Η οικονομική κυριαρχία
Tου Παναγη Γαλιατσατου
Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει φτάσει στο σημείο εκείνο, όπου ή θα μετεξελιχθεί σε Ομοσπονδία ή θα σπάσει. Ομοσπονδία, γιατί τίποτε λιγότερο δεν σημαίνει η έκδοση ευρωομολόγων που επιτακτικά ζητάει η ευρωπαϊκή περιφέρεια. Τα ευρωομόλογα, θα πρέπει όπως όλα τα κρατικά ομόλογα να διασφαλίζουν στους επενδυτές ότι στη λήξη τους, η κυβέρνηση θα επιβάλει φόρους για να αποπληρωθούν. Ποιος αποφασίζει στην Ευρωζώνη; Ποια είναι η κυβέρνηση;
Το ευρωομόλογο μπορεί να είναι μια λύση για το άμεσο πρόβλημα των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών οικονομικών. Μπορεί ακόμα, σύμφωνα με εμβριθείς αναλύσεις στον ευρωπαϊκό Τύπο να μην επιβαρύνει το κόστος δανεισμού των δημοσιονομικά ισχυρών. Ευρωομόλογο όμως χωρίς ενιαία οικονομική πολιτική, δηλαδή χωρίς εκχώρηση της οικονομικής κυριαρχίας σε ένα ευρωπαϊκό κέντρο που θα παίρνει τις δημοσιονομικές αποφάσεις, δεν πρόκειται να υπάρξει. Το σημαντικότερο επιχείρημα εναντίον του στην τρέχουσα ευρωπαϊκή συζήτηση είναι, ότι δεν μπορεί μια χώρα που ασκεί μια πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική, να μεταφέρει το λογαριασμό για το χρέος της στους δημοσιονομικά πειθαρχημένους. Με το ευρωομόλογο έχει τη δυνατότητα να κάνει αυτό ακριβώς.
Η εκχώρηση της οικονομικής κυριαρχίας δεν είναι οικονομικό ζήτημα, όμως, είναι εξόχως πολιτικό. Επιπλέον, το θέμα δεν λύνεται μόνο σε διακυβερνητικό επίπεδο, οι καιροί και οι κυβερνήσεις αλλάζουν. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι 17 χώρες της Ευρωζώνης θα ενστερνιστούν τις απόψεις της κ. Μέρκελ, εφαρμόσουν πολιτικές λιτότητας και υιοθετήσουν συνταγματικά ένα φρένο χρέους, τίποτε δεν διασφαλίζει ότι μια μελλοντική γερμανική κυβέρνηση δεν θα ακολουθήσει μια διαφορετική πολιτική, στην οποία θα πρέπει πάλι να προσαρμοστούμε. Οσο καλοδεχούμενο και αν είναι για κάποιους αυτό, η εκχώρηση οικονομικής κυριαρχίας σε διακυβερνητικό επίπεδο δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά την επιβολή των απόψεων του πιο ισχυρού. Αυτό δεν συμφέρει τις μικρές χώρες. Λογικά θα πρέπει να επιδιώξουν τη δημιουργία μιας κεντρικής οικονομικής κυβέρνησης με δημοκρατική νομιμοποίηση, στην πραγματικότητα δηλαδή, την πολιτική Ενωση. Ανέφικτο; Οχι όσο ακούγεται. Η κρίση απελευθερώνει δυνάμεις και επιταχύνει τις διεργασίες.
Ακούγοντας κανείς τους πολιτικούς μας να ερίζουν για την πατρότητα της ιδέας του ευρωομολόγου διερωτάται κανείς αν έχουν αναλογισθεί τις πολιτικές συνέπειες αυτού που προτείνουν, ιδιαίτερα όταν όλα δείχνουν ότι το ευρωομόλογο αν έρθει θα συνοδεύεται από εξαιρετικά αυστηρούς δημοσιονομικούς όρους. Οσο και αν πιστεύουμε, ότι ο ελληνικός λαός δεν θέλει να χάσει το τρένο της Ευρωζώνης, δεν γνωρίζουμε αν θέλει να εκχωρήσει την οικονομική του κυριαρχία σε κάποιο διακυβερνητικό ή υπερεθνικό όργανο, και δεν τον έχουμε ρωτήσει αν θα ήθελε μια πολιτική Ενωση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να το συζητήσουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου