...................................................................................
Ο «εθισμός» στην υποκρισία
Tου Κωνσταντινου Ζουλα / zoulas@kathimerini. gr/ 4-8-2011
Αλήθεια πόσοι 35άρηδες ή 45άρηδες δεν έχουν δοκιμάσει έστω μια φορά ένα «περίεργο» τσιγάρο; Το ερώτημα μού γεννήθηκε ακούγοντας δύο συναδέλφους στο ραδιόφωνο να κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση για την απόφασή της να αποποινικοποιήσει τη χρήση των μαλακών ναρκωτικών. «Ολα τα ’χε η Ελλάδα, αυτό της έλειπε» έλεγε ο ένας, «το κάνουν για να “ξεχνιέται” ο κόσμος και να μην καταλαβαίνει τα μέτρα» συμπλήρωσε δήθεν με χιούμορ ο έτερος.
Ε, λοιπόν η απορία μου έγινε μεγαλύτερη όταν συνειδητοποίησα ότι οι συνάδελφοι δεν ήταν άνω των 30 ετών. Επομένως, σκέφτηκα, είναι στατιστικώς αδύνατον να μην έχουν κάποιους φίλους ή γνωστούς που είναι περιστασιακοί, έστω, χρήστες, ενώ πιθανότατα κάποια στιγμή έχουν δοκιμάσει και οι ίδιοι ένα «τσιγάρο». Ποιους, λοιπόν, κορόιδευαν, και σε ποιους απευθύνονταν, παριστάνοντας τους αδαείς και τους τάχα εξοργισμένους;
Καθώς δεν γνωρίζω τι συμβαίνει στις νεότερες ηλικίες, θα μιλήσω για τη γενιά των 40 και κάτι. Τη γενιά, δηλαδή, που ήδη από την εφηβεία της είχε -αν ήθελε- ευκολότατη πρόσβαση σε πάσης φύσεως drugs και θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ενδεχομένως η πλειοψηφία της, έστω μια φορά, δοκίμασε την περιβόητη φούντα. Σε αυτή τη γενιά, λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αρκετοί έγιναν για ένα διάστημα περιστασιακοί χρήστες, κάποιοι λιγότεροι «κόλλησαν» για μερικά χρόνια και κάποιοι ακόμη λιγότεροι δεν την εγκατέλειψαν μέχρι σήμερα, χωρίς να ενοχλούν όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πώς αντιμετωπίζουν το χασίς οι σημερινοί 20άρηδες, αλλά έχω την αίσθηση ότι, όπως και στους περισσότερους ομιλήκους μου, είναι απολύτως απομυθοποιημένο. Με την έννοια ότι ο περιστασιακός χρήστης ενός «τσιγάρου» δεν τους φαίνεται ούτε εγκληματίας ούτε καν άρρωστος, όπως άλλωστε και κάποιος που πίνει ένα ποτό κάθε βράδυ για να χαλαρώσει. Με άλλα λόγια, ακόμη και η πλειονότητα των μη χρηστών εδώ και χρόνια βρίσκει εξαιρετικά γελοίο να πρέπει κάποιος να κρύβεται από την αστυνομία για να καπνίσει ένα «τσιγάρο», όπως επίσης απίθανο το ενδεχόμενο αν δεν βρει φούντα να αγοράσει... ηρωίνη.
Πού θέλω να καταλήξω; Μια από τις σοβαρότερες ελληνικές παθογένειες είναι η απίστευτη υποκρισία μας για κάποια θέματα που θεωρούνται ταμπού. Και σε αυτό φέρουμε τεράστια ευθύνη οι δημοσιογράφοι, που δήθεν δηλώνουμε έκπληκτοι όταν π. χ. συλλαμβάνεται ως «χρήστης» κάποιος διάσημος, ενώ την παραμονή στη συναυλία που πήγαμε μπορεί δίπλα μας ακριβώς να κάπνιζε φούντα κάποιος άσημος. Ως εκ τούτου, μακάρι τούτη τη φορά το όλο θέμα να συζητηθεί με την πρέπουσα σοβαρότητα και ειλικρίνεια. Και τούτο προκειμένου να ληφθούν οι κατάλληλες αποφάσεις που θα νομιμοποιήσουν κάτι που είναι ήδη νομιμοποιημένο και κυρίως δεν θα δίνουν κανένα περιθωριο στους εμπόρους των σκληρών να εμφανίζονται ως χρήστες μαλακών...
