Γ.Βότσης / Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης : Λόγος παλλόμενος που προσκρούει στη γενικευμένη αδράνεια...

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Για άσυλο μιλάμε και όχι για ασυλία των πολιτικών μας!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Με σημαντική θέση στη λογοτεχνία μας, η Μάρω Δούκα και η Ιωάννα Καρυστιάνη καλά τα είπαν πάλι («Ε», 28-1-11) σε μια από τις εύστοχες κοινωνικές παρεμβάσεις τους:

«Τελικά μόνον ένα άσυλο λειτουργεί τέλεια στον τόπο μας, το Κοινοβούλιο, και μόνο για παρανομήσαντες βουλευτές, που δεν αίρεται η ασυλία τους και παρανομήσαντες υπουργούς, που προστατεύονται από τον κατάπτυστο και κραταιό νόμο τους (...). Χάσαμε πολλά, ας μη χάσουμε και την ανθρωπιά μας...».

Ηταν τις ημέρες που η απεργία πείνας στη Νομική των «300» απελπισμένων μεταναστών (με μακρόχρονη παραμονή εδώ οι περισσότεροι και με δουλειά σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης) έδωσε την αφορμή στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις αυτού του τόπου να ξεσπάσουν παραληρηματικά, με διπλό στόχο: Να βγει, πρώτον, απειλητικά στην επιφάνεια το ρατσιστικό μίασμα, που δηλητηριάζει υποδόρια το κοινωνικό σώμα. Και, δεύτερον, στη γενική παραζάλη, τώρα που ο μνημονιακός τυφώνας σαρώνει κοινωνικές κατακτήσεις, λαϊκές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα, να ξεμπερδεύουμε μια για πάντα και με το πανεπιστημιακό άσυλο, που σε κρίσιμες περιστάσεις γεννάει «Πολυτεχνεία»...

Ο συνακόλουθος παροξυσμός, μέσα και έξω από τη Βουλή, κυριάρχησε βεβαίως και στα τηλεοπτικά κανάλια, που καθορίζουν δυναστικά την γκάμα των ενδιαφερόντων μας στην επικαιρότητα. Εκτοπίστηκε έτσι προσωρινά και η απαξιωτική για το πολιτικό μας σύστημα κατακραυγή που προκάλεσε η νέα θεσμική γελοιοποίηση με το θλιβερό πόρισμα, ύστερα από δεκάμηνη κυοφορία, για το τρανταχτό σκάνδαλο της Siemens. Οταν έχουμε πρώτο στην ατζέντα το άσυλο, για την εσαεί ποινική ασυλία των φαύλων πολιτικών μας θα μιλάμε;

Πάλι καλά που επανέφερε το μέγα θέμα στην εκπομπή της (ΝΕΤ) η Γιάννα Παπαδάκου με καλεσμένο τον πρόεδρο της εξεταστικής επιτροπής Σήφη Βαλυράκη, ο οποίος:

1) Υπεραμύνθηκε του έργου της επιτροπής και κάκισε τα ΜΜΕ, που το απαξιώνουν (ποιος, τάχα, θα του αντιπαρέθετε ότι σε μόλις δύο σελίδες της «Κυριακάτικης Ε» η Αριστέα Μπουγάτσου συνόψισε όλες τις πτυχές του σκανδάλου, πληρέστερα από την ανούσια απεραντολογία των πρακτικών και των πορισμάτων της επιτροπής).

2) Απέδωσε (ορθώς) σε «θεσμικό έλλειμμα» την αδυναμία της εξεταστικής επιτροπής να διερευνήσει αποτελεσματικά το σκάνδαλο και να επισημάνει σε ποια κόμματα και ποιους πολιτικούς πήγαν τα 100 (μόνο;) εκατομμύρια ευρώ από τα «λαδώματα» της Siemens -για να κάνει προνομιακά τις (χρυσές) δουλειές της. Και

3) Για πρώτη φορά παραδέχθηκε δημόσια ως αφετηρία του σκανδάλου το 1990, όταν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί (Αν. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης και Χ. Φλωράκης) ανέτρεψαν ομόφωνη απόφαση της Οικουμενικής κυβέρνησης Ξ. Ζολώτα και αποφάσισαν (με το αζημίωτο επιμένω εγώ, επειδή... εξαπατήθηκαν ισχυρίζεται ο Βαλυράκης!) απ' ευθείας ανάθεση των ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ στην κοινοπραξία της Siemens με την Intracom του Σωκρ. Κόκκαλη, που κατέστη έκτοτε μονοπωλιακός προμηθευτής του ΟΤΕ.

