Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

"Ονειρεύομαι το αυτονόητο" ή το δράμα του να είσαι καλλιτέχνης με αυθεντικότητα στην Ελλάδα... (από τη συνέντευξη του Γιώργου Λάνθιμου στη Γιώτα Συκκά, "Καθημερινή", 6/2/2011)



...– Αν σας έδιναν μια κάμερα στο χέρι και σας ζητούσαν να πάρετε 3 - 4 πλάνα που να καθρεφτίζουν την Ελλάδα του σήμερα, τι θα διαλέγατε να τους δείξετε;
– Αυτό που γίνεται στη γειτονιά της Ομόνοιας. Τους μετανάστες, τη συμπεριφορά μας, τον κρυμμένο ρατσισμό. Θα έδειχνα τα άκρα. Την Αγίου Κωνσταντίνου και ύστερα το Μall. Σαν κατεστραμμένο κτίριο μετά από πυρηνική καταστροφή μού φαίνεται αυτό το τοπίο στην Κηφισίας με τον κακόγουστο πλούτο.
– Ονειρεύεστε το εξωτερικό;
– Ισως συμβεί. Θα ήθελα να κάνω ευκολότερα τα πράγματα κι εδώ. Να επιβιώνω στην Ελλάδα, πληρώνοντας τους ανθρώπους που δουλεύουν σε μια ταινία μου χωρίς να χρειάζεται να κάνω άλλες δουλειές. Ονειρεύομαι δηλαδή το αυτονόητο.

Το μεγαλείο του Χόλιγουντ


– Το Χόλιγουντ είναι μεγάλο χωνευτήρι. Τελευταίο παράδειγμα ο Γερμανός Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ που έκανε τις «Ζωές των άλλων» και ύστερα ένα ευχάριστο εμπορικό τουριστικό φιλμ με την Αντζελίνα Τζολί. Θα αντιμετωπίζατε αυτόν τον κίνδυνο;
– Περιμένω να δω την επόμενη ταινία του. Μια επιλογή είναι: κάνω τις «Ζωές των άλλων,» παίρνω το Οσκαρ, μου προσφέρεται μια ταινία στο Χόλυγουντ με τους Ντεπ και Τζολί που φαίνεται συμπαθητική στην αρχή αλλά στην πορεία αποτυγχάνει γιατί μπλέκεις με παραγωγούς. Εχεις όμως στο μυαλό ότι θα βγάλεις πάρα πολλά χρήματα και θα κάνεις την επόμενη ταινία με καλύτερους όρους. Εμπορικό στην Ελλάδα σημαίνει χαμηλότερο επίπεδο. Εμπορικό στην Αμερική σημαίνει κάτι αξιοπρεπέστερο, μπορεί και με ενδιαφέρον. Στην Αμερική υπάρχουν διάφορες δυνατότητες, όπως οι ανεξάρτητες παραγωγές. Σημασία έχει πόσο τυχερός θα σταθείς.
– Οι προηγούμενες γενιές πιπιλούσαν την καραμέλα της συλλογικότητας. Τη γενιά σας τι την χαρακτηρίζει;
– Οι μονάδες. Το γεγονός ότι τα πράγματα πρέπει να φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις για να βγαίνουν οι άνθρωποι στον δρόμο, χωρίς να προέρχονται από ίδιες κοινωνικές ομάδες αλλά από ακραίες, δείχνει ότι δεν υπάρχει τίποτε συλλογικό. Ο καθένας είναι για τον εαυτό του. Αυτό, βέβαια, έχει να κάνει με την κοινωνία, ότι οι άνθρωποι είναι περισσότερο μόνοι.
– Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να έχει κοινωνική παρουσία ένας καλλιτέχνης;
– Οταν στοχεύεις συγκεκριμένα σε κάτι τέτοιο, τότε γίνονται πράγματα μονοσήμαντα και περιορισμένα που δεν μπορούν να έχουν απήχηση σε πολλούς. Δεν μπορούν να αφήσουν τον κόσμο να σκεφτεί και να καταλάβει τα δικά του. Ο, τι κάνω, θέλω να το αφήνω αρκετά ανοιχτό ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να συνδιαλέγονται με αυτό κι όχι να επιβάλω συγκεκριμένες απόψεις. Δεν μου αρέσουν οι διακηρύξεις...

Δεν υπάρχουν σχόλια: