"Ομολογία αποτυχίας" του Γιώργου Μαντέλα ("Καθημερινή", 3/8/2011) "Αποτυχία"; Ναι, αποτυχία, για την οποία ευθύνονται προφανώς οι αγανακτισμένοι και όσοι τους στήριξαν και τους στηρίζουν...!

Ομολογία αποτυχίας Του Γιωργου Mαντελα / gmantelas@kathimerini.gr Μπορούμε να το ονομάσουμε και «αμέριστη κοινοτική συμπαράσταση», αν έτσι μας αρέσει. Επίσης μπορούμε να το περιγράψουμε ως «εκδήλωση ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», όπως αναφέρθηκε από «αρμόδιο κυβερνητικό παράγοντα», με ορολογία της δεκαετίας του ’80. Καλύτερα, θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε ως «εκπλήρωση βασικής κοινοτικής υποχρέωσης», που έχουν οι άλλοι πάντα, απέναντί μας. Κι έτσι να εξαγνιστούμε. Μπορούμε, τέλος πάντων, να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση, να στρογγυλέψουμε τις γωνίες, να σηκώσουμε το χαλί, με χίλιους δύο τρόπους. Ο,τι κι αν κάνουμε, όμως, στην πραγματικότητα αυτό που θα καταφέρουμε, θα είναι να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Ή τουλάχιστον, να νομίζουμε ότι κρυβόμαστε. Οπως κάνουμε δηλαδή ανελλιπώς τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια. Γιατί όλα τα παραπάνω δεν θα συνιστούν τίποτα άλλο παρά μια «εκκωφαντική» παραδοχή της αποτυχίας μας: Να απορροφήσουμε κοινοτικά κονδύλια, να συνδράμουμε, στο μέτρο που μας αναλογεί, στο ιδιότυπο παιχνίδι του δούναι και λαβείν που παίζεται με τους υπόλοιπους εταίρους μας στην Ε.Ε. και να παριστάνουμε στο τέλος - τέλος ότι είμαστε και εμείς «ζωντανός οργανισμός». Το γεγονός ότι Ιρλανδοί και Πορτογάλοι έχουν το ίδιο πρόβλημα, δεν μας σώζει. Εκτός κι αν φτάσαμε στο σημείο να παίρνουμε κουράγιο από τη δυστυχία των άλλων. Το γεγονός, όμως, παραμένει ένα: εδώ και 14 μήνες, ως οικονομία έχουμε πάψει να αναπνέουμε και επισήμως. Ανεπισήμως, είχαμε πάψει προ πολλού. Το καλό είναι ότι στις Βρυξέλλες ελπίζουν ότι μπορούν «να αναστήσουν τον Λάζαρο». Και προς το παρόν, αυτή είναι η σωτηρία μας. Αυτό το «κάτι» στο οποίο έχουμε να ελπίζουμε. Και να προσδοκούμε, σε κάθε είδους «επιταγές» που θα φτάνουν απ’ εδώ και στο εξής από το πάλαι ποτέ και «κονκλάβιο των Βρυξελλών» αποκαλούμενο. Οπως ακριβώς συνέβη και προχθές, όταν αποφασίστηκε ότι η κοινοτική συμμετοχή στο ΕΣΠΑ θα φτάσει στο... 95%. Εννοείται ότι η εθνική, έτσι, περιορίζεται στο 5%. Και πολύ μας είναι, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς. Γιατί, στην κατάσταση που βρισκόμαστε, είναι άγνωστο αν κι αυτό το 5% θα το καταφέρουμε να το συγκεντρώσουμε. Κι ας βαφτίζουμε την «ανάγκη», «φιλοτιμία». Παλιό το κόλπο και δεν πιάνει. Οι Ευρωπαίοι μας δίνουν μια τελευταία ευκαιρία στην ανάπτυξη. Που είναι ο μοναδικός τρόπος για να βγούμε από την ύφεση. Αν δεν «πέσουν» λεφτά στην αγορά, «φως στην άκρη του τούνελ» (σ.σ. για να χρησιμοποιήσουμε μια πολύ παλιά, επίσης, φράση που «φορέθηκε» πολύ όταν τα κοινοτικά πακέτα των δισ. δραχμών τότε, εξαφανίζονταν κατά τρόπο ταχυδακτυλουργικό), δεν βλέπουμε. Κι επειδή αυτή η φορά θα είναι η τελευταία, από τις Βρυξέλλες στέλνουν δικούς τους ανθρώπους για να μοιράσουν τα λεφτά. Γιατί αλλιώς, ξέρουν και ξέρουμε ότι κινδυνεύουν κι αυτά να χαθούν, όπως τόσα και τόσα άλλα, πριν καν περάσουν τον Προμαχώνα.