Αυτό που δεν είπε στην εκπομπή ο Σήφης Βαλυράκης (δεν τον ερώτησαν, άλλωστε...) είναι γιατί η εξεταστική επιτροπή αντιμετώπισε «με το γάντι» (μόνο συγγνώμη για την ενόχληση, που δεν του ζήτησε!) τον Σωκρ. Κόκκαλη και για την αιδήμονα σιγήν του και για την προκλητική δήλωσή του ότι ουδέποτε χρηματοδότησε κόμμα ή πολιτικό (!). Και γιατί επίσης δεν κάλεσε να εξετάσει τον μόνο επιζώντα από τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς, Κων. Μητσοτάκη...

Πολύ περισσότερο όταν ο πιο έμπειρος πολιτικός μας είναι γνωστόν ότι δεν κρύβει λόγια (όσα, τουλάχιστον, δεν τον εκθέτουν προσωπικά). Σε πρόσφατη (30/1/11) συνέντευξή του στην «Καθημερινή», ο Κων. Μητσοτάκης τόνισε, μεταξύ άλλων:

* Αυτό που χαρακτήρισε την εξεταστική επιτροπή είναι η απόλυτη εξάρτησή της από τα κόμματα. «Γι' αυτό καταλήξαμε σε έναν άθλιο συμβιβασμό, ο οποίος δικαιολογημένα προκαλεί αγανάκτηση».

* «Επρεπε να κάνει έρευνα για τα οικονομικά των κομμάτων και να έχει το θάρρος να πει την αλήθεια: Ναι, τα δύο μεγάλα κόμματα ενισχύθηκαν από τη Siemens. Χωρίς να αποκλείω ότι ενισχύθηκαν και μικρότερα κόμματα».

* «Η κοινή γνώμη έχει δίκιο να είναι οργισμένη (σ.σ. για την ποινική ασυλία και την ατιμωρησία των πολιτικών)... Πρέπει να πούμε την αλήθεια. Η μόνη λύση είναι να αλλάξει το Σύνταγμα, να αλλάξει το άρθρο 86 και να υπαχθούν και οι πολιτικοί στη δικαιοδοσία στην οποία υπάγεται ο απλός πολίτης...».

* «Η επόμενη Βουλή πρέπει να είναι αναθεωρητική (...). Με συμφωνία των κομμάτων καθ' υπέρβαση ή και κατά παρέκκλιση του Συντάγματος (...) ο τόπος χρειάζεται γενικότερες, βαθιές αλλαγές, τις οποίες μόνο μια αναθεωρητική Βουλή μπορεί να πραγματοποιήσει...».

Τι αντιπαραθέτει σε όλα αυτά η κυβέρνηση; Ελλειψη προβληματισμού, πολυγλωσσία, τα συνήθη επικοινωνιακά τρικ και αμετανόητη εμμονή στα κακώς κείμενα:

Με εισήγηση του υπουργού Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδη το υπουργικό συμβούλιο ενέκρινε πέντε αλλαγές στο νόμο περί ευθύνης υπουργών, που δεν πρόκειται βεβαίως να ισχύσουν, αφού κρίνονται αντισυνταγματικές όσο υπάρχει το άρθρο 86. Ο Ευ. Βενιζέλος υπερασπίζεται το άρθρο 86, που ο ίδιος αναμόρφωσε το 2001, υποστηρίζοντας ότι δεν φταίει ο νόμος, αλλά αυτοί που τον εφαρμόζουν! Και σε δικό του μήκος κύματος ο Γ. Παπανδρέου διαπιστώνει ότι ο θεσμός των εξεταστικών επιτροπών δεν είναι επαρκής και πρέπει να βελτιωθεί! Διαλέγετε και παίρνετε...

