Η Ελλάς
του Γεωργίου Σουρή
Ποιος είδε κράτος λιγοστό,
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύη
και πενήντα να μαζεύη;
Να τρέφη όλους τους αργούς,
να 'χη επτά πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Να 'χη κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά.
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε,
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν,
δεν ξέρουμε τι λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα - κι αυτό είναι ωραίο -
να παριστάνη τον Ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ω Ελλάς, ηρώων χώρα,
τι γαιδάρους βγάζεις τώρα;
Όσα θεωρούσε πριν από εκατό χρόνια ο Γεώργιος Σουρής κουσούρια του νεοέλληνα θεωρούνται και σήμερα κανονικά "καρούμπαλα" του δημόσιου βίου.
Ο Γεώργιος Σουρής (1853 - 1919) είχε προταθεί το 1906 για το βραβείο Νόμπελ, τιμήθηκε με το παράσημο του Ταξιάρχη του Σωτήρος και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη με τιμές στρατηγού. Επί κιλλίβαντος, όπως θα λέγαμε σήμερα. Το αξιοπερίεργο, ωστόσο, και το εκτός πάσης συγκρίσεως είναι το γεγονός ότι όσα θεωρούσε τότε κουσούρια του νεοέλληνα θεωρούνται και σήμερα κανονικά "καρούμπαλα" του δημόσιου βίου. Έχουμε και λέμε: ξοδεύω εκατό και αποταμιεύω πενήντα. Το γεγονός ότι ο κλέφτης διώκεται από τους κλέφτες. Για το "κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει ούτε ψύλλος στον κόρφο μας / το συμπληρώνει μάλιστα με δάνειο ευρωπαϊσμό: στο ένα πόδι φοράει λουστρίνι, στο άλλο τσαρούχι. Σήμερα θα λέγαμε οδηγεί τζιπ Καγέν, αλλά δηλώνει μηδενικά έσοδα στην εφορία.
Το θλιβερό στην όλη υπόθεση δεν είναι η κατάντια της Ελλάδας του Σουρή, την οποία ελεεινολογούσε ο Συριανός αλλά και άλλοι, ακόμα πιο κακεντρεχείς, όπως ο Ροΐδης, αλλά το σύνδρομο του Έλληνα που αγαπά τον εαυτό του όσο απεχθάνεται το κράτος το οποίο θεωρούσε εξ ορισνού "ξένο". Συνάμα, όσοι ασκούσαν σφοδρή κριτική εδώ κι έναν αιώνα είναι βέβαιο πως δεν πίστευαν ότι η δύστυχη πατρίδα τους δεν θα έβρισκε κάποτε το δρόμο της. Απεναντίας, μάλιστα, οι μύδροι τους ήθελαν να αποβούν εξυγιαντικά χάδια καθότι η πίστη στο νεοέλληνα αποτελούσε εθνικό σύνδρομο. Να μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι ο Σουρής απεβίωσε πριν την καταστροφή της Σμύρνης (η οποία σημειώνει το ναυάγιο της Μεγάλης Ιδέας) και δεν μπορούσε να φανταστεί τις πληγές του μέσου και λήγοντος 20ου αιώνα.
Κωστής Παπαγιώργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου