Από το βιβλίο του Θανάση Βαλτινού " Ο τελευταίος Βαρλάμης" (Εκδ. "Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ")

...Πέντε χρόνια συμβίωσης και ανελλιπούς καθημερινής ομιλίας μαζί της τον είχαν πείσει ότι η Μισέλ δεν είχε καμιά σχέση με γονιμότητα και αναπαραγωγή. Έχοντας καλύψει ο ίδιος την εμπειρία της  πατρότητας, δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί ή με ποιον τρόπο η Μισέλ αποδεχόταν αυτή την κατάσταση. 

   Αλλά πέντε χρόνια είναι διάστημα ικανό για να καταλαγιάσει το πάθος και να επωαστεί το σαράκι της νοσταλγίας. Αυτό που η Μισέλ είχε ονομάσει ευλογία Θεού δεν ήταν παρά η νοσταλγία για τα απερχόμενα νιάτα της. Η αντίδραση του πρώην λοχαγού ήταν επίσης μια αντίδραση νοσταλγίας. Εκδηλώθηκε με το σχήμα μιας σχεδόν νοσηρής στοργής προς το κορμί της Μισέλ και τον καρπό που κουβαλούσε μέσα της. Μπορούσε να μένει για ώρες εκστατικός μπροστά στη μεταβαλλόμενη γύμνια της. Η φουσκωμένη κοιλιά, το τεζαρισμένο αλώνι του αφαλού της, οι κατακρημνίσεις προς το όρος της ήβης της, δεν κάλυπταν μόνο προστατευτικά την καινούργια ζωή, που αθέατη ακόμα οργάνωνε με υπομονή τον ιστό του μέλλοντός της, ξεσήκωνε μέσα του τρικυμίες που δεν είχαν να κάνουν τίποτα με το μέλλον. Ήσαν αποκλειστικά στραμμένες προς το δικό του παρελθόν. Ήταν ένα βίαιο σπρώξιμο προς εκείνη την κατεύθυνση, και, κάποια στιγμή, σε ώρα τρυφεροτήτων, ο πρώην λοχαγός κόλλησε τα χείλη του στη μισάνοιχτη πύλη της Μισέλ, ουρλιάζοντας ότι ήθελε να καταδυθεί στο σκοτάδι της. Αυτό ξεπέρναγε τα όρια και των πιο τολμηρών παιχνιδιών τους.

   Τρομαγμένη από την παραφορά του η Μισέλ τον τράβηξε πάνω της και προσπάθησε να τον πραΰνει χτυπώντας τον στην πλάτη και δίνοντάς του το στήθος της. Ήταν μια ενστικτώδης και αποτελεσματική κίνηση. Ο πρώην λοχαγός ηρέμησε, γύρισε ανάσκελα και με μια έκφραση σαν να ταξίδευε ακόμα, δήλωσε: "Το παιδί θα γεννηθεί στην Ελλάδα".

   Την επιθυμία του πρώην λοχαγού η Μισέλ τη δέχτηκε υπάκουα. Έθεσε ωστόσο έναν όρο: αν ο Θεός είχε ευλογήσει την αγάπη τους, ο δεσμός τους έπρεπε να κυρωθεί από τους ανθρώπους.

   Ο πρώην λοχαγός ανέλαβε να διεκπεραιώσει τις σχετικές διαδικασίες...  

# Από το τελαυταίο βιβλίο του Θανάση Βαλτινού "Ο τελευταίος Βαρλάμης" (σ.19-21)