Αλλά για τα σκανδαλώδη άρθρα του Συντάγματος 62 (βουλευτική ασυλία) και 86 (ποινική ατιμωρησία των υπουργών ως και όσων διετέλεσαν υπουργοί!) και γενικότερα για τη ριζική αναμόρφωση θεσμών με μια τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση θα χρειαστεί να επανέλθουμε.

....................................................................................

....................................................................................

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Μωραίνει Κύριος

ΕΚΤΟΣ από το μικρόβιο της γρίπης σέρνεται επιθετικό τελευταία και το μικρόβιο της εξουσίας. Κορύφωσή του είναι το στάδιο, όπου ο ασθενής χάνει την αντίληψη του χώρου -σε βαρύτερες περιπτώσεις και του χρόνου- και ζει στη δική του πραγματικότητα, αγνοώντας την πραγματικότητα του κόσμου.

ΣΤΟ στάδιο αυτό φθάνουν συνήθως οι εξουσίες που μπαίνουν στο τέλος της ζωής τους, πιθανώς για να επιβεβαιωθεί το ρηθέν «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».

ΣΤΟ τέλος της βδομάδας που πέρασε, ο κύκλος ανθρώπων περί τον πρωθυπουργό εξέφρασε την πεποίθηση ότι το έργο της κυβέρνησης δεν γίνεται γνωστό στον πολίτη. Γι' αυτό -κατά τον κύκλο- και οι πολίτες δυσανασχετούν, εναντιώνονται, απειθαρχούν.

ΙΣΩΣ θα ήταν χρήσιμο στον πρωθυπουργό να θυμηθεί ότι ακριβώς την ίδια συλλογιστική με σχεδόν ίδια φρασεολογία είχε χρησιμοποιήσει ο πρωθυπουργικός κύκλος το 1987, το 1992, από το 2000 έως το 2003 και το 2008. Δημοσίως.

ΚΑΤ' αρχήν ο πολίτης δεν χρειάζεται να μαθαίνει το έργο της κυβέρνησής του. Το υφίσταται ή το απολαμβάνει. Στην Ελλάδα, συνήθως συμβαίνει το πρώτο. Στην περίπτωση ρουσφετολογικών κινήσεων, το δεύτερο.

ΜΕΤΑ, και αυτό είναι το σπουδαιότερο, ο πολίτης ζει στο πετσί του κάθε στιγμή το έργο μιας κυβέρνησης. Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν μπορεί να του κάνει την απαιδεψιά του σχολείου Παιδεία. Ούτε μπορεί να του κάνει την ταλαιπωρία του ΙΚΑ παράδεισο.

ΑΚΟΜΑ πιο επικίνδυνο είναι αν τα περί απληροφόρητου λαού εκστομίζονται από την κυβέρνηση, που πρώτη, μετά εκείνην του κ. Σημίτη, έχει τη συντριπτική πλειονότητα της πληροφόρησης των ΜΜΕ με το μέρος της και, κυρίως, του πλέον παιδευτικού οργάνου προπαγάνδας: της τηλεόρασης.

ΕΚΕΙ, όπου εκτός από τα κρατικά κανάλια, τα οποία θα ζήλευε στην προπαγάνδα των ειδήσεων και η κρατική τηλεόραση του Αμμάν, τα ιδιωτικά κανάλια χαριεντίζονται με την κυβέρνηση χάριν των ποικίλων συμφερόντων των ιδιοκτητών τους.

ΚΑΙ αναφέρεται κανείς στα κανάλια, γιατί αυτά μπαίνουν έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν μέσα στα σπίτια όλων των Ελλήνων, οι οποίοι με τη σειρά τους ενημερώνονται νομίζουν -για την ακρίβεια: βολεύουν την άρπα κόλλα διάθεσή τους- για όσα συμβαίνουν ή πρόκειται να (τους) συμβούν.

ΔΕΝ αναφέρομαι στον Τύπο, γιατί τον Τύπο τον επιλέγει ο αναγνώστης του. Και τον πληρώνει. Είναι μέτοχος και συμμέτοχος. Δεν είναι ένας ανώδυνος χαβαλές παρατηρητής.

ΚΑΙ δεν αναφέρομαι στην ηλεκτρονική πληροφόρηση, τη χύδην, τη δήθεν ανεξάρτητη, γιατί ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι τόσο διάτρητη σε κάθε λογής ανευθυνότητα και σπέκουλα, που τρομάζει η ευκολία και η ταχύτητα, με τις οποίες το Τίποτε γίνεται Κάτι και το Ασπρο, Μαύρο.

ΤΑ αυθόρμητα παιδικού τύπου - γι' αυτό άδολα - μηνύματα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι ικανά να παραγάγουν παρά μόνο φασαρία. Οικοδόμημα, μηδέν. Ο,τι χρειάζονται οι κυβερνήσεις, οι αντιπολιτεύσεις, οι μηχανισμοί κάθε είδους.

ΤΟ έργο της κυβέρνησης, έχουν δίκιο όσοι περί τον πρωθυπουργό το προωθούν, δεν έχει γίνει γνωστό στον λαό. Ευτυχώς.

ΓΙΑΤΙ, αν ο λαός ήξερε και τι μαγειρεύεται για το μέλλον του, μάλλον δεν θα αρκούσε η σκανδαλώδης υποστήριξη των μιντιαρχών προς την κυβερνήση.

ΘΑ χρειαζόταν ένα αεροπλάνο, που να χωράει τουλάχιστον 45.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗΣ

ΣΧΟΛΙΑΖΩ: Οι χρωματικές υπογραμμίσεις στο άρθρο του κ. Βότση, εννοείται, είναι δικές μου. Θα σταθώ λίγο σ' αυτές: Είναι η δεύτερη ή η τρίτη φορά που ο δημοσιογράφος βάζει το ζήτημα της ευθύνης όλων των πολιτικών κομμάτων που συμμετείχαν στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα το 1990. Κανένα από τα 5 κόμματα που μας εκπροσωπούν (τρομάρα μας!) στη Βουλή, δεν έχει ψελλίσει μια κουβέντα για αυτή την εποχή. Αντίθετα, όταν ο Περικλής Κοροβέσης, ακόμα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην προηγούμενη βουλευτική περίοδο είχε θέσει το ζήτημα της ευθύνης της τότε ενωμένης Αριστεράς (υπό τον ενιαίο Συνασπισμό, τον καθοδηγούμενο από τους Χ.Φλωράκη και Λ. Κύρκο) όλοι είχαν σπεύσει να τον κατασπαράξουν περίπου ως "πράκτορα του ιμπεριαλισμού", "γνωστό εκατομμυριούχο" και άλλα "στολίδια" που κοσμούν το σταλινικό παρελθόν της Αριστεράς, ελληνικής και παγκόσμιας. Λες και ο άνθρωπος ισχυρίστηκε ότι η Αριστερά και τα στελέχη της χρηματίστηκαν από τη Siemens. "Να δούμε", είπε, "βρε παιδιά τις ευθύνες μας". Καλούσε, δηλαδή, να δει η αριστερά τη στραβομάρα της πρώτα, κι ύστερα την  η θ ι κ ή  της τύφλωση, αν συνέτρεχε λόγος για κάτι τέτοιο. Η πρώτη αφορά την πολιτική της ικανότητα να διαχειρίζεται και να συμμετέχει σε κυβερνητικές ευθύνες. Η δεύτερη αφορά, στο βαθμό που εξακολουθεί και σήμερα να σιωπά, την ηθική της φερεγγυότητα. Οπότε δεν θα είναι άμοιρη ούτε της απογοήτευσης ούτε και του θυμού του κόσμου.

   Στην τελευταία συνέντευξή του ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος καταλήγει: "...Εγώ όμως θα άρχιζα λέγοντας ότι η ελληνική παράδοση ξεκινάει πάντα με βαθιές εξομολογήσεις και με παραδοχή της αλήθειας. Αυτή τη φορά για να πετύχει το σχέδιο χρειάζεται να ακουστούν αλήθειες. Υπάρχει κίνδυνος διάσπασης της κοινωνικής συνοχής. Το πρώτο ζητούμενο είναι η ένωση. Η ένωση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αλήθεια. Ο κόσμος λέει "πείτε την αλήθεια"! Πρώτα απ' όλα λοιπόν χρειάζεται μια αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και μετά όλα τα άλλα". Στη συνέντευξη, όμως, του Στ. Ράμφου θα επανέλθω.