..................................................................................
Η απαξίωση της ζωής
Της Πόπης Διαμαντάκου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα ''ΝΕΑ'', Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011
Πιο τρομακτική και από τα ξεσπάσματα καταστροφικής μανίας στους βρετανικούς δρόμους είναι η αίσθηση της απουσίας κάθε δέους μπροστά στην ανθρώπινη ζωή
Καμιά καταστροφή, κανένα πολεμικό μένος, κανένα θέαμα βίας από όσα καθηλώνουν κάθε τόσο το παγκόσμιο κοινό στις οθόνες δεν φτάνουν την αγριότητα εκείνων των πλάνων της ερασιτεχνικής κάμερας βρετανού πολίτη, που δείχνουν ληστεία αιμόφυρτου θύματος των βίαιων επεισοδίων στους λονδρέζικους δρόμους από υποτιθέμενους σωτήρες του. Ο άνδρας έχει πέσει στον δρόμο χτυπημένος ήδη. Αφήνεται στα χέρια εκείνων που σπεύδουν να τον σηκώσουν δείχνοντας ότι έχουν σκοπό να τον βοηθήσουν. Αλλά οι «σωτήρες» γύρω του έχουν απλώσει χέρια και ανοίγουν το σακίδιό του, ψάχνουν, παίρνουν ό,τι βρουν, εκείνος γυρνά σαν χαμένος, προφανώς γιατί δεν πιστεύει αυτό που του συμβαίνει και ανίκανος πλέον να αντιδράσει αφήνεται στη βαρβαρότητα.
Ακόμη και το πιο άγριο θρίλερ με τον πιο καλοσκηνοθετημένο τρόμο δεν προκαλεί το σοκ αυτής της σκηνής. Κι όμως, ακολουθεί ένα ακόμη χειρότερο. Οι εικόνες από τους δρόμους βρετανικών πόλεων, τους παραδομένους στην καταστροφική μανία κουκουλοφόρων και μη, που αποκαλύπτουν ότι ανάμεσα στους καταστροφείς βρίσκονται παιδιά. Αγριεμένα 11χρονα και 12χρονα αγόρια - μερικοί αναφέρουν ακόμη μικρότερες ηλικίες - με μολότοφ στα χέρια και χαρακτηριστικά αλλοιωμένα από μια τυφλή οργή. Είναι δική τους; Πότε πρόλαβαν; Είναι η οργή των γονιών τους, των ανθρώπων γύρω τους; Μια οργή που την εισπνέουν μαζί με το οξυγόνο στην πρώτη τους ανάσα σε αυτόν τον κόσμο;
Υπάρχει, ωστόσο, κάτι πολύ χειρότερο από όλα αυτά. Κάτι κοινό στα αλλεπάλληλα ξεσπάσματα βίας, που «συνωστίζονται» πλέον στις οθόνες με αναλυτικά ρεπορτάζ, διεκδικώντας το καθένα αναλόγως με τη μορφή και τον στόχο του τις ερμηνείες, τις πολιτικές διαστάσεις και φυσικά τις κοινωνιολογικές και ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις. Και το κοινό στοιχείο, ίδιο στο μακελειό στη Νορβηγία πριν από μερικές μόλις ημέρες, ίδιο στη βία που έχει ξεσπάσει στη Βρετανία, είναι η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Η έλλειψη του δέους. Η κατάργηση με ευκολία κάθε κανόνα.
«Εσπαγαν τα τζάμια του μαγαζιού, εμείς ήμαστε μέσα τρομαγμένοι και εκείνοι μας κορόιδευαν, έλεγαν "δείτε, δείτε πώς φοβούνται"», περιγράφει τον δικό της εφιάλτη μια Βρετανίδα. Στην πραγματικότητα περιγράφει τον εφιάλτη της αποσύνθεσης ενός πολιτισμού, που βαυκαλίζεται ότι εφηύρε τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά παραδόθηκε άνευ όρων στον ίλιγγο του κανιβαλισμού. Και μάλιστα ενός ηδονικά θεαματικού κανιβαλισμού.
Πλήθος εγκλημάτων και πράξεων προσβολής της ανθρώπινης ζωής μπήκαν επίσημα στη «σκηνή», σε κοινή θέα, είτε σαν live αναμεταδόσεις βίας, είτε σαν παιχνίδια των videogames, σαν ριάλιτι και ό,τι άλλο εφηύρε η διαστροφική φαντασία αγορών σε διαρκή κρίση. Οπως κι αν έχει, λίγο μετά τη συγκρότηση συνείδησης που επέβαλε στην ανθρωπότητα η ναζιστική βαρβαρότητα, τα εγκλήματα πολέμου, το Ολοκαύτωμα και που αποτυπώθηκε σε δημοκρατικά Συντάγματα, σε νομικά πλαίσια, σε παγκόσμιους οργανισμούς, η αξία της ανθρώπινης ζωής έμελλε να μετριέται με νούμερα τηλεθέασης. Οσο μεγαλύτερος ο εξευτελισμός της τόσο υψηλότερα αυτά.
Πάντως, στις παγκόσμιες αναμεταδόσεις για τις ταραχές στη Βρετανία είναι εμφανής η αμηχανία. Η πολιτισμική σύνθεση δεν αρκεί για τις ερμηνείες, η θρησκευτική ποικιλία ούτε. Στο εξαντλητικό ρεπορτάζ του δελτίου ειδήσεων του Αntenna η ανταπόκριση από το Λονδίνο δίνει την πληροφορία ότι αυτές τις 48 ώρες αυξήθηκαν σε τρομακτικά ποσοστά οι πωλήσεις ροπάλων μέσω Ιντερνετ. Την ίδια ώρα η σκληρή επικοινωνιακή μάχη των βρετανικών Aρχών να πείσουν ότι έχουν τη δύναμη και τον έλεγχο, με τον δήμαρχο του Λονδίνου να προσφέρει την εικόνα του με κοστούμι και μια σκούπα στα χέρια σαν σύμβολο καθησυχασμού και αποφασιστικότητας, ενώ χιλιάδες αστυνομικοί απωθούν τη βία έξω από την πόλη, έχει λαμπρά μιντιακά αποτελέσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου