............................................................
Για
ένα όνομα μακρύ…
| Έργο των "λίγων ακραίων"... |
Γράφει
η Άννα Δαμιανίδη («Εφημερίδα των
Συντακτών», 23/1/2018)
Πολύ
μεγάλη επιτυχία η κυριακάτικη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη, με θέμα τη συντόμευση
του επίσημου ονόματος της γνωστής γειτονικής χώρας. Επιβεβαιώσαμε ως Έλληνες
ότι είμαστε ευαίσθητος λαός, γιατί μερικές φορές η κούραση που μας κυβερνά
δίνει άλλη εικόνα. Βαριές εκφράσεις, παραιτημένες, απελπισμένες, ηττοπαθείς.
Έχουμε περάσει δύσκολα τα τελευταία χρόνια. Οικονομική κρίση, μισθοί που
συρρικνώνονται, δουλειές που εξαφανίζονται, παιδιά που φεύγουν ή ετοιμάζονται
να φύγουν, έξοδα που δεν συμμαζεύονται, μαγαζιά που κλείνουν, ελπίδες που
γκρεμίζονται, αλλά να που στο βάθος η ψυχή, μένει στητή κι ολόρθη, όπως είχαμε
γράψει κάποτε στην έκθεση των εισαγωγικών εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο, και μόλις
κινδυνεύει το μεγάλο και ωραίο όνομα της βόρειας χώρας, αυτής που ξεφύτρωσε
αυθαίρετα ανάμεσα στην παλιά γνωστή και σκληροτράχηλη Βουλγαρία και τη μικρή
αγκαθωπή Αλβανία, που τέλος πάντων τις ξέραμε κι από τα πέρσι, αυτής της απολύτως
μεσαίας που στο βάθος δεν είναι μικρομεσαία καν, αλλά μικρή και καθόλου
τριανταφυλλένια, μόλις λοιπόν αυτή η μπαμπέσα πάει να ονομαστεί από Πρώην
Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, σκέτο Δημοκρατία της Μακεδονίας, ε,
όχι, αυτό είναι το όριό μας.
Θ’ αλλάξουν τώρα οι πολιτικές θέσεις των
κομμάτων, έλεγαν οι δημοσιογράφοι του ραδιοφώνου, οι πιο κουλ. Δηλαδή φαίνεται
πως όχι, δεν θα είναι εύκολο να συντομευτεί το όνομα αυτό, ήταν πολύ μαχητικό
το συλλαλητήριο, κάψανε και μια νεοκλασική βίλα του 1899, αλλά ήταν λίγοι
ακραίοι αυτοί, όπως εκείνοι στη Μαρφίν τότε, λίγοι ακραίοι που δεν αμαυρώνουν τους
υπόλοιπους. Έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Όταν λίγοι ακραίοι δεν αμαυρώνουν τους πολλούς,
καλύτερα να μην είσαι με τους πολύ λίγους, αυτούς που είναι μέσα στα καιόμενα
κτίρια. Γιατί θα πεθάνεις φριχτά και χωρίς καν αμαύρωση, χωρίς κανείς να
τολμήσει να κάνει ανάλυση, όπως παλιά, για το πώς το πλήθος γίνεται όχλος.
Ευτυχώς δεν ήταν κανείς στο κτίριο που κάψανε οι λίγοι ακραίοι στη Θεσσαλονίκη
(χωρίς να αμαυρώσουν τους υπόλοιπους, μόνο την πόλη μαύρισαν λιγάκι, σιγά μωρέ,
ποιος θέλει τέτοια ερείπια;).
Περίεργο που οι ακραίοι, οι οποίοι μαυρίζουν
την πόλη, παίρνουν ζωές ενίοτε, αλλά δεν αμαυρώνουν τα πλήθη (μαγικό πράγμα),
διαλέγουν πάντα νεοκλασικά κτίρια να κάψουν. Πρέπει να αναλύσουμε κάποτε αυτή
την αρχιτεκτονική προτίμηση, χωρίς να αμαυρώσουμε τα πλήθη, εννοείται.
 | |
| Και οι πολλοί |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου