"Έφυγε ο Λεωνίδας Κύρκος" (enet.gr, 09:52 Κυριακή 28 Αυγούστου 2011)

.....................................................................................

enet.gr, 09:52 Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Έφυγε ο Λεωνίδας Κύρκος

Πέθανε τα ξημερώματα της Κυριακής στα 87 του χρόνια ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς Λεωνίδας Κύρκος. 

Ο Λεωνίδας Κύρκος που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια προβλήματα υγείας και νοσηλευόταν συχνά  στο νοσοκομείο, απεβίωσε στις 06:25 το πρωί. Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη στις 5 το απόγευμα από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Γεννημένος το 1924 στο Ηράκλειο της Κρήτης, ο Λεωνίδας Κύρκος μαζί με τον Ι. Πασαλίδη και άλλες προσωπικότητες της Αριστεράς ίδρυσαν την ΕΔΑ.

Υπήρξε πρόεδρος και γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι τον Απρίλιο του 1987, όταν  εντάχθηκε στην Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ.) στην οποία και εκλέχτηκε Πρόεδρος. Μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου το 1961, 1963 και 1964 εξελέγη με την ΕΔΑ και η χούντα της 21ης  Απριλίου 1967 τον συνέλαβε  και φυλάκισε για 5 χρόνια. Επανεξελέγη βουλευτής μετά την μεταπολίτευση  το 1974 και το 1977, και ευρωβουλευτής το 1981 και το 1+--+985.

Για πολλά χρόνια εργάστηκε για ως δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδας Αυγή.
Μαζί με το Χαρίλαο Φλωράκη, ίδρυσε τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, του οποίου υπήρξε γραμματέας μέχρι το Μάρτιο του 1991 και υπήρξε βουλευτής του Συνασπισμού από το 1989 μέχρι το 1993 από τον οποίο και  προτάθηκε τιμητικά το 2000 για το αξίωμα του προέδρου της δημοκρατίας. 

Σχολιάζω και αποχαιρετώ: Πολλοί τον θεώρησαν, και ακόμη τον θεωρούν, οραματιστή της Αριστεράς που πίστεψε ότι τα οράματά του (και τα οράματά της) μπορούσαν να γίνουν πανεθνικά και παλλαϊκά μόνο με την απλή διακήρυξή τους. Άλλοι, τα κατά τον Μάριο Χάκκα "τζουκασβίλια", τον θεώρησαν ρεφορμιστή και προδότη της επανάστασης. 

   Εμένα, που τον ακολούθησα στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια μέχρι το 1979, μου φαίνεται τώρα σαν εκείνα τα  μικρομέγαλα που νομίζουν ότι πιάνουν περισσότερο τόπο από τον ίσκιο τους. Αλλά και η υπόλοιπη Ελλάδα δεν συμπεριφερόταν, και δεν εξακολουθεί να συμπεριφέρεται, σαν μικρομέγαλο; Έτσι θα κρατήσω από τον Λεωνίδα Κύρκο τον αγώνα του σε μαύρους καιρούς (όταν η επιβίωση ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου), το χιούμορ του και τη ρητορική του δεινότητα (κι ας μου φαντάζει σήμερα παλιά, ήταν όμως  π ρ ο σ ω π ι κ ή ), και πιο πολύ την διαρκή αναζήτηση της δημοκρατικής νομιμοποίησης των κινημάτων κάθε φορά και την εδραίωση της πεποίθησης ότι όταν σ' ένα σπίτι τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν φταίνε οι γείτονες (κοντινοί, μακρινοί δεν έχει σημασία) που συνωμοτούν, αλλά αυτοί που το δουλεύουν και το ζουν. 

ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ
 

Το όνομα του πατέρα μου

Το όνομα του πατέρα μου ήταν Σίσυφος.
Φυσικά ποτέ κανένας δεν τον φώναξε έτσι.
Μονάχα εγώ το ανακάλυψα, εντελώς τυχαία,
μια μέρα που μιλούσαμε για τα βαφτιστικά ονόματα.

(από τη συλλογή Μεταλλαγή στο απροσδόκητο, 1982)

(Στη μνήμη του Λεωνίδα Κύρκου)