...................................................................................
Ενα τραγούδι, τρίποντο. Ταμπλό και μέσα. Ενα τραγούδι που γράφτηκε με καλάθια και με το σφύριγμα της λήξης του τελικού. Ηταν τότε, το 1987, που ο Αργύρης Καμπούρης πάγωσε τον χρόνο, η κερκίδα κράτησε την ανάσα της και πριν ο μπασκετμπολίστας τεντώσει το χέρι να καρφώσει το καλάθι, ξαφνικά... μπαίνει το τραγούδι.
Ενα τραγούδι, μια ιστορία
1987 «The final countdown»
Της Μαρίας Μαρκουλή
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011
Ενα τραγούδι, τρίποντο. Ταμπλό και μέσα. Ενα τραγούδι που γράφτηκε με καλάθια και με το σφύριγμα της λήξης του τελικού. Ηταν τότε, το 1987, που ο Αργύρης Καμπούρης πάγωσε τον χρόνο, η κερκίδα κράτησε την ανάσα της και πριν ο μπασκετμπολίστας τεντώσει το χέρι να καρφώσει το καλάθι, ξαφνικά... μπαίνει το τραγούδι.
Ο Καμπούρης ευστοχεί στις δυο τελευταίες βολές εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης στον τελικό του Ευρωμπάσκετ και βάζει στην ιστορία την Εθνική μας ομάδα, αλλά και τους Εurope (κανείς δεν είναι τέλειος).
Κυρίες και κύριοι, «The final countdown». Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο (δηλαδή τι περισσότερο;). Οι Europe από τη Σουηδία έγιναν εδώ κάτι σαν δικοί μας άνθρωποι, αλλά το ευρωπαϊκό τους όραμα δεν σταμάτησε στο νοτιοανατολικό άκρο της Γηραιάς Ηπείρου. Αλίμονο! Το «Final countdown» σημείωσε ρεκόρ σε πολλά ακόμη γήπεδα, εκεί που η ένταση κορυφώνεται και καρδιές πάνε να σπάσουν και κοιτάς το ρολόι να σφυρίξει ο διαιτητής και δεν περνάει η ώρα και τρως τα νύχια σου και δεν προσέχεις τι ακούνε τα αυτιά σου. «Ιt's the final countdown». Αρχίζεις να μετράς ανάποδα.
Ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, το σουηδικό σάιτ παροχής μουσικής Spotify εγκαινίασε το σέρβις στην Αμερική, μετρώντας ανάποδα με το «Final countdown». Τόσο «hot».
Η αλήθεια είναι πως οι Europe είχαν κάνει δικό τους το επικολυρικό στυλ που τους έκανε γνωστούς απ' άκρη σ' άκρη. Λίγο heavy metal, λίγο glam ροκ, με στιβαρές κιθάρες και πλούσιες χαίτες να ξεσκονίζουν τον αέρα και να ανακατεύουν την ατμόσφαιρα. Σε αυτήν ακριβώς την ωραία ατμόσφαιρα μέσα ήρθε και η επιτυχία. Από το '86 και μετά που έγραψαν το τραγούδι, κανείς δεν τους έριξε ξανά υποτιμητικές ματιές για την κομμωτική τους θεωρία (δυστυχώς και πράξη).
Ολα άρχισαν από έναν παλιό ρυθμό που είχε παίξει στα πλήκτρα ο τραγουδιστής τους Τζο Τέμπεστ μια μέρα που είχε ελεύθερο χρόνο. Και μια άλλη μέρα, ο Τζον Λέβεν, ο μπασίστας, πρότεινε στον Τζο να γράψει κάτι πάνω σε εκείνο το ριφ, γιατί μπορεί και να φαινόταν χρήσιμο. Ωραία ιδέα. Ο Τέμπεστ το έκανε και μετά έπαιξε το κομμάτι στους άλλους, αλλά οι άλλοι δεν ενθουσιάστηκαν (κατανοητό).
Ο κιθαρίστας Τζον Νόρουμ φέρεται να είπε: όχι, όχι είναι τρελό, δεν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε αυτό (μετά ευχαρίστησε τον Θεό που δεν τον άκουσαν). Το συγκρότημα περίπου διχάστηκε. Οι μεν έλεγαν πως δεν ταιριάζει στο ροκ στυλ τους επομένως το κόβουμε, οι δε πως δεν ταιριάζει στο στυλ τους επομένως το κρατάμε για να έχουμε και κάτι διαφορετικό. Ο κόσμος ψήφισε τη δεύτερη γνώμη. Το ίδιο και η Ιστορία (και το χέρι του Καμπούρη).
Η Αντίστροφη Μέτρηση των Europe είχε για έμπνευση στους στίχους της το «Space oddity» του Ντέιβιντ Μπάουι - είπαν οι Europe (και ας το έχει υπόψη του ο Μπάουι).
Στην αρχή μάλιστα τα μέλη του γκρουπ συμφώνησαν να έχουν το τραγούδι για να κάνουν την είσοδό τους στη σκηνή. Πού να το ήξεραν πως θα ήταν το εισιτήριό τους για την (ροκ) αθανασία.
Τι σημαίνει στην πράξη αυτό; Πως μαζί με την αθανασία, οι Europe κατέκτησαν όλα τα γήπεδα, τους στίβους, τα ποδηλατοδρόμια, τα παγοδρόμια, τις πισίνες, τα τένις κορτ (το γκολφ τούς αντιστέκεται λίγο ακόμη), πήραν και το πρωτάθλημα στο σκάκι με κίνηση ματ. Και εκεί που πας αμέριμνος να πιεις τη γρανίτα σου, κάποιο κινητό θα χτυπήσει στον ρυθμό... Final countdown. Final? Δεν νομίζω, Τάκη.
Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1986 και ξεχώρισε αμέσως μέσα από το ομώνυμο άλμπουμ, με επιτυχία σε Ευρώπη και Αμερική, «είδε» μάλιστα τη θέση Νο 10 στη λίστα του Billboard. Kαι κατέκτησε το Νο 1 στην Αγγλία και αλλού, συνολικά σε 25 χώρες που βρήκαν το «Final countdown» πολύ ωραίο και ξεσηκωτικό και γενικά σε πολλές λίστες έπαιξε με επιτυχία, ανάμεσα σε αυτές και εκείνη με τα χειρότερα τραγούδια όλων των εποχών. Απαρατήρητο δεν πέρασε.
Βρισκόμαστε ακριβώς στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα. Μια σταγόνα ιδρώτα κυλάει στο πρόσωπο του Αργύρη Καμπούρη. Καρφίτσα δεν πέφτει μέσα στην αίθουσα. Ο Καμπούρης σηκώνει αργά αργά το χέρι του και σημαδεύει... Και, ναι, κυρίες και κύριοι. It's the final countdown... Είμαστε πρωταθλητές!
Σχολιάζω:
Και από τότε (ναι, ναι από το 1987...!) γίναμε από "τσουτσουλομύτες" (από το γνωστό παραμύθι που λέει στη "Ρεζέρβα" του ο Σαββόπουλος) μέχρι και επικίνδυνοι εθνοτσαμπουκάδες κυνηγώντας και σκοτώνοντας Αλβανούς και Πακιστανούς μετανάστες, επειδή ήρθαν εδώ να μαζέψουν λίγα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι της ντοπαρισμένης μας ευωχίας. Και τώρα; "ΣΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΜΑΓΚΑΣ, ΣΤΗ ΤΡΟΪΚΑ ΜΑΛΑΚΑΣ" λέει ένα σύνθημα των αναρχικών στο Μαρούσι. Σε αυτές τις μέρες της αγωνίας για αυτά που μας επιφυλάσσει το μέλλον, μπορούμε άραγε να σταθούμε μια στιγμούλα κοιτώντας μέσα μας λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο ειλικρινά, μπας και καταφέρουμε ν' απαλλαγούμε από αυτή τη χρόνια στραβομάρα πριν εξελιχθεί σε μόνιμη και ανεπανόρθωτη τύφλωση; Μαζί με τον εαυτό μας θα δούμε τότε και τον φίλο μας, και τον συμπολίτη μας, και τον συμπατριώτη μας, και τον συνάνθρωπό μας, που κι αυτοί αγωνιούν και φοβούνται μαζί μας σήμερα, να ελπίζουν και να επιθυμούν μαζί με μας το καλό. Η ευτυχία ή θα είναι συλλογική ή δεν θα είναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου