‘’…Από όλα αυτά τα ερωτήματα θα σταματήσω μόνο σε ένα. Τι θα γίνει με τον ένα άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, που είναι σήμερα όλο και πιο ξεκομμένος από τον άλλο; Με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, που όταν πέφτει στα ζόρια αρνούμαστε να δούμε, να ακούσουμε να του μιλήσουμε; Όλο το πρόβλημα είναι εδώ. Αυτό που δεν μπόρεσε να διδάξει στην πατρίδα μας η γερμανική κατοχή. Αυτό που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει ο Εμφύλιος, αλλά που ανήγαγε σε κανόνα ζωής η χούντα, ξαναχτυπά την πόρτα μας με το ένδυμα του νεοφιλελευθερισμού και με το επιχείρημα της οικονομικής κρίσης: Πρόκειται για την να κλείνουμε τα μάτια στη δυσκολία, να θεωρούμε αυτονόητο το δράμα του διπλανού μας, να σκύβουμε το κεφάλι και να κοιτάμε τη δουλειά μας, αν θέλουμε να έχουμε και όσο θα μπορούμε να έχουμε δουλειά…
…Μικρολεπτομέρειες πραγματικά. Μόνο που η ζωή μας κρίνεται όχι μόνο και τόσο στα μεγάλα σχέδια και στα μεγάλα μεγέθη, αλλά ακριβώς στις λεπτομέρειες. Δεν μπορεί να μας συγκινεί η ανεργία, δεν μπορεί να μας εξοργίζει η διαφθορά γενικώς, αλλά ο φίλος και ο γνωστός που έμειναν άνεργοι, ο κλέφτης που μας κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια μας. Και δεν μπορούμε να μιλάμε για μεγαλειώδη σχέδια γαλάζιας, κόκκινης ή πράσινης ανάκαμψης, αν πρώτα δεν καταφέρουμε να νικήσουμε το φόβο που μας καταντά μια έμφοβη, μικρόψυχη και γι’ αυτό πιο εύκολα αναλώσιμη μονάδα. Αυτά τα μικρά και τα συγκεκριμένα είναι ο δρόμος για να καταλάβουμε τα μεγάλα.
Η διαφθορά, μας λένε οι ηγεσίες της Αριστεράς, δεν είναι το μείζον πρόβλημα. Μπορεί να έχουν ή να μην έχουν δίκιο στο οικονομικό πεδίο. Δεν έχουν στο πολιτισμικό και στο πολιτικό, γιατί από την άποψη αυτή η οικονομία είναι ηθική. Ένας κόσμος που αποδέχεται ότι είναι βουτηγμένος στη διαφθορά είναι ένας κόσμος διαλυμένος από την αυτοϋποτίμηση, κομμένος όχι σε δύο, αλλά σε χίλια κομμάτια. Το να σκεφτείς ότι ο άλλος υπάρχει πραγματικά, όχι ως ιδέα ή ως πληροφορία, αλλά σαν κάποιος που αυτή τη στιγμή δέχεται την επίθεση μιας κρίσης, είναι ίσως ο δρόμος ώστε τα σπασμένα κομμάτια να μη μπαλωθούν, αλλά να ενωθούν ανοίγοντας ένα δρόμο αντίστασης.’’
Πέπη Ρηγοπούλου
(από την «Ε», 22/12/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου