"Το άσυλο" του Κωστή Παπαγιώργη (από τη σελίδα του "Λαϊκή Απογευματινή" στο "Αθηνόραμα", τ. 561, 10-16/2/2011)

Το άσυλο 
γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης

   Οι εποχές των επαναστάσεων ή των μεγάλων πολιτικών συμβάντων αποτελούν, όπως λένε οι ξεσκολισμένοι στα πολιτικά ζητήματα, το λίκνο των νέων δεισιδαιμονιών. Από δεισιδαιμονίες η δική μας κοινωνία άλλο τίποτα. Τι είναι το '21; Η δολοφονία του Καποδίστρια; Οι διαδοχικοί μας πόλεμοι; Η καταστροφή της Σμύρνης; Ο Εμφύλιος; Η Χούντα; Οι θυσίες - τα έχουν αυτά! - δεν δεσμεύουν μόνο το παρόν, διαστέλλονται συνταρακτικά και καταπίνουν ενίοτε όσο μέλλον προλάβουν. Σωστά κατά μία έννοια, διότι αυτοί που θυσιάζονται ή αυτοθυσιάζονται το πράττουν για τους νέους ανθρώπους, για το χρόνο που δεν θα είναι δέσμιος κάποιας απειλής, αλλά δωρεά της ειρήνης. Άρα οι νεκροί δεν ζουν απλώς στην καρδιά των διαδόχων, επιπλέον αναδεικνύονται σε αυστηρό δικαστήριο των επιγόνων.

   Το Πολυτεχνείο αξιώθηκε αυτήν τη μεγάλη τιμή. Το ακριβό και αθώο αίμα των παιδιών που θυσιάστηκαν απέβη απαράγραπτη υποθήκη, εξ ου και η ασυλία που του αναγνωρίστηκε από τους επιγόνους. Πλην όμως οι μεγάλες κληρονομιές σπανίως βρίσκουν άξιους κληρονόμους ή συνεχιστές. Η Μεταπολίτευση - σε όλα τα επίπεδα - εξαναγκάστηκε από τις νέες συνθήκες να πλαστογραφήσει πολλά από τα βαρύτιμα κειμήλια. Από τη δημοκρατία και τον υγιή κοινοβουλευτισμό ίσαμε τη φοιτητική περιφρούρηση του ένδοξου ασύλου. Πράγμα που σημαίνει ότι σεβόμαστε το παρελθόν, πλην όμως το παρόν έχει δικές του απαιτήσεις. Με απλά λόγια, στις νέες συνθήκες ( εισβολή του lifestyle, των ναρκωτικών, του καλώς και κακώς εννοούμενου εκδημοκρατισμού, των δικαιωμάτων του αδικηθέντος πολίτη, του ΠΑΣΟΚισμού, του νεοδημοκρατισμού, της εξωκοινοβουλευτικής δράσης κλπ.) η νεολαία αποθρασύνθηκε κι εξαχρειώθηκε. Οι πολιτικές αλήθειες της Αριστεράς είναι μεγάλο καμίνι για τις νεαρές ψυχές / όλοι την ψιλοπατήσαμε κάποτε, διότι δεν αρκεί να μυείσαι στην πολιτική, πρέπει και να διαθέτεις και κάποιες αντιστάσεις.

   Διόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο (που διατηρεί ακόμη την περιωπή του Άλαμο) εξελίχτηκε στο αντίθετο από αυτό που δηλώνει η λέξη "άσυλο", αυτό που δεν συλείται, ήτοι δεν λεηλατείται. Ο αρνητισμός, αποδεκτό στάδιο για τη φοιτητική περίοδο, έγινε λάβαρο σε χέρια που αποδεικνύονται σταδιακά υπερ-αποφασισμένα.

   Ειδικά σε αυτό το σημείο αξίζει η απλή κριτική: αν οι φοιτητές συνδύαζαν την έμπρακτη κριτική τους με ανάλογους άθλους στη φοίτηση (πράγμα που είχε γίνει τον Μάη του '68), θα έκλειναν πολλά στόματα. Δυστυχώς, τα στόματα παραμένουν ανοιχτά, το πανεπιστήμιο λεηλατείται εν γένει, πάντα για λόγους δημοκρατικότητας και ακραιφνούς δημοκρατισμού, οπότε και η πολιτεία παθαίνει το γνωστό κλακάζ: από τη μια θέλει να ασκεί έλεγχο στον πανεπιστημιακό χώρο, ο οποίος όμως (τι δράμα!) τελεί υπό τον επαναστατικό έλεγχο των κληρονόμων του Πολυτεχνείου, οι οποίοι κομματίζονται αγρίως. Άρα μούτα και τουμπεκί ψιλοκομμένο.

   Σε αυτές τις αδιέξοδες συνθήκες, ας το λέμε και αυτό, οι μόνοι που μπορούν να δώσουν τη λύση είναι οι ίδιοι οι φοιτητές. Αν μετέτρεπαν το άσυλο σε χώρο εξω-πανεπιστημιακής μάθησης όλοι θα τους έβγαζαν το καπέλο. Το χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν ασφαλώς η στέγαση των μεταναστών. Έγινε κι αυτό...