................................................................................Τοτέμ και tattoos
ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Πέμπτη 04 Αυγούστου 2011
Ενώ τα σπλάγχνα της μουλιάζουν ακόμα μέσα στα υγρά των βρετανικών παρασκευαστηρίων, ο πατέρας της Εϊμι Γουάινχαουζ συζήτησε χτες με την κυβέρνηση το ενδεχόμενο να χρηματοδοτήσει κέντρα απεξάρτησης νέων τοξικομανών και ταυτόχρονα ανακοίνωσε ότι το μεταθανάτιο άλμπουμ της θυγατέρας του, εμπνευσμένο από τον συφοριασμένο υμέναιό της, πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2012. Να χαρώ ή να ανατριχιάσω;
Το ίδιο αναποφάσιστη με βρήκε και το νέο για την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών και ο αποχαρακτηρισμός των χρηστών από «εγκληματίες» σε αρρώστους. Κι ήταν τόσο βολική για όλους μας η ρετσινιά, η φυλακή και η εφ' όρου ζωής περιθωριοποίηση. Τώρα; Πώς ακριβώς θα γίνεται η ιατρική παρακολούθηση των ασθενών και ποια από τα φαλιρισμένα δημόσια νοσοκομεία θα αναλάβουν το ευγενικό αυτό έργο χωρίς υποδομές, χωρίς ειδικευμένο προσωπικό, χωρίς μια αποστειρωμένη γάζα, ένα μπουκαλάκι μπεταντίν, ένα απλό παυσίπονο, έναν στρατό από κλινικούς ψυχολόγους; Και για να μην ξεχνιόμαστε, τι απέγιναν τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα απεξάρτησης άλλων εποχών που θα 'καναν, λέει, το θαύμα, αλλά δεν το έκαναν γιατί έπεσαν νεκρά με το πρώτο ντουφεκίδι της υποχρηματοδότησης και της οικονομικής κρίσης;
Το καταρρέον Εθνικό Σύστημα Υγείας, στην προκείμενη περίπτωση, οφείλει να κρατηθεί και να μην καταρρεύσει γιατί αλλιώς η απόφαση του υπουργού κινδυνεύει να εκφυλιστεί και να δώσει την ευκαιρία στους χιουμορίστες των ραδιοτηλεοπτικών να συνεχίσουν το αποτρόπαιο καλαμπούρι που άρχισαν με το που έσκασε η είδηση: Λευτεριά στα Ζωνιανά, από πού πάνε για τον Πύργο και τι φυτά παράγει η Καλαμάτα...
Δεν λέω, καλό θα ήταν να μπει και κάνα φράγκο στα δημόσια ταμεία από τη φορολόγηση των «επίμονων κηπουρών» ινδικής κάνναβης που τόσα χρόνια κάνουν το περίσσευμά τους Πόρσε Καγιέν και Καλάσνικοφ από δεύτερο χέρι. Αυτό όμως δεν είναι διόλου θεραπεία αλλά μάλλον απλή οικονομικοτεχνική διευθέτηση, κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό δράμα.
Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τι εμπόδισε παρακαλώ την κατακαημένη την Εϊμι να βρει την υγειά της στα υπερειδικευμένα κέντρα που κατέφευγε κατά καιρούς; Αμερικανοί ερευνητές, με αφορμή την περίπτωσή της, δημοσίευσαν μόλις χτες τη σύγχυσή τους απέναντι στο πρόβλημα της χρόνιας τοξικομανίας πετώντας το μπαλάκι (πάλι) στην ψυχιατρική και στο καινούργιο μας άλλοθι, τους νευροδιαβιβαστές. Δεν θα μπω στον κόπο να μεταφράσω. Καλύτερα να σας τραγουδήσω κάτι από το πασίγνωστο σουξέ της, το Rehab, στο οποίο η ντίβα με τα tattoos δήλωνε απερίφραστα ότι δεν επιθυμούσε θεραπεία.
Γιατρός: Γιατί είσαι εδώ παιδί μου;
Εϊμι: Ειλικρινά δεν έχω ιδέα
Αυτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου