Οι µέρες περνάνε και στο Μέγαρο Υπατία τα µάτια των απεργών αρχίζουν να θαµπώνουν και να µην µπορούν πολύ καλά να ξεχωρίσουν τα λευκά αγάλµατα γύρω τους.
Αποκτά κάτι τραγικό αυτή η µάταιη πολυτέλεια. Αλλά αν δεν έχουµε πια άλλο συναίσθηµα απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράµµατα, µήπως να θυµηθούµε τα συναισθήµατα για τα αγάλµατα; Αυτά που µάθαµε να θαυµάζουµε και να σεβόµαστε παιδιόθεν.
Είπαµε πολλά για το λάθος της αναζήτησης ασύλου στη Νοµική. Καταδικάσαµε, αναλύσαµε και ξανακαταδικάσαµε.
Επαινέσαµε την ψυχραιµία των πολιτικών και λοιπών αρχών που κατάφεραν να ξεπεράσουν τον σκόπελο χωρίς βία. Αλλά τώρα πουοι µέρες περνάνε τι γίνεται;
Αυτοί οι άνθρωποι που κατάφεραν να βγουν από τη Μασσαλίας αναίµακτα, πρέπει να µείνουν να πεθάνουν στην Πατησίων; Υπάρχουν επίσης οι Αφγανοί µε τα ραµµένα στόµατα στα Προπύλαια. Εκείνοι είχαν διαλέξει άλλο δρόµο διεκδίκησης. Εκεί δεν πάνε τα κανάλια, δεν κινδυνεύει το άσυλο, δεν καλούνται ΜΑΤ, δεν ανακατεύεται ο πρύτανης. Ο καιρός και γι’ αυτούς περνάει, το σώµα τους χτυπιέται κάθε µέρα µε την ακινησία των διαδικασιών. Θα δοθεί το άσυλο;
Κοίταξαν τα χαρτιά; Πού βρίσκονται οι αιτήσεις; Σε ποια γραφειοκρατία έχουν σκαλώσει; Στο µεταξύ ο οργανισµός τους καταναλώνει µυϊκή µάζα. Κι ο οργανισµός της πόλης καταναλώνει αδιαφορία και βαρβαρότητα. Αφοµοιώνει την ιδέα πως ο νόµος είναι στ’ αλήθεια αυστηρός για ξένους χωρίς δικαιώµατα. Κι ας παίζεται η ύπαρξή τους. Γυρνάµε και φωνάζουµε έξαλλοι για τα διόδια, τα εισιτήρια, τις περικοπές, το άνοιγµα των επαγγελµάτων, την αύξηση του ΦΠΑ, το Μνηµόνιο, τις ταµειακές και οι άλλοι αργοπεθαίνουν σιωπηλοί, µε στόµατα ραµµένα. Μας ξύπνησαν τα ρατσιστικά ανακλαστικά όταν µπήκαν στη Νοµική. Άλλα ανακλαστικά δεν έχουµε; Ανθρωπιστικά ανακλαστικά, αλληλεγγύης ανακλαστικά; Τόση νοµική επιστήµη, τόσο έντονη πολιτική ζωή δεν µπορεί να βρει λύση που θα ταιριάζει σε κάποια καλύτερη ιδέα για τον εαυτό µας, τον ανθρωπισµό που νοµίζουµε ότι διαθέτουµε;
http://pezotis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου