμε όλοι
παραιτηθεί από τη μνημονιακή παραίτηση κι από την παραίσθηση πως όλα θα
αλλάξουν χωρίς να κουνηθούμε ρούπι από τον καναπέ…
Ερίδματοι φίλοι και σύντροφοι,
υποβάλλω σήμερα την από την θέση του πολίτη, καθημένου επί του καναπέως, παραίτησίν μου. Θεωρώ πως τούτο διευκολύνει ως εικός την άρνησίν μου στην υποδούλωση της πατρίδος και, συνάμφω το ιδεολογικό μου αυτεξούσιον.
Μετά της προσηκούσης τιμής (επιβάλλετε παρακαλώ τον δέοντα φορολογικόν συντελεστήν)
Ανώνυμος τις Έλλην
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου