12 Αυγούστου του 2005 Πεθαίνει ο Γιώργος Ζωγράφος τραγουδιστής εμβληματική μορφή του "Νέου Κύματος". (sansimera.gr)

.....................................................................................

12 Aυγούστου 2005: πεθαίνει ο Γιώργος Ζωγράφος, ηθοποιός και τραγουδιστής, εμβληματική μορφή του «Νέου Κύματος».

....................................................................................

Γιώργος Ζωγράφος

1936 – 2005

Γεννημένος στις 4 Αυγούστου του 1936, στην Αθήνα, ο Γιώργος Ζωγράφος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπου του «Νέου Κύματος», του μουσικού ρεύματος της δεκαετίας του 1960. Γιος της ηθοποιού Αλίκης Ζωγράφου, ξεκίνησε την καριέρα του επίσης ως ηθοποιός –ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κάρολου Κουν.

Ως τραγουδιστής πρωτοεμφανίστηκε στην μπουάτ «Θαλάμη» της Μυκόνου, και ύστερα για δύο δεκαετίες έκανε σπίτι του τις πλακιώτικες μπουάτ: «Συμπόσιο», «Εσπερίδες», «Απανεμιά», «Τετράδιο», «Δώμα», «Χρυσό κλειδί». Στο «Συμπόσιο» τραγουδούσε την περίοδο 1962-63 με τον Δήμο Μούτση, τη Ντόρα Γιαννακοπούλου και τον Διονύση Σαββόπουλο.

Στη δισκογραφία του «Νέου Κύματος» ο Γιώργος Ζωγράφος υπήρξε πρωτοπόρος με μεγάλες επιτυχίες: «Άκρη δεν έχει ο ουρανός» του Νότη Μαυρουδή, «Πέρα από τη θάλασσα» του Μαρκόπουλου, «Ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος» του Χατζιδάκι, «Μαουτχάουζεν» του Θεοδωράκη, «Συλλογή ποιητών» του Μαμαγκάκη.

Πέθανε, σε ηλικία 69 ετών, στις 12 Αυγούστου του 2005.

.................................................................................... 

Έχω ζήσει 2-3 φορές τον Γιώργο Ζωγράφο παρακολουθώντας τον σε ισάριθμες μπουάτ της Πλάκας στα πρώτα χρόνια μετά την μεταπολίτευση του 1974. Ήταν και τα πρώτα "ελεύθερα" χρόνια μετά την 7χρονη δικτατορία, ήταν και τα πρώτα "ελεύθερα" προσωπικά χρόνια, καθώς ήταν και τα πρώτα χρόνια στο Πανεπιστήμιο. Είχα αφήσει πια οριστικά πίσω μου το αυταρχικό και γελοίο σχολείο της Προτύπου Ευαγγελικής Σχολής της Νέας Σμύρνης και άνοιγα τα φτερά μου στον ουρανό της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. "Της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά..." που λέει κι ο Νεοσμυρνιώτης Πορτοκάλογλου με τους "Φατμέ" του.  
   Καιροί ωστόσο χαρούμενοι και αισιόδοξοι. Μια καινούρια ζωή πρόβαλε γεμάτη υποσχέσεις ότι όσοι φύλαξαν την τέχνη από την φτήνια και την κακογουστιά της χούντας, και το ελεύθερο πνεύμα από τη βία και τον εκμαυλισμό, στον καιρό της δημοκρατίας, επιτέλους, θα δικαιώνονταν. Ο Γιώργος Ζωγράφος ήταν από τους καλλιτέχνες που είχαν έργο με αυτόν τον προσανατολισμό, αλλά ανήκε σ' ένα τραγούδι, στο τραγούδι του "Νέου Κύματος", που δεν άντεξε στην πλημμυρίδα του πολιτικού τραγουδιού ("οδοστρωτήρες" οι συνθέτες της Αριστεράς, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Λεοντής, Λοΐζος κ.ά - τον Σαββόπουλο τον λογαριάζω αλλιώς), που δεν βρήκε μια καινούργια περπατησιά στα νέα δεδομένα. Ήταν και η εποχή των συναυλιών στα γήπεδα, της αποθέωσης των λαϊκών καλλιτεχνών από μάζες νέων που εκδήλωναν πια εκ του ασφαλούς το αγωνιστικό τους φρόνημα. Πού καιρός και διάθεση για ενδοσκόπηση και μόνωση που εξέφραζε το "Νέο Κύμα". Μόνο η Αρλέτα κατάφερε αργότερα να βρει έναν δικό της βηματισμό στη νέα εποχή. Η αισιοδοξία, λοιπόν, και η χαρά διάχυτες. 
Τότε, στα 1976, σε μια μπουάτ στην Πλάκα, ο Γιώργος Ζωγράφος τραγουδούσε με τη Σάνια Κρυστάλλη μια καλή τραγουδίστρια που είχε κάνει ένα-δύο δίσκους (ο ένας ήταν συμμετοχή  στα "Λιανοτράγουδα" των Ρίτσου - Θεοδωράκη - δίσκος της "Λυρας", όπως και ο Ζωγράφος είχε κάνει δίσκο με τραγούδια του Μ.Θεοδωράκη "Τα γράμματα από την Γερμανία" στ. Φ.Λάδη, επίσης στη "Λύρα") και είχαμε σπεύσει να τους ακούσουμε. Ήταν μια από τις πιο θλιμμένες βραδιές που έχω ζήσει σε χώρο ψυχαγωγίας. Το είδος του τραγουδιού που έπνεε πλέον τα λοίσθια, καθώς ελάχιστοι πια το πίστευαν έφερνε στη σκηνή έναν τραγουδιστή που η εικόνα του εξέπεμπε μια λύπη (λαδωμένο μαλλί, στο χέρι συνέχεια ένα νεροπότηρο ουίσκι, το μαύρο ζιβάγκο) και η φωνή να έχει χάσει πια και το δυναμισμό της, αλλά και τη δυνατότητά της να αλλάζει τα ηχοχρώματά της. Νομίζω ότι δεν βρήκε ποτέ τον παλιό καλό εαυτό του, παρά τις μικρές διαφορές (προς το καλύτερο, καθώς μπορεί και να ήταν και θέμα διάθεσης της βραδυάς) που είχαν τα επόμενα, ένα-δύο, "ραντεβού" μας. 
Αργότερα ενόσω ζούσε, και λίγο πριν "φύγει", πληροφορήθηκα το σκληρό βιογραφικό του. Καθώς και την προσπάθειά του να τύχει μιας τιμητικής σύνταξης. Δεν τα κατάφερε. Το επίσης πολύ σκληρό τέλος ήρθε να σφραγίσει μια ζωή που ο τόπος, ο χρόνος και οι συνάνθρωποί του στάθηκαν άδικοι μαζί του.
Όμως τραγουδήσαμε τα τραγούδια του αγκαλιά με αγαπημένα μας πρόσωπα, ή και μόνοι μας - πάντα όμως σε στιγμές αγαπησιάρικες - και αυτό το μικρό αφιέρωμα ξεπληρώνει ένα πολύ μικρό μέρος από τα μονάκριβα ταξίδια που μας χάρισε.


Δες εδώ για τη ζωή του Γ.Ζωγράφου
http://www.anatolikos.net/modules.php?name=News&file=article&sid=312
...................................................................................