.............................................................
* εκπαιδευτικός
Είναι σκιάχτρο ο νεοφιλελευθερισμός;
MOTIONTEAM/ΦΑΝΗ ΤΡΥΨΑΝΗ
Αναρωτιόταν στις 10 Δεκεμβρίου
ο Νικόλας Σεβαστάκης, σ’ ένα άρθρο του στο «Βήμα»: «Είναι άραγε
νεοφιλελεύθεροι όσοι μίλησαν αρνητικά για τις περί τροτσκισμού και
επανάστασης κουβέντες της κυρίας Νατάσσας Μποφίλιου;» Νομίζω η απάντηση
στην ερώτηση αυτή είναι: Ναι, αναμφίβολα.
Οσοι, υπό τις παρούσες συνθήκες, «την έπεσαν» στην Μποφίλιου είναι
νεοφιλελεύθεροι και μάλιστα πολύ και άρρωστα νεοφιλελεύθεροι.
Θατσεριστές σε παράκρουση, ακόμη κι αν δεν το ξέρουν και οι ίδιοι.
Απολύτως και χωρίς εξαίρεση.
Αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, θα πρέπει να δεχτούμε πως οι
προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, αλλά και η πιο classy «ενόχληση» ενίων,
οφείλονταν στο γεγονός πως οι κατασκευαστές σχολίων –και οι επίσημοι
καθεστωτικοί δημοσιολόγοι των «Νέων», όμως– αγανάκτησαν με τις
«χαζοβολιές», που αναγκάστηκαν (!) να διαβάσουν.
Ή, πως αδυνατούν να ανεχτούν την μπερδεγουέι συσχέτιση τροτσκισμού
και ΚΚΕ – όπου και πάλι έχουν άδικο, στο μέτρο που η ανάλυση του
σημερινού ΚΚΕ βρίσκεται πολύ κοντύτερα στην κλασική τροτσκιστική παρά
στη συμβατική σταλινική.
Ε, λοιπόν, δεν το πιστεύω πως αυτά ήταν που τους χάλασαν τόσο πολύ,
ώστε να επιδοθούν στις ομοβροντίες που είδαμε. Ο λόγος που χαλάστηκαν,
όσο κι αν εκπλήσσεται ο Σεβαστάκης, είναι ο βαθύς, ενδιάθετος πια και
ζουπηγμένος μέσα τους, θατσερισμός. Οι άνθρωποι αυτοί, ανεξαιρέτως,
είναι βαριά δογματικοί, όπως μόνο οι σταλινικοί υπήρξαν στην ιστορία.
Οποιος παρακολουθεί την πορεία τους το βλέπει φως φανάρι.
Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι πως εξεμάνησαν τόσοι και τόσοι αγαθοί
δημοσιολόγοι και κανίβαλοι των κοινωνικών δικτύων. Το θέμα είναι πως οι
καθεστωτικοί, δεξιοί και ακροκεντρώοι, και τα μέσα τους, έχουν, εδώ και
καιρό, εξαπολύσει μια μανική επίθεση ιδεολογικής τρομοκράτησης, που
αντικειμενικά, όπως θάλεγε και ο μέγας ειδήμων σε αυτά Στάλιν, ανοίγουν
τον δρόμο και στην απόλυτη υλική τους επικράτηση.
Βλέπουν, μάλιστα, την προοπτική αυτή να υλοποιείται σύντομα διά του
Κυριάκου και της πάναγνης Ν.Δ. του –και δεν τους αφήνει η χαρά να
κρυφτούν.
Και η κυβέρνηση; Ο ΣΥΡΙΖΑ; Η γνώμη μου είναι πως, σε μεγάλο βαθμό, η
επανάκαμψη των θατσεριστών είναι έργο της κυβέρνησης. Η έμπρακτη
προσχώρησή της στην ίδια πολιτική, όπως κι αν δικαιολογείται (sic),
νομιμοποίησε όσους ήταν ολοκληρωτικά κατακαμένοι στη συνείδηση της
μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Η φαινομενική τους αναβάπτιση δεν είναι παρά αποτέλεσμα της
κοινωνικής απελπισίας μετά το καλοκαίρι του 2015. Πώς αλλιώς, όταν ακούς
τον πρωθυπουργό να απευθύνεται στους φίλους (!) Αμερικανούς επενδυτές
με τα λόγια: «So dear friends, the land of opportunity (!) is having its
gates (!) wide open for highly (!) profitable investments».
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το κύριο είναι πώς μπορεί ο κόσμος
της εργασίας να αντισταθεί στην ιδεολογική τρομοκρατία, πώς μπορεί να
αντισταθεί στην ασκούμενη πολιτική. Πώς μπορεί να αντισταθεί –ως
υπαρξιακή συνθήκη– για να αρχίσει να ξανασκέφτεται λίγο θετικότερα τη
ζωή του και το μέλλον του. Ή είναι αδύνατη πια, με όλα όσα έχουν συμβεί
και με την «ανακατανομή φόβων και ελπίδων που προκάλεσαν» τα δύο
τελευταία χρόνια, η συλλογική αντίσταση; Και, επομένως, ο σώζων εαυτόν
σωθήτω.
Δεν το νομίζω. Εκτός του ό,τι, μέσω ατομικών λύσεων, από τους φτωχούς
θα σωθούν περίπου όσοι θα κερδίσουν και το Τζόκερ, το κυριότερο είναι
πως η ίδια η εκφρασμένη βούληση της πλειοψηφίας είναι σε πλήρη αντίθεση
με όσα συμβαίνουν, αδιακρίτως, τα εφτά τελευταία χρόνια.
Θέλω να πω, αν κάτι δείχνουν σταθερά όλες οι έρευνες γνώμης και
στάσεων του πληθυσμού, άνω του 80% θεωρούν πως η ασκούμενη μνημονιακή
πολιτική είναι εντελώς άδικη και αναποτελεσματική, ενώ αντίστοιχα
ποσοστά προβλέπουν πως τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα.
Η ελληνική «κοινή γνώμη», έχοντας διαβάσει, έχοντας ακούσει, κυρίως
όμως έχοντας ζήσει πολλά, είναι αντιμνημονιακή, σε αριθμούς Τσαουσέσκου.
Οσο κι αν οι αντιλαϊκιστές διαρκούς υπηρεσίας στα μίντια και παντού
δίνουν λυσσαλέα τον καλό και ανιδιοτελή τους αγώνα, το αποτέλεσμα είναι…
μονοψήφιο. Δεν πάει να προσχώρησε και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν πάει διάφοροι και από τον δικό του χώρο να λένε πόσο παρωχημένη
είναι η παλιά εκείνη αντίθεση, μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Τα
νούμερα απόρριψης της μνημονιακής πολιτικής παραμένουν κολοσσιαία. Τα δε
κόμματα εξουσίας καταγράφουν ποσοστά επί του συνόλου των ψηφοφόρων κάτω
του 15% – το σημερινό κυβερνητικό κάτω του 10%. Μόνο η αποχή τα σώζει,
στην πράξη.
Συνεπώς, υπάρχει ισχυρή ζήτηση μιας άλλης πολιτικής. Και, με όλες τις
επιφυλάξεις, απάντηση σε αυτή τη ζήτηση μπορούν να δώσουν μόνο οι
ενωμένες δυνάμεις της ευρύτατης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Γίνεται;
Δεν έχω καταλάβει γιατί δεν έχει ξεκινήσει ακόμη.
* εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου