ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ήταν το ΚΘ' Λύκειο Αθηνών στα Εξάρχεια / όχι ακριβώς στα Εξάρχεια, στον Άγιο Νικόλαο, στα Πευκάκια. Αστική γειτονιά, ζωηρά παιδιά, έξυπνα και πρόθυμα κατά περίσταση. Βαριόντουσαν το σχολείο. Ο Νίκος Πετρόπουλος με τα στρογγυλά γυαλάκια και το μαύρο ποδήρες παλτό, με τη Βαβέλ στην τσάντα και το μυαλό πάντα κάπου αλλού, ενέχεται... σε δύο περιστατικά.
Μιλάμε στην τάξη για τη γλωσσική ανεπάρκεια, λεξιπενία κυρίως, των νέων.
- Μα πώς να εκφραστείτε πλούσια όταν οι οκτώ στις δέκα λέξεις σας είναι "μαλάκας" και "τη βρίσκω", "δεν τη βρίσκω", "και καλά", και άλλα παρόμοια, επισημαίνω.
- Εγώ πάντως, κυρία, την ψάχνω ακόμη! παρεμβαίνει ο Νίκος.
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς, πάγιο και απαράδεκτο έθιμο, οι πιο επαναστατημένοι, κατά τη γνώμη τους, και πιο κακομαθημένοι, κατά τη δική μας, μαθητές καίνε, στο προαύλιο ή στους γύρω δρόμους, τα σχολικά βιβλία. Καμάρωνα πάντα ότι τους δικούς μου μαθητές τους προλάβαινα. Και θέλω να πιστεύω ότι δεν ήταν ψευδαίσθηση. Παρ' όλα αυτά, μια μέρα, ανάμεσα σε ένα τσούρμο... εμπρηστές, βλέπω τον Νίκο.
- Νίκο, έλα εδώ. Γιατί καις τα βιβλία σου; του λέω με ύφος αυστηρό και ερωτηματικό.
- Γιατί δεν μπορώ να κάψω εσάς, κυρία! μου λέει ακαριαία, με τα μάτια κατεβασμένα όμως. Και συμπληρώνει, υπομειδιώντας: δηλαδή, όχι εσάς ακριβώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου