Σαν σήμερα
Αναρτήθηκαν από
Αντί σχολίου δες τη συνοπτική βιογραφία του Κροπότκιν στη
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BF%CF%84%CF%81_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%BA%CE%B9%CE%BD
και σύγκρινε την με αυτήν του προγενέστερου ομοϊδεάτη του Σεργκέι Νετσάγιεφ (που μια μικρή αναφορά κάνει κι ο Στ. Ράμφος στην προηγούμενη ανάρτηση)
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%9D%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%86
***: Αλησμόνητες θα μου μείνουν δύο βραδιές στη μπουάτ "Λήδρα" στην Πλάκα με τον Ξυλούρη σαν πρωτοψάλτης να ιερουργεί εν μέσω μιας ξεχωριστής παρέας τραγουδιστών της Μέμης Σπυράτου, της Λιλής Τσιτριμπίνη, του Θέμη Ανδρεάδη και της ορχήστρας του Γιάννη Μαρκόπουλου μέσα στη δικτατορία. Μαθητής του γυμνασίου φανερωνόταν μπροστά στα μάτια μου για πρώτη φορά η "άλλη" πραγματικότητα ενός "άλλου" τραγουδιού, που μ' έπαιρνε και με ξεχώριζε από τον υπόλοιπο κόσμο που μοιραζόμουν κάθε μέρα τον ίδιο χρόνο και τον ίδιο τόπο. Κι αισθανόμουν κι έλεγα στον εαυτό μου πως "όχι, εγώ δεν έχω καμιά σχέση μαζί σας που νιώθετε ευτυχισμένοι μέσα στη γενικευμένη ανοησία και κακογουστιά της χούντας, που σας είναι αρκετό να αναπνέετε κι αυτό να σας παρηγορεί ότι είναι ελευθερία". Αυτό το αίσθημα της μοναδικότητας, αλλά και της ευθύνης απέναντι σε κάτι μεγαλύτερο από τον παγιδευμένο εαυτό, το χρωστάω στα τραγούδια που τραγούδησε ο Ξυλούρης, καθώς και στην ταπεινόφρονα λεβεντιά με την οποία τα τραγούδησε.
Η "ρήξη" του με τον Μαρκόπουλο του επιφύλαξε μια περιπλάνηση με άλλους συνθέτες που μόνο σε λίγες στιγμές μαζί τους κατόρθωσε να φτάσει στα ερμηνευτικά ύψη των τραγουδιών εκείνου. Ίσως γιατί οι δουλειές του Μαρκόπουλου ήσαν ολοκληρωμένα έργα, ίσως γιατί άλλαζαν οι καιροί και ζητούσαν τραγούδια περισσότερο εξατομικευμένης απεύθυνσης παρά συλλογικής. Όπως και να 'χει ο Ξυλούρης μας αποχαιρέτησε πολύ νωρίς, ήταν μόλις 44 χρονών, και νομίζω ότι παρά τη μικρή, χρονικά, παρουσία του
στον πολιτισμό μας, άφησε ένα άρωμα λεβεντιάς που έχουμε τόσο ανάγκη σήμερα να μυρίσουμε...
2004: Ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέγεται νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μέσω μιας ανοιχτής διαδικασίας που εφαρμόζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ψηφίζουν 1.020.145 μέλη και φίλοι του κινήματος, ο μοναδικός υποψήφιος λαμβάνει 1.017.085 ψήφους, ενώ υπήρξαν και 3.060 άκυρα - λευκά.*
- Σαν σημερα Πέθαναν οι
1921: Πιότρ Κροπότκιν, ρώσος πρίγκιπας και θεωρητικός του αναρχοκομμουνισμού. [γεν. 21/12/1842]**
1972: Μάρκος Βαμβακάρης, ρεμπέτης. [γεν. 10/5/1905]
1980: Νίκος Ξυλούρης, τραγουδιστής και λυράρης. [γεν. 7/7/1936]***
*: Εδώ οι αριθμοί είναι εύγλωττοι. Οι απορίες μου, από τότε, ωστόσο, παραμένουν... Τι έκανε ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας να τρέξουν να συμμετάσχουν στην "ανοιχτή" διαδικασία εκλογής ενός και μοναδικού υποψηφίου στην αρχηγία ενός κόμματος; Ποια η διαφορά με την εκλογή δια βοής του πατρός Παπανδρέου; Πόσο δημοκρατικό μπορεί να είναι ένα κόμμα που τα μέλη του αποδέχονται τέτοιες διαδικασίες;
**:
**:
Αντί σχολίου δες τη συνοπτική βιογραφία του Κροπότκιν στη
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BF%CF%84%CF%81_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%BA%CE%B9%CE%BD
και σύγκρινε την με αυτήν του προγενέστερου ομοϊδεάτη του Σεργκέι Νετσάγιεφ (που μια μικρή αναφορά κάνει κι ο Στ. Ράμφος στην προηγούμενη ανάρτηση)
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%9D%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%86
***: Αλησμόνητες θα μου μείνουν δύο βραδιές στη μπουάτ "Λήδρα" στην Πλάκα με τον Ξυλούρη σαν πρωτοψάλτης να ιερουργεί εν μέσω μιας ξεχωριστής παρέας τραγουδιστών της Μέμης Σπυράτου, της Λιλής Τσιτριμπίνη, του Θέμη Ανδρεάδη και της ορχήστρας του Γιάννη Μαρκόπουλου μέσα στη δικτατορία. Μαθητής του γυμνασίου φανερωνόταν μπροστά στα μάτια μου για πρώτη φορά η "άλλη" πραγματικότητα ενός "άλλου" τραγουδιού, που μ' έπαιρνε και με ξεχώριζε από τον υπόλοιπο κόσμο που μοιραζόμουν κάθε μέρα τον ίδιο χρόνο και τον ίδιο τόπο. Κι αισθανόμουν κι έλεγα στον εαυτό μου πως "όχι, εγώ δεν έχω καμιά σχέση μαζί σας που νιώθετε ευτυχισμένοι μέσα στη γενικευμένη ανοησία και κακογουστιά της χούντας, που σας είναι αρκετό να αναπνέετε κι αυτό να σας παρηγορεί ότι είναι ελευθερία". Αυτό το αίσθημα της μοναδικότητας, αλλά και της ευθύνης απέναντι σε κάτι μεγαλύτερο από τον παγιδευμένο εαυτό, το χρωστάω στα τραγούδια που τραγούδησε ο Ξυλούρης, καθώς και στην ταπεινόφρονα λεβεντιά με την οποία τα τραγούδησε.
Η "ρήξη" του με τον Μαρκόπουλο του επιφύλαξε μια περιπλάνηση με άλλους συνθέτες που μόνο σε λίγες στιγμές μαζί τους κατόρθωσε να φτάσει στα ερμηνευτικά ύψη των τραγουδιών εκείνου. Ίσως γιατί οι δουλειές του Μαρκόπουλου ήσαν ολοκληρωμένα έργα, ίσως γιατί άλλαζαν οι καιροί και ζητούσαν τραγούδια περισσότερο εξατομικευμένης απεύθυνσης παρά συλλογικής. Όπως και να 'χει ο Ξυλούρης μας αποχαιρέτησε πολύ νωρίς, ήταν μόλις 44 χρονών, και νομίζω ότι παρά τη μικρή, χρονικά, παρουσία του
στον πολιτισμό μας, άφησε ένα άρωμα λεβεντιάς που έχουμε τόσο ανάγκη σήμερα να μυρίσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου