..................................................................................
Η δύναμη των λουλουδιών
Του Μιχάλη Μητσού
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Τρίτη 16 Αυγούστου 2011
Η Λατάκια είναι μια αρχαία πόλη. Στην εγκυκλοπαίδεια διαβάζουμε ότι ήταν γνωστή στους Φοίνικες ως Ράμιθα και στους αρχαίους Ελληνες ως Λευκή Ακτή. Η ιστορία της είναι πολυτάραχη. Κυριεύθηκε κατά σειράν από τους Αραβες, τους Σταυροφόρους, τον Σαλαδίνο, τους χριστιανούς της Τρίπολης, τους μουσουλμάνους της Χάμα, τους οθωμανούς Τούρκους και τους Γάλλους. Σήμερα έχει 650.000 κατοίκους και είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Συρίας. Ολα σχεδόν τα αρχαία της κτίσματα έχουν καταστραφεί από σεισμούς. Τα νέα της κτίσματα καταστρέφονται τώρα από βομβαρδισμούς.
Στους βομβαρδισμούς από τα τανκς προστέθηκαν από προχθές και οι βομβαρδισμοί από πολεμικά πλοία. Το καθεστώς του Ασαντ πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό θα συντρίψει την εξέγερση. Κατά μυστηριώδη τρόπο, όμως, εδώ και πέντε μήνες οι διαδηλώσεις συνεχίζονται, και σ' αυτές δεν συμμετέχουν μόνο μουσουλμάνοι, αλλά και αλεβίτες, μέλη της μειονότητας στην οποία ανήκει ο πρόεδρος. Κι ας μη βοηθούν τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ, όπως συμβαίνει στη γειτονική Λιβύη. Η επέμβαση στην οποία ήταν μάλλον η τελευταία επιχείρηση αυτού του είδους στην οποία καταφεύγει η Δύση. Τα λεφτά τελείωσαν. Οι δικτάτορες μπορούν πλέον να σφάζουν ελεύθερα. Οι επαγγελματίες αντιιμπεριαλιστές πρέπει να βρουν άλλη καραμέλα.
Οι υπόλοιποι παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ανάμεικτα αισθήματα οργής, φόβου, αδυναμίας και θαυμασμού. Ας συγκρατήσουμε δύο ονόματα: Σουχεΐρ Ατασί, 40 ετών, ακτιβίστρια, συντονίστρια του Φόρουμ Τζαμάλ Ατασί, το οποίο εγκαινίασε μετά τη συντριβή της πρώτης Ανοιξης της Δαμασκού, το 2001. Ραζάν Ζαϊτουνέχ, 34 ετών, δημοσιογράφος και δικηγόρος, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί στην υπεράσπιση των πολιτικών κρατουμένων. Η πρώτη έχει περάσει αρκετό καιρό στη φυλακή και σήμερα κρύβεται στέλνοντας μηνύματα συμπαράστασης στους εξεγερμένους μέσα από το φόρουμ της, που λειτουργεί μόνο στο facebook. Η δεύτερη δουλεύει επίσης από την παρανομία αρνούμενη να υποκύψει στους εκβιασμούς του καθεστώτος, που συνέλαβε τον Μάιο τον άνδρα της και τον γαμπρό της.
Δύο γυναίκες που τα βάζουν με τη βαρβαρότητα. Και αντίθετα με τη Ζουχάλ, την ηρωίδα του μυθιστορήματος του Ιζέτ Τζελάσιν «Μαύρος Ουρανός, Μαύρη Θάλασσα» (εκδ. Πόλις) που προσπαθεί τη δεκαετία του '70 να αντιμετωπίσει με τα όπλα τον τουρκικό στρατό, εκείνες εξακολουθούν να πιστεύουν στη δύναμη των λουλουδιών. «Ναι, υπάρχουν ακόμη εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα τουφέκια με λουλούδια», έγραφε πρόσφατα η Ραζάν. «Ισως αυτό σε μια πρώτη ματιά να μοιάζει αφελές και ουτοπικό. Αλλά εκείνοι το βλέπουν διαφορετικά. Ελπίζουν ότι η επανάσταση δεν θα αλλάξει μόνο το καθεστώς». Απίστευτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου