["Περί δημοκρατικών "κεκτημένων"] του Κώστα Ιορδανίδη ("Καθημερινή", 11/8/2011) Για να καταλάβουμε τώρα ποιο είναι το "παιχνίδι"...

..................................................................................

Περί δημοκρατικών «κεκτημένων» Του Κωστα Ιορδανιδη Πριν από μία δεκαετία και πλέον, ο κ. Τζορτζ Σόρος, πραγματικός γνώστης αγορών και όχι απλώς θεωρητικολογών περί αυτές, είχε επισημάνει σε εκτενή ανάλυσή του ότι η τάση που είχε αρχίσει να κυριαρχεί στην ευρωπαϊκή οικονομία θα είχε ως συνέπεια την αλλοίωση του «δημοκρατικού» συστήματος για το οποίο επαίρονταν οι ηγέτες της γηραιάς ηπείρου. Ο κ. Σόρος δεν εννοούσε βέβαια πως κάποιοι απεργάζονταν σχέδια καταχθόνια για την επιβολή απολυταρχικών μεθόδων διακυβερνήσεως, αλλά διέβλεπε ότι οι αλλαγές που προωθούνται στο οικονομικό επίπεδο δεν θα επέτρεπαν τη διαιώνιση δομών που διαμορφώθηκαν υπό συνθήκες ευρύτερης κοινωνικής ευημερίας. Η άποψή του, καινοφανής όταν διατυπώθηκε σε μία περίοδο χρηματιστηριακής ευημερίας και ψευδαισθήσεων περί του «λαϊκού καπιταλισμού», επιβεβαιώνεται διαρκώς. Οντως, το πρώτο πλήγμα που εδέχθη το αντιπροσωπευτικό ή «δημοκρατικό» σύστημα είναι ότι ενώ μία κυβέρνηση εκλέγεται σε «εθνικό» επίπεδο, οφείλει να ενεργεί -ιδιαίτερα στον οικονομικό τομέα- σύμφωνα με κανόνες που υπαγορεύουν όχι οι πολιτικοί εταίροι της, αλλά οι αγορές. Με άλλα λόγια, η νομιμοποίηση δεν απορρέει πλέον από την αρμονία στις σχέσεις εκλογέων - πολιτών και εκλεγμένης κυβερνήσεως, αλλά από την εναρμόνιση των δύο αυτών θεσμικών στοιχείων του αντιπροσωπευτικού συστήματος με τις αγορές, που αποτελούν προς το παρόν τη μόνη πηγή ισχύος. Παράλληλα, η αναγκαστική και ορισμένως βίαιη προσαρμογή προς τις απαιτήσεις της οικονομίας της αγοράς θεωρείται πιθανόν ότι θα οδηγήσει σε εντονότατες κοινωνικές εκρήξεις. Το κύμα βίας που σάρωσε αυτές τις ημέρες τις υποβαθμισμένες συνοικίες του Λονδίνου αποδεικνύει ότι ο κίνδυνος της αναταραχής δεν ελλοχεύει αποκλειστικά στον ευρωπαϊκό Νότο. Τα τελευταία γεγονότα δεν πρόκειται ασφαλώς να εξαναγκάσουν τη βρετανική κυβέρνηση να ακολουθήσει «κοινωνικότερη» πολιτική. Απλώς το αίτημα για μεγαλύτερη ασφάλεια θα ενισχύεται και η αστυνόμευση θα αυξάνεται, όχι αποκλειστικά στη Βρετανία, αλλά σταδιακώς σε όλη την Ευρώπη. Προφανώς, σε περιόδους κρίσεως προτεραιότητα αποτελεί η διάσωση του συστήματος. Ενδέχεται η προσπάθεια να αποτύχει, και τότε από την ολική καταστροφή θα αναδειχθεί νέα τάξη πραγμάτων. Το βέβαιο είναι ότι όσο διαρκεί η διαδικασία θα υπάρχει σταδιακή εκχώρηση «δημοκρατικών κεκτημένων», ό,τι και αν σημαίνει αυτό.