Το Σάββατο το βραδάκι αποφάσισα προκειµένου να σκοτώσω λίγη ώρα, να κάνω κάτι που τόσο ξενερώνει την πλειονότητα των εκπροσώπων του φύλου µου: να παρακολουθήσω το «ντέρµπι των αιωνίων». Για κακή µου τύχη πέφτω πάνω στη στιγµή του επίµαχου οφσάιντ. ∆εν χρειάζεται να υπενθυµίσω το παλιό ανέκδοτο για να επισηµάνω πως δεν κατάλαβα γρι. Το οφσάιντ παραµένει για τις γυναίκες ό,τι ο γυναικείος οργασµός για τους άνδρες… Ακατανόητο. Και το ποδόσφαιρο, βαρετό.Ακόµη και αν ο Σισέ εµφανιζόταν µε φούστα, φυσικά επώνυµου οίκου, στο Καραϊσκάκη.
Τι κι αν άναψαντα αίµατα όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη και διάφοροι χουλιγκάνοι µπούκαραν στο γήπεδο; Τι κι αν οι δηλώσεις των διαφόρων ιθυνόντων θύµιζαν θέατρο του παραλόγου; Τι κι αν τριγύρω µου αργότερα στο µπαρ υπήρχαν απογοητευµένοι άνδρες που διερωτώντο «quo vadis ελληνικό ποδόσφαιρο;». «Η ιερή αγανάκτηση όταν η οµάδα σου αδικείται» δεν συγκινούσε τις κυρίες της παρέας. Ακόµη και όσες είχαν καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής που σκαρφίστηκε το γκρουπ Κάλυπτα Κι Εγώ Τον Κατσουράνη στο facebook, έβρισκαν τη συζήτηση εξίσου ανιαρή µε το να παρακολουθείς ποδόσφαιρο. Το εν λόγω σπορ εξάλλου εκφράζει την αγορίστικη µενταλιτέ του ανταγωνισµού όσο λίγα και το γυναικείο µυαλό δουλεύει κάπως πιο σύνθετα – ή φάλτσα, αν θέλετε.
Αυτό επιβεβαίωσε άλλωστε πανηγυρικά µία εκ των νεαρών που έδωσε νέα διάσταση στη συζήτηση: «Γιατί δηλαδή να ταυτιστώ µε κάτι τύπουςπου κερδίζουν εκατοµµύρια και µέχρι πέρυσι δεν πλήρωναν εφορία; Εγώ παίρνω 1.000 ευρώ και δεν έχω καµία διάθεση να χειροκροτώ και να πλακώνοµαι για αναλφάβητους κροίσους. ∆εν Νοµίζω Τάκη». Αν και µε έπιασαν τα γέλια όταν τη φαντάστηκα στη Θύρα 7, είπε το πιο ενδιαφέρον πράγµα που έχω ακούσει τις τρεις τελευταίες ηµέρες για το ποδόσφαιρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου