Ιωάννου και Πετρουλάκης: Χιούμορ πένθιμον 4 + 2

.........................................................

κάνε κλικ δύο (2) φορές πάνω στο κόμικ για να μεγενθυθεί

GULAG 12, …το φιλόξενο !!

Απρ1

 

…για την Υγεία μας ρε γαμώτο !

Μαρ28

 

Μεταδιαστροφή

Μαρ27

 

το χαριστικό μνημόνιο.

Μαρ26

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη

Οι γριές πουτάνες ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ (Lifo, 28.3.2012)

.............................................................

Οι γριές πουτάνες

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ

Lifo, 28.3.2012

 

Ο θυμός που υποκλίνεται στον φόβο, το αυτομαστίγωμα και μερικές οικείες πολιτικές πρακτικές. 

Σε ένα από τα γνωστά ανέκδοτα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Λεονίντ Μπρέζνιεφ επισκέπτεται τις ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν τον υποδέχεται και τον ξεναγεί στα επιτεύγματα της Δύσης. Ένα από αυτά είναι και ένα υπερπολυτελές πορνείο. Ο Μπρέζνιεφ είναι ενθουσιασμένος από την εξυπηρέτηση και τη φροντίδα και αποφασίζει να κάνει ένα και στη Σοβιετική Ένωση. Όταν επιστρέφει, αναθέτει σε μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος να στήσουν το λαμπερό πορνείο. Η επιχείρηση στήνεται, αλλά δεν πάει καλά. Μετά από καιρό ο Μπρέζνιεφ τηλεφωνεί στον Ρήγκαν και του λέει πως η επιχείρηση πορνείο είναι προβληματική. Ο Ρήγκαν τον ρωτάει αν έχει επενδύσει όσα χρειάζεται ένα πολυτελές πορνείο. Ο Μπρέζνιεφ τον διαβεβαιώνει πως έχει δώσει εντολή να το εξοπλίσουν με τα καλύτερα χαλιά από το Ουζμπεκιστάν, μάρμαρα από την Αρμενία και τα πιο σύγχρονα κρεβάτια από την Ουκρανία. Ο Ρήγκαν τον ρωτάει τι πόρνες έβαλε και ο Μπρέζνιεφ του απαντά πως θα καλέσει τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος που ανέλαβαν το πρότζεκτ για να του πουν. Καλεί, λοιπόν, τους υπεύθυνους και τους ρωτά «βάλατε καλές πόρνες στο μπουρδέλο;». Αυτοί κοιτιούνται μεταξύ τους, αλλά χωρίς δισταγμό απαντούν «τις καλύτερες, εξήντα χρόνια μέλη του κόμματος».

Η Ελλάδα μοιάζει νομίζω πολύ με τη συγκεκριμένη ιστορία. Προσπαθεί να οδηγήσει στην ανάκαμψη την προβληματική της επιχείρηση, αναθέτοντας τη διάσωση στις πόρνες που είναι εξήντα χρόνια μέλη του κόμματος. Στο κλειστό σύστημα που αποτελεί τον κόσμο της, δηλαδή τον μικρό της κόσμο, τα πράγματα έχουν συγκεκριμένους κανόνες. Ακόμα και αν την καταστρέφουν, είναι οι μόνοι που γνωρίζει.

Η κοινωνία έχει περάσει από το στάδιο του κλονισμού και της ενοχής σε αυτό της παράδοσης. Είναι απελπισμένη και έτοιμη να παραδοθεί σε αυτόν που θα εφεύρει έναν μύθο. Που θα εγγυηθεί πως θα αναλάβει την ευθύνη και ας είναι της καταστροφής. Κάθε μέρα στις τηλεοράσεις παρελαύνουν οι αρχιτέκτονες του πολιτικού συστήματος, που μιλούν για το πολιτικό σύστημα που πρέπει να αλλάξει. Δεν έχει σημασία που είναι οι ίδιοι. Αρκεί που η ευθύνη διαχέεται, χωρίς να τους απειλεί, σε ένα «γενικό σύστημα» που φταίει.

Το σύστημα στην πραγματικότητα ετοιμάζει την άμυνα και τη μακροημέρευσή του. Θα κάνει εκλογές όταν η ένταση και οι κομματικές συσπειρώσεις θα είναι τέτοιες που θα εγγυηθούν πως ένα μίνιμουμ κομμάτι θα μπει στο κομματικό μαντρί, αφού θα έχει εξαερώσει τον θυμό του. Το παιχνίδι της κομματικής χειραγώγησης θα εμφανιστεί ως αναγκαίο κακό απέναντι στην αβεβαιότητα και το χάος. Ο θυμός είναι ισχυρό κίνητρο, αλλά ο φόβος είναι ισχυρότερο.

Στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, αυτήν όπου αντικαταστάθηκε η Ελλάς από την ΕΛΑΣ, ο ίδιος ο υπουργός δήλωσε πως υπήρχαν για λόγους ασφάλειας στο Σύνταγμα ελεύθεροι σκοπευτές. Η τελευταία φορά που στο Σύνταγμα υπήρξαν ελεύθεροι σκοπευτές ήταν τον Δεκέμβριο του 1944 και ήταν Άγγλοι που αιματοκύλησαν την Ελλάδα, οδηγώντας την στον Εμφύλιο. Εβδομήντα χρόνια μετά οι ελεύθεροι σκοπευτές ακροβολίζονται απέναντι σ’ έναν εσωτερικό εχθρό. Δεν έχει σημασία αν υπήρχαν ή όχι snipers. Σημασία έχει πως ο φόβος χρησιμοποιήθηκε για να αναρωτηθούν οι μάζες πόσο ασφαλείς είναι. Ακόμα και αν την ασφάλειά τους την απειλεί το ίδιο το κράτος.

Βρισκόμαστε ακριβώς στο στάδιο που στην κοινωνία συντελείται το χώρισμα. Ο φόβος τραβά τη διαχωριστική γραμμή πάνω στην οποία ισορροπεί το προσωπικό συμφέρον και όχι το κοινωνικό. Οι εφημερίδες ανακαλύπτουν περιπτώσεις διαφθοράς, την ώρα που το Κοινοβούλιο επιδίδεται στη θεσμοθέτησή της μέσα από νόμους που ψηφίζονται νύχτα από τα κόμματα της Εθνικής Ενότητας.

Ο θυμός υποκλίνεται στον φόβο και οι άνθρωποι γίνονται για μια ακόμη φορά πιόνια. Οι περισσότεροι έχουν ματώσει από το αυτομαστίγωμα. Χιλιάδες ιστορίες «προσωπικής ευθύνης» γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων. Στα ίδια σημεία όπου το τυπογραφικό μελάνι μύριζε σαν λιβάνι για τα μεγάλα επιτεύγματα των πολιτικών. Ο καθηγητής που έφαγε, το λαμόγιο που ξεκοκάλισε, ο υπάλληλος που λαδώθηκε. Ναι, έτσι είναι. Μόνο που αυτό το κράτος ήταν το κράτος που οι ίδιοι έκαναν.

Δημιουργείται κάθε μέρα η εντύπωση πως όλη αυτή η Ελλάδα της διαφθοράς θ’ αλλάξει ως διά μαγείας όταν καθιερώσουμε ένα σαβουάρ βιβρ πολιτικής και μαζεύουμε τα σκατά των σκύλων από το πεζοδρόμιο. Είναι μεγάλη η προσωπική ευθύνη, αλλά είναι διαφορετικό το να γίνει συνείδηση απ’ το να γίνει ενοχή. Και η κύρια προσωπική ευθύνη είναι πως τους αφήσαμε να κυβερνούν με τη SIEMENS, τους Χριστοφοράκους, τις μίζες από τα γερμένα υποβρύχια, χαμένοι μέσα στην επιτηδευμένη και συγκαλυπτική μας καλοπέραση. Κανένα από τα άρθρα των φιλελεύθερων αυτομαστιγωμένων δεν μιλά γι’ αυτή την ευθύνη και γι’ αυτό το κράτος. Μιλούν για τον υπάλληλο και το λαμόγιο της γειτονιάς. Αυτό το λαμόγιο δεν δούλευε καν στο γραφείο του πολιτικού λαμόγιου, ούτε το κάλυπτε το κομματικό κράτος.

Εξουθενωμένοι από τις ενοχές, ισοπεδωμένοι από την αναζήτηση ευθυνών, αγανακτισμένοι από τον ίδιο μας το θυμό, φοβισμένοι από αυτό που δεν γνωρίζουμε και που έρχεται, είμαστε έτοιμοι για όλα. Όχι απαραίτητα για το καλύτερο. Γι’ αυτό επιλέξαμε, όπως οι συνεργάτες του Μπρέζνιεφ, τη μοναδική οικεία πρακτική. Να κρατήσουμε στο μπουρδέλο πουτάνες τις πιο σίγουρες. Εξήντα χρόνια μέλη του κόμματος.

"Η εκκλησία και ο δήμος" Tου Παντελη Μπουκαλα ("Kαθημερινή", 29/3/2012)

....................................................
 

Η εκκλησία και ο δήμος 

 

 

Tου Παντελη Μπουκαλα

Ας προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε προς στιγμήν αν είμαστε θρήσκοι ή όχι και ποιας θρησκείας ο καθένας και ας δοκιμάσουμε, ει δυνατόν, να εξετάσουμε στα σοβαρά αν σοβαρολογεί ο κ. Καρατζαφέρης. Αν δηλαδή τον οδηγεί η θρησκευτική αγωνία και μόνο (εκείνο το ιερό περιστέρι που επικάθησε ήδη δις στην κεφαλή του), όταν ζητάει να μην πληγεί το θρησκευτικό αίσθημα του λαού από την προεκλογική μάχη. Σαν ικανός στο θεαθήναι μάλιστα, το ζητάει αυτό με το πληγωμένο ύφος μιας θρησκευτικής κατάνυξης που και μόνο η παρουσία της κάμερας θα έπρεπε να το αποτρέψει. Κατάφερε έτσι, τουλάχιστον ενώπιον των πιστών του, να αποκρύψει κάπως τις βαθύτερες σκέψεις του, ότι δηλαδή τώρα που προέκυψαν σοβαροί ανταγωνιστές, η φαιά «Χρυσή Αυγή» και οι πρωτογονολαϊκιστές «Ανεξάρτητοι Ελληνες» του κ. Καμμένου, πρέπει να κολακέψει το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Οταν λέω πάντως «πιστοί» το εννοώ. Αν παρατηρήσει κανείς ποιο λατρευτικό βλέμμα στρέφουν οι βουλευτές του ΛΑΟΣ προς τον ηγέτη τους, θα καταλάβει τι σημαίνει «θρησκευτικό αίσθημα».

Ωστε λοιπόν θα πληγωθεί το θρησκευτικό αίσθημα του λαού αν η προεκλογική περίοδος συμπέσει με τη Μεγαλοβδομάδα. Καταρχάς το αίσθημα αυτό, θα έλεγε ίσως ένας αγιορείτης, δεν έχει σχέση με το ημερολόγιο και το εορτολόγιο, ούτε με νηστείες, σταυροπροσκυνήματα κ.λπ. Αν είναι κάποιος καλός χριστιανός, και το εννοεί αυτό και το βιώνει, δεν ενοχλείται από τίποτα, γιατί πρόκειται για μια αυστηρά εσωτερική υπόθεση η οποία, στις καλύτερες περιπτώσεις, τον οδηγεί να είναι καλός και όταν, ως ζώον κοινωνικόν, μετέχει στο σύνολο, στον κόσμο, όπου δρα με πνεύμα φιλαλληλίας. Υστερα, όπως θα το ξέρει δα και ο κ. Καρατζαφέρης, πάνε χρόνια που, με μια ολιγόωρη διακοπή τη Μεγάλη Παρασκευή, το θρησκευτικό αίσθημα του λαού» πλήττεται, αν πλήττεται βέβαια, από πληροφορίες, συζητήσεις, τσακωμούς για την τιμή των αμνοεριφίων και του μαρουλιού και για την ελληνικότητά τους. Και δεν θυμάμαι να ζήτησε ο αρχηγός του ΛΑΟΣ να κλείσει η Βαρβάκειος τη Μεγάλη Εβδομάδα για να μην ξεπέφτουμε στον υλισμό και την ωμή αμνοεριφολογία. Δεν θυμάμαι επίσης να ζήτησε ποτέ να αποσυρθούν οι ομάδες μας από το ευρωπαϊκό φάιναλ φορ του μπάσκετ, που συχνά διεξάγεται μεγαλοβδομαδιάτικα. Πώς να τα βάλει με το «θρησκευτικό αίσθημα» Ολυμπιακών και Παναθηναϊκών;

Τέλος, είναι προφανές ότι ο κ. Καρατζαφέρης δεν μπορεί ή δεν θέλει να κατανοήσει με ποιον ακριβώς τρόπο εκδηλώνει το θρησκευτικό του αίσθημα ο λαός αιώνες τώρα, συμπλέκοντας τον παγανισμό με τον χριστιανισμό: Δεν θρησκεύει αποσυρόμενος από τον κόσμο αλλά μένοντας εντός του, με αποτέλεσμα ακόμα και στον εκκλησιασμό και στην περιφορά του Επιταφίου να κουβεντιάζει για αλλότρια, αλλά και να μην ξεχνάει τις ερωτοδουλειές. Τα λέει αυτά καθαρά ένα ωραίο δημοτικό δίστιχο: «Σήμερα μες στην εκκλησιά έστεκεν αντικρύ μου. Τάχα πώς πάω και προσκυνώ; Κολάζω την ψυχή μου». Και ο νοών νοείτω.

"Πληκτική ελαφρότητα" της Πόπης Διαμαντάκου ("ΤΑ ΝΕΑ", Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012)

............................................................

Πληκτική ελαφρότητα

Της Πόπης Διαμαντάκου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Αλλάζει ο κόσμος. Αλλάζει η Ελλάδα. Προσπαθεί να αλλάξει και η τηλεόραση. Προς το παρόν με αναδιάρθρωση των προγραμμάτων και μετακίνηση εκπομπών. Αυτό που χρειάζεται όμως είναι άλλη αντίληψη και ποιότητα λόγου.

Αραγε μπορούν οι επαγγελματίες που παραμένουν στην τηλεόραση αυτή την εποχή να αντιληφθούν ότι, εκτός από τις μειώσεις στις αμοιβές τους και την αλλαγή του ωραρίου τους, συμβαίνουν και άλλα πολύ σοβαρότερα γύρω τους; Μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν απέναντί τους πλέον ένα κοινό με πολύ διαφορετικές ανάγκες και διαθέσεις από αυτές που είχε όταν μεσουρανούσαν στα προγράμματα της μαζικής αφασίας; Πάντως το παράδειγμα που αλιεύσαμε από την εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη δείχνει ότι η αμεριμνησία συνεχίζεται.

Η Ελένη είναι η πρώτη που μετακινήθηκε από το πρωινό στο μεσημεριανό πρόγραμμα για λόγους οικονομίας του καναλιού. Ζώνη χαρακτηρισμένη τα προηγούμενα χρόνια από εκπομπές οι οποίες απλώς έπαιρναν τη σκυτάλη από τα πρωινάδικα και συνέχιζαν να υπηρετούν με πιο… hard core ύφος το ίδιο λαϊφστάιλ. Πάντως η αλλοτινή πρωινατζού το ξεκαθάρισε στην πρώτη ευκαιρία, ότι τέτοιου είδους τηλεόραση δεν κάνει - προκαλώντας την έντονη αντίδραση κυριών οι οποίες είχαν θητεύσει στη μεσημεριανή ζώνη και αισθάνθηκαν προσβεβλημένες.

Με μια ελαφρά τροποποίηση του περιεχομένου του πρωινάδικού της συνέχισε την ίδια εκπομπή, προσκολλημένη στις ίδιες πάντα μανιέρες, δηλαδή γελάκια, γλύκες, «απορίες» λόγω της παροιμιώδους άγνοιας που προβάλλει ως το απόλυτο τηλεοπτικό προσόν της και τις οποίες θεωρεί ταυτισμένες με την τηλεπερσόνα της και ικανές να της διασφαλίσουν την τηλεοπτική της μακροημέρευση. Μπορεί.

Εμείς πάντως παρακολουθήσαμε τη συνέντευξη που πήρε από τον Κώστα Αρζόγλου και την κόρη του Ορόρα, ένα όμορφο, μελαχρινό κορίτσι, που κάνει το θεατρικό της ντεμπούτο δίπλα στον πατέρα της. Θα ανεβάσουν το έργο «Ζουβέ - Ελβίρα». Ενδιαφέρουσα επιλογή για πατέρα - κόρη, που θα ερμηνεύσουν τη σχέση δασκάλου - μαθήτριας.

Προφανώς και δεν περιμέναμε να γνωρίζει η κ. Μενεγάκη το έργο και τον Ζουβέ. Δεν είναι εκεί το θέμα. Αντιθέτως, συχνά είναι καλύτερο ο ερωτών να μην έχει τις γνώσεις του ερωτωμένου για να μπορεί να εκμαιεύσει με τις απορίες του ζητήματα που θα αφορούν περισσότερο το κοινό.

Ωστόσο, όταν ο ρόλος της «αδαούς» γίνεται μανιέρα της παρουσιάστριας, παύει πλέον να την απασχολούν οι καλεσμένοι και τι διαφορετικό μπορεί να αναδείξει κάθε φορά και μένει προσκολλημένη, «παγωμένη» στην αναπαραγωγή του καθιερωμένου τηλεοπτικού εαυτού της.

Εν προκειμένω, ο Κώστας Αρζόγλου με την κόρη του πρόσφεραν μια ιδανική ευκαιρία να συζητηθεί η σχέση πατέρα - κόρης, εξίσου ισχυρή και καθοριστική με εκείνη της μάνας με την κόρη, περισσότερο άγνωστη και μάλιστα μέσα από μια πολύ ιδιαίτερη οπτική, αυτή της σχέσης δασκάλου με μαθήτρια.* Σχέσεις με χίλιες πτυχές, βαθιά ανθρώπινες. Θέμα με μεγάλο κοινωνικό ενδιαφέρον και πάντως σημαντικότερο από τα κουτσομπολίστικα περί ερωτικών σχέσεων και χωρισμών, προς τα οποία έσπευσε να στραφεί η παρουσιάστρια, θεωρώντας τα προνομιακό της πεδίο. Αφόρητα πληκτική πλέον.

Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και το μόνο που απέμεινε ήταν ότι το φιλοθέαμον είδε την όμορφη, άγνωστη κόρη του Κώστα Αρζόγλου. Τροφή αποκλειστικώς για την περιέργεια.* Που σημαίνει ότι παρά τις δηλώσεις τής κ. Μενεγάκη ότι «δεν κάνει κουτσομπολευτικές εκπομπές», κάνει ακριβώς αυτό. Σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν «διαβασμένη», όχι για τον Ζουβέ, αλλά για το πώς θα αξιοποιήσει την ευκαιρία που της πρόσφεραν οι καλεσμένοι της να αναπτύξει την κοινωνική και συναισθηματική πτυχή της ισχυρής σχέσης πατέρα και κόρης.

Ενα μόνο μικρό παράδειγμα για το πώς η πεισματική προσκόλληση μιας παλιάς τηλεόρασης στο αναμάσημα του ξεπερασμένου εαυτού της θα καταλήξει με μαθηματική ακρίβεια στον μαρασμό και την απεμπόληση εν τέλει των αλλοτινών προτύπων που δεν κατάφεραν να εξελιχθούν στον χρόνο. 

 *σχολιάζω: Αχ, κυρία Διαμαντάκου μας, είστε σίγουρη ότι και ο κ. Αρζόγλου με την όμορφη κόρη του είχε την πρόθεση να συζητήσει τη σχέση πατέρα - κόρης ή δασκάλου και μαθητή; Την δουλειά του ήθελε να διαφημίσει, όπως όλοι που θέλουν να προωθήσουν ("να προμοτάρουν" επί το ελληνικότερον τελευταίως) τις καλλιτεχνικές τους - ιδιαίτερα τις θεατρικές ή τραγουδιστικές - δημιουργίες. Για να μην πω "τα μαγαζιά" που τις στεγάζουν. 

Έτσι θα έπρεπε, επιπλέον, να κρίνετε και την κίνησή του να πάει στην εκπομπή της κ. Μενεγάκη, κίνηση που μάλλον θα έπρεπε να την χαρακτηρίσουμε αφελή ως προς την αποτελεσματικότητά της. Γιατί αν η καλύτερη διαφήμιση στο θέατρο είναι όπως ισχυρίζονται οι του "ποιοτικού" θεάτρου (και σ' αυτό ανήκει το έργο "Ζουβέ-Ελβίρα"), η λεγόμενη "από στόμα σε στόμα" των θεατών, μάλλον αποτρεπτικά θα λειτουργήσουν οι πρώτοι θεατές που παρακινούμενοι από την εκπομπή της κ. Μενεγάκη θα σπεύσουν να δουν την παράσταση. Θα βαρεθούν και θα πλήξουν. Δεν είναι έργο για τα γούστα τους. Ούτε ταιριάζει στην εικόνα (στο "ίματζ" - άλλη ελληνική λέξη του συρμού) που έχουν "καταναλώσει" και συνηθίσει οι θεατές του "τηλεοπτικού" Αρζόγλου. Οπότε και ο ίδιος θα πρέπει να ελεγχθεί ως επιμένων στην συνεχιζόμενη αμεριμνησία και αφασία στο βωμό της οποίας "θυσιάζει" ποιοτικό ρεπερτόριο και τη σοβαρότητα των εγχειρημάτων του. Εκτός και αν με τοιαύτας τιμάς θα περιποιηθεί και το πόνημά του στο θέατρο. Να γίνει δηλαδή το έργο, εύπεπτο εργάκι για καταναλωτές-τηλεθεατές. Οπότε και πάλι η "άλλη αντίληψη" και ο "άλλος λόγος" δεν θα τον αφορά ούτε και στο θέατρο, όπως και στην τηλεόραση. Πληκτική ελαφρότης και εκεί.

Η εμμηνόπαυση της Μεταπολίτευσης Του Τάκη Θεοδωρόπουλου ("ΤΑ ΝΕΑ", Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012)

 ..........................................................

 Η εμμηνόπαυση της Μεταπολίτευσης

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

 

 

«Τον Χατζιδάκι τον ανέλαβε προσωπικά η Μητρότης του πνεύματος, η "Αυριανή". Μας σβήσανε, μας λειώσανε. Και στη θέση μας ξεπρόβαλε ο Πέτρος Κωστόπουλος και το ΚΛΙΚ. Ανθρωποι ικανοί, με ταλέντο και φιλοδοξίες, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσαν να ήταν χρήσιμοι σε διάφορες άλλες δουλειές, όπως διευθύνοντες ιταλικού εστιατορίου». Το απόσπασμα το αντιγράφω από τη συλλογή κειμένων του Τάσου Φαληρέα, «Χαριστική Βολή» (εκδ. Ιστός). Και συνεχίζω: «Η δημοκρατία είναι σύστημα αρχών και νόμων, που στόχο της έχει την ευημερία του ατόμου. Η αχρειοποίηση και η συλλογική κακογουστιά είναι η εκδίκηση της δημοκρατίας. Το πνευματικό έργο προορίζεται για να μας βάλει να σκεφτούμε, να μας προβληματίσει, αλλά σε καμία περίπτωση για να μας αηδιάσει».

Ο Τάσος Φαληρέας ήταν φίλος. Ομως αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αυτά τα έγραφε στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα όταν η περίοδος της Μεταπολίτευσης, που σήμερα έχει διαλύσει το ορμονικό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας λόγω παρατεταμένης εμμηνόπαυσης, απολάμβανε την ανεμελιά της επιτυχημένης της ακμής. Η σύμπασα Ελλάς ετοίμαζε πυροτεχνήματα για τους Ολυμπιακούς και, όπως λέει και πάλι ο Φαληρέας, τα Σαββατοκύριακα οι νέοι της τραβούσαν για τις ντίσκο για «να αντιμετωπίσουν τον Face Controller, άρτι αποφυλακισθέντα, που κύρια δουλειά του είναι να σου τσαλακώσει την προσωπικότητα, εν ονόματι του Πορφύριο Ρουμπιρόζα του Αιγάλεω, που αποτελεί το πρότυπο πελάτη του καταγωγίου του».

Δεν ξέρω πόσοι απ' αυτούς σήμερα είναι αγανακτισμένοι. Εκείνο που ξέρω είναι πως η συλλογική ευθύνη που προσπαθούμε να αποδώσουμε στα τελευταία σαράντα χρόνια της κοινής μας ζωής, δηλώνει στην καλύτερη περίπτωση άγνοια, στη χειρότερη υποκρισία. Την υποκρισία του ανθρώπου που θέλει να αθωώσει το «εγώ» του εντάσσοντάς το σε ένα γενικό ενοχικό «εμείς». Λες και δεν υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια φωνές που μιλούσαν στη γλώσσα μας, και όχι κινέζικα, λες και δεν υπήρχαν ματιές που έβλεπαν, όχι την κρίση χρέους, αλλά τις ορμονικές διαταραχές της κοινωνικής εμμηνόπαυσης να έρχεται καλπάζοντας ανάμεσά μας, τη θλιβερή κακοφωνία του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» να έχει υποκαταστήσει κάθε άλλου είδους σχέση. Απλώς μέσα στον θόρυβο κανείς δεν είχε τη διάθεση να τους ακούσει. Οπως και κανείς δεν είχε τη διάθεση, ή το κουράγιο, να δει ποια πρόσωπα κρύβονταν πίσω από τους «Κωλοέλληνες» του Σαββόπουλου. Στο νυχτομάγαζο το μόνο που σε νοιάζει είναι πόσο ρευστό έχει η τσέπη σου.

Και κάτι ακόμη. Ο Τάσος Φαληρέας δεν ήταν συγγραφέας, δεν είχε πανεπιστημιακές περγαμηνές, ούτε υπέγραφε διακηρύξεις διανοουμένων, και όπως λέει ο ίδιος στη χούντα συνελήφθη τρεις φορές, τις δύο για μοιχεία και την τρίτη για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Μουσικός παραγωγός ήταν και τροφοδότησε μουσικά μια ολόκληρη γενιά με το δισκάδικο, το Ποπ 11. Κοινώς δεν ανήκε στις τάξεις της πολιτικής ορθότητας που τώρα ψάχνει τη δεξιά στα αριστερά της και την αριστερά κάπου εκεί κάτω. Είχε απλώς την ελευθεροστομία του ανθρώπου που ψάχνει τον εαυτό του, κι αυτό σε περιόδους εμμηνόπαυσης, όπως η σημερινή, είναι ίσως το σημαντικότερο.

"Βλάσσης Τσάκας, ο δικός μας άνθρωπος…" γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος (http://www.sport.gr/Article/Blogs, 28/3/2012)

..............................................................

Βλάσσης Τσάκας, ο δικός μας άνθρωπος…

γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος

Οι λαοί δεν έχουν μόνο τους πολιτικούς που αξίζουν, έχουν και τους απατεώνες που τους αξίζουν. Οι Γιαπωνέζοι στις αρχές της δεκαετίας του 2000 έπεσαν θύματα ενός καταπληκτικού τύπου που λέγεται Καζουτσούκι Νάμι. Ο Νάμι, επιχειρηματίας στο επάγγελμα, προέβλεψε το 2001 την κρίση της γιαπωνέζικης οικονομίας. Ένα χρόνο μετά, παρουσίασε ένα νέο νόμισμα το γέντεν, το «γεν του ουρανού».

Χρησιμοποιώντας πολύ το διαδίκτυο και μπερδεύοντας την οικονομία με τη θεολογία, ο Νάμι έπεισε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να επενδύσουν χρήματα στον ίδιο και στο καινούργιο του νόμισμα. Οποιος έδινε 1000 γεν μπορούσε να αποκτήσει 100.000 γέντεν και να τα ξοδέψει αγοράζοντας υπηρεσίες από οποιονδήποτε είχε κι αυτός γέντεν. Απαραίτητο για να μπεις στην κοινωνία του γεντεν ήταν να είσαι εμπράκτως θεοσεβούμενος άνθρωπος: μόνο οι εκλεκτοί του Θεού θα είχαν πρόσβαση στο νέο νόμισμα. Παριστάνοντας τον κεντρικό τραπεζίτη, που τύπωνε νόμισμα, ο Νάμι έδινε 36% τόκο σε όποιον του εμπιστεύονταν τα χρήματα του για ένα εξάμηνο και τα έπαιρνε σε γέντεν μετά.

Με δεδομένο ότι οι γιαπωνέζικες τράπεζες έδιναν τόσο μικρότερο του 1% πολλοί έσπευσαν να βάλλουν κάτι στην «πυραμίδα»: ο Νάμι σήκωσε πάνω από διακόσια εκατομμύρια γεν και εξαφανίστηκε – τον συνέλαβαν το 2005 να τρώει στην Οζάκα μεταμφιεσμένος σε βουδιστή ιερέα. Ακόμα σήμερα ισχυρίζεται ότι το γέντεν του το αποκάλυψε ο Θεός. Όπως καταλαβαίνεται η κομπίνα βασίζονταν στην ανάγκη των γιαπωνέζων να βρουν υψηλά επιτόκια: ο καλός απατεώνας είναι αυτός που διαισθάνεται τη γενική ανάγκη. Δείτε τον Τσάκα: κι αυτός αυτή την ανάγκη διαπίστωσε. Την ανάγκη των οπαδών του ΠΑΟ να δουν την ομάδα τους στα χέρια πανίσχυρων Αράβων επενδυτών και την ανάγκη του ελληνικού αθλητικού Τύπου να βρει ευχάριστες ιστορίες να αφηγηθεί έχοντας πιθανές διαπλοκές στο πίσω μέρος του μυαλού του. Θα λεγα μάλιστα ότι αυτή η δεύτερη ανάγκη είναι μεγαλύτερη από την πρώτη.

Ο μέσος έλληνας αθλητικογράφος θέλει να γίνει παράγοντας – το χω γράψει πολλές φορές. Φυσικά αντιλαμβάνεται τον παραγοντισμό με ένα ιδιαίτερο τρόπο: δε θέλει προς Θεού να είναι ο τύπος του παράγοντα που βάζει χρήματα (γιατί δεν του περισσεύουν) και δε θέλει να κακοκαρδίζει και τον οπαδό λέγοντας του αλήθειες, όπως ένας παράγοντας που βάζει το συμφέρον της ομάδας πάνω από όλα . Ο μέσος έλληνας αθλητικογράφος αντιλαμβάνεται το παραγοντιλίκι ως παρέμβαση στη ζωή της ομάδας και την παρέμβαση μπορεί να του την επιτρέψει (στο μυαλό του) μόνο η καλή είδηση.

Ετσι κάνει π.χ «μεταγραφές» «φέρνοντας» μεγάλα ονόματα. Κατακεραυνώνει τον αντίπαλο υπερασπιζόμενος τα δίκια της ομάδας. Επιτίθεται σε προπονητές και κυρίως «διοικεί» από το γραφείο του: ο Τσάκας ήταν για πολλούς ανθρώπους αυτός που θα τους επέτρεπε να διοικήσουν τον Παναθηναϊκό, όπως ο Κοζώνης ήταν για πολλούς αυτός που θα τους βοηθούσε να διοικήσουν την ΑΕΚ – οι ιστορίες είναι σχεδόν ίδιες. Πολλοί ήταν αυτοί που νόμιζαν πως αν η απίθανη ιστορία που ο Τσάκας διηγούνταν με ένα πλήθος από ξεκαρδιστικές λεπτομέρειες βγει αληθινή, θα είναι αυτοί που θα στελεχώσουν την ομάδα ή θα έχουν πρόσβαση στο καθημερινό της γίγνεσθαι. Δεν πρόβαλαν τον Τσάκα και όλες τις μπούρδες με τις οποίες φλόμωσε τον κόσμο: ουσιαστικά θα ήθελαν όλα αυτά να είναι αληθινά για να έχουν το δικό τους μερίδιο δόξας σε μια επόμενη μέρα στην οποία θα έρρεαν πετροδόλλαρα ενώ χιλιάδες καμήλες θα εμφανίζονταν στην Αθήνα φορτωμένες χρυσάφι και Rolex. Η στήριξη και η προβολή του Τσάκα ήταν η στήριξη ενός παραγοντικού ονείρου – τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Γιατί ο Τσάκας εξασφάλισε αυτή την τεράστια προβολή ενώ ήταν φανερό ότι έλεγε παραμύθια της Χαλιμάς; Πρώτα από όλα γιατί τον δέχτηκε ως συνομιλητή ο Βαρδινογιάννης και για μια συγκεκριμένη μερίδα των ΜΜΕ ό,τι κάνει ο Βαρδινογιάννης πρέπει να αντιμετωπίζεται με δέος. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις αθλητικές εφημερίδες ή για τα ΜΜΕ της οικογένειας – ισχύει λίγο πολύ για όλους: εμένα π.χ στη σοβαρή κατά τα άλλα Καθημερινή, όταν έγραφα ότι ο Τσάκας λέει παραμύθια μου έκαναν συστάσεις να μην ασχολούμαι και να μην είμαι κάθετος «γιατί ποτέ δεν ξέρεις».

Φυσικά και ήξερα: ήξερα π.χ ότι όλη αυτή η ιστορία ξεκινάει από την προσπάθεια των Βαρδινογιάννηδων να βρουν άραβες. Ηξερα ότι ο Τσάκας προέκυψε από τη δουλειά που κάνει για χάρη τους στη Τζέντα ο καλός τους υπάλληλος κ. Γενεράλης και ότι οι Αλ Σαούντ θα ήθελαν να κάνουν δουλειές στην Κρήτη με την οικογένεια, αλλά επ ουδενί δεν έχουν τα χρήματα για να μπουν στον Παναθηναϊκό. Ηξερα επίσης ότι καμιά πριγκίπισσα Νούρα ή Νιαούρ ή Νοράι δεν ήρθε ποτέ στην Αθήνα και ότι αυτοί που ήρθαν ήταν έλληνες από την Κρήτη που μάλιστα έκλεισαν κι ένα τραπέζι στο Fever και δεν πήγαν ποτέ γιατί αυτοί που τους φιλοξενούσαν στο Plazza αρνήθηκαν να τους πληρώσουν και διασκέδαση στα μπουζούκια.

Ηξερα τέλος ότι ο Τσάκας δε νοίκιασε κανένα γραφείο στο Κολωνάκι, ότι ποτέ του δεν πλήρωσε τους δικηγόρους που συνέταξαν το MOU,ότι το μόνο που έκανε ήταν να αγοράσει ένα iPud (με δόσεις) σε ένα φουκαρά δημοσιογράφο που του έφτιαχνε το προφίλ μοιράζοντας μπούρδες. Όμως όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία μπροστά στην ανάγκη να πουλάμε πρίγκιπες και υποσχέσεις. Δεν τα πουλούσε ο Τσάκας αυτά – οι εφημερίδες το έκαναν: ο Τσάκας δεν θα μπορούσε να πείσει ότι εκπροσωπεί πρίγκιπες ούτε τρόφιμο ψυχιατρείου.

Μην κατηγορείτε τον Τσάκα: να τον βλέπετε με συμπάθεια. Απευθύνεται ως Απόστολος της Φούσκας στον ίδιο λαό που πίστευε ότι λεφτά υπάρχουν και σήμερα κατηγορεί τον Παπανδρέου. Στον ίδιο λαό που δε μιλάει όταν ακούει ότι 80 χιλιάδες ελληνες έπαιρναν ψεύτικα επιδόματα αναπηρίας. Στον ίδιο λαό που πιστεύει ότι με μια στάση πληρωμών και επιστροφή στη δραχμή θα φάμε όλοι με χρυσά κουτάλια. Στον ίδιο λαό που θεωρεί ότι αν πάρουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις από τον β παγκόσμιο πόλεμο θα διοριστεί όλο του το σόι στο δημόσιο. Στον ίδιο λαό που δε θέλει να του λες αλήθειες αν αυτές είναι πικρές και δυσάρεστες.

Ο Τσάκας είναι η εικόνα της Ελλάδας της χρεοκοπίας. Με το θράσος του φτωχοδιάβολου που πιστεύει ότι όλοι τρώνε κουτόχορτο και τα ΜΜΕ που ονειρεύονται λεφτά και νέες διαπλοκές να τον αβαντάρουν γνωρίζοντας ότι κανένας ποτέ στην Ελλάδα δεν έχασε διακινώντας παραμύθια…. 

Επτά χρόνια χωρίς το Μίλτο Σαχτούρη (29 Μαρ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

.........................................................

 Επτά χρόνια χωρίς το Μίλτο Σαχτούρη

07:03, 29 Μαρ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/34593

 

Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε ἡ ζωή μου

Τὴ μιὰν ἡμέρα ἔτρεμα

τὴν ἄλλην ἀνατρίχιαζα
μέσα στὸ φόβο
μέσα στὸ φόβο
πέρασε ἡ ζωή μου
Δὲν ἔχω γράψει
ποιήματα
δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυροὺς
σὲ μνήματα καρφώνω

^{«Ὁ στρατιώτης ποιητής», Μίλτος Σαχτούρης, από τη συλλογή «Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο κόσμο», 1958}

 

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή το 2005 ο Μίλτος Σαχτούρης, ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες ποιητές, τιμημένος με τρία κρατικά βραβεία. Γεννημένος στις 29 Ιουλίου του 1919, ο Σαχτούρης στο τέταρτο έτος της Νομικής το 1944 αποφάσισε να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο και να αφοσιωθεί στη μεγάλη του αγάπη: την ποίηση.

Έχοντας ήδη από το 1938 δημοσιεύσει με το ψευδώνυμο «Μίλτος Χρυσάνθης» ένα διήγημα στο περιοδικό «Εβδομάδα», ο Σαχτούρης πρωτοέγραψε ποίηση το 1941. Δυο χρόνια αργότερα γνώρισε τους Οδυσσέα Ελύτη και Νίκο Εγγονόπουλο και συνδέθηκε με στενή φιλία με τον τελευταίο. Ήταν, όμως, ο Ελύτης εκείνος που τον παρότρυνε να εμφανιστεί στο χώρο των γραμμάτων ως ποιητής, στο περιοδικό «Τα Νέα Γράμματα» το 1944.

Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Η Λησμονημένη», βιβλίο, το οποίο «είναι αφιερωμένο σε αυτή τη γυναίκα, η οποία επανέρχεται και σε άλλα ποιήματά μου αργότερα μέχρι τα Εκτοπλάσματα», όπως θα δηλώσει αργότερα ο ίδιος. Το 1948 εξέδωσε τη συλλογή «Παραλογαίς» και ακολούθησαν πολλές άλλες, με κορυφαία για πολλούς την «Με το πρόσωπο στον τοίχο» το 1952.

Αν και στην αρχή τουλάχιστον της μακρόχρονης πορείας του κατακρίθηκε από πολλούς, ειδικά από τους ποιητές της γενιάς του ’30, οι κριτικοί δεν άργησαν να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στο έργο του σημαντικού αυτού ποιητή. Όσον αφορά τα κυρίαρχα θέματα του έργου του, αυτά αφορούν την περίοδο της κατοχής και της μεταπολεμικής εποχής. Ο Σαχτούρης θεωρείται ότι επηρεάστηκε σημαντικά από το κίνημα του υπερρεαλισμού, αν και παρά τη κυρίαρχη θέση του παραλόγου και του συμβολισμού στα ποιήματά του, δεν θεωρείται ότι εντάχθηκε ποτέ πλήρως στο ρεύμα αυτό.

Τιμήθηκε με τρία βραβεία: Το 1956 με το Α' Βραβείο του διαγωνισμού «Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές» της RAI για τη συλλογή του «Όταν σας μιλώ», το 1962 με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Τα Στίγματα» και το 1987 με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του «Εκτοπλάσματα». Έργα του Σαχτούρη έχουν μεταφραστεί στη γαλλική, αγγλική, ιταλική, γερμανική, πολωνική και βουλγαρική και ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τους Μάνο Χατζιδάκι, Αργύρη Κουνάδη, Γιάννη Σπανό, Κυριάκο Σφέτσα και Νίκο Ξυδάκη.

O Βρασίδας Καραλής, τέλος, σε κείμενό του στο περιοδικό «Διαβάζω» με τίτλο «Το μυστήριο της ένοχης συνείδησης στην ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη», αναφέρει: «Κανένας άλλος ποιητής μας δεν έχει ποτίσει τις εμπειρίες του στην αποσαθρωτική μαγγανεία της ενοχής όσο ο Μ. Σαχτούρης. Οσο και αν άλλοι ερωτοτρόπησαν με αυτό το ρίζωμα, όπως λόχου χάρη ο Δ. Σολωμός στον «Λάμπρο», ο Κ. Καβάφης στα πρώιμα ποιήματά του, ο Κ. Καρυωτάκης στα τελευταία του ποιήματα, όλοι αυτοί βρήκαν τρόπο να ξεφύγουν ή να υπεκφύγουν τον τρομακτικό φόβο του εξατομικευμένου οράματος που γεννάει την ενοχή και τη μετατρέπει σε βάση πνευματικότητας. Ο Σολωμός απέδρασε σε μια άσαρκη και άφυλη anima mundi· Ο Καβάφης σε έναν ερωτισμό της περιέργειας για το ανδρικό σώμα, ενώ ο Καρυωτάκης κατέφυγε στη λαγνεία του κατοπτριζόμενου κορμιού του.

Μπορεί όμως κάποιος να αισθάνεται ενοχή μόνο και μόνο επειδή μισεί τη μητέρα του ή επειδή είναι ομοφυλόφιλος ή επειδή δεν είναι ωραίος σαν τον Απόλλωνα;… Αυτές οι επιδερμικές και ανόητες φοβίες δεν διανοίγουν ποτέ την ατομική εσωτερικότητα στη θεωρία της ίδιας της τυχαιότητας και μοναξιάς· δεν στρέφουν το υποκείμενο προς τον εαυτό του. Το απομονώνουν σε ένα δωμάτιο, απ' όπου μοίρεται και κλαίγεται επειδή δεν αρέσει, επειδή το φαινόμενο δεν θεμελιώνει μια σχέση ελκτική προς το βλέμμα που το αντικρίζει. Από αυτές δυστυχώς τις παιδικές αφέλειες, με όλη τη γοητεία της αμέριμνης αθωότητας, είναι γεμάτη η ποίηση, και ειδικά η ελληνική σε βαθμό απελπισίας.

Με τον Μ. Σαχτούρη όλα αυτά καταρρέουν και διαλύονται· και μαζί του οι δημοτικοφανείς τρόποι μιας ύπαρξης χωρίς εσωτερικές σχέσεις, συγκρούσεις και διλήμματα. Πρώτη λογοτεχνική αφετηρία του έργου του είναι ο παραμερισμός της τοπιογραφίας του Οδ. Ελύτη, του Γ. Σεφέρη, του Α. Εμπειρίκου, ακόμα και του Ν. Εγγονόπουλου. Σε όλη τη γλωσσική ευφορία και ευτοπία αυτών των συγγραφέων, την πίστη τους στην αρτιμέλεια της γλώσσας και την τελειοποιησιμότητα του κόσμου διά του μύθου, ο Μ. Σαχτούρης αντιτάσσει ένα κολαστήριο ψυχών, μια ακοινώνητη γλώσσα, το άσμα μιας ρημαγμένης Κασσάνδρας».

Ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη μπορούν να βρεθούν και σε αυτή τη διεύθυνση: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/miltos_saxtoyrhs_poems.htm#

TWO SONGS FOR SAILORS, Op. 2 (1947), for piano and voice, with poems by Miltos Sahtouris.

1. The boatman of thunderbolts (O varkaris ton keravnon)
2. A sailor on the moon (Enas naftis sto feggari)
Recorded: 12 December 1972.
Sung by Spiros Sakkas.
Manos Hadjidakis, piano


 ....................................................

Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη

Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη τεντώνει τὰ λουλούδια της
οἱ βραδινὲς καμπάνες τὴν κραυγή τους
κι ἡ κάτασπρη κοπέλα μέσα στὰ γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα τὸ αἷμα
ἀπ᾿ ὅλες τὶς σημαῖες ποὺ πονέσανε
ἀπὸ τὰ κυπαρίσσια ποὺ σφάχτηκαν
γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα πύργος κατακόκκινος
μ᾿ ἕνα ρολόγι καὶ δυὸ μαύρους δεῖχτες
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα σύννεφο
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα ξίφος
τὸ σύννεφο θ᾿ ἀνάβει τὰ γαρίφαλα
τὸ ξίφος θὰ θερίζει τὸ κορμί της.

Τὸ πρωὶ καὶ τὸ βράδυ

Τὸ πρωὶ
βλέπεις τὸ θάνατο
νὰ κοιτάζει ἀπ᾿ τὸ παράθυρο
τὸν κῆπο
τὸ σκληρὸ πουλὶ
καὶ τὴν ἥσυχη γάτα
πάνω στὸ κλαδὶ
ἔξω στὸ δρόμο
περνάει
τ᾿ αὐτοκίνητο-φάντασμα
ὁ ὑποθετικὸς σωφὲρ
ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ σκούπα
τὰ χρυσὰ δόντια
γελάει
καὶ τὸ βράδυ
στὸν κινηματογράφο
βλέπεις
ὅ,τι δὲν εἶδες τὸ πρωὶ
τὸ χαρούμενο κηπουρὸ
τὸ ἀληθινὸ αὐτοκίνητο
τὰ φιλιὰ μὲ τὸ ἀληθινὸ ζευγάρι
ὅτι δὲν ἀγαπάει τὸ θάνατο
ὁ κινηματογράφος

Η ΜΗΤΕΡΑ

Ἔψαχνα νὰ βρῶ τὸ σπίτι μου. Οἱ δρόμοι ἦταν
γεμάτοι ἐρείπια· μοναχὰ τοίχους πεσμένους καὶ
πέτρες ἔβλεπες· κι οὔτε ἕνας ἄνθρωπος δὲν φαινόταν.
Καὶ τότε φάνηκε ἡ ἄρρωστη μητέρα.
Ποτὲ δὲν ἦταν τόσο καλά, γεμάτη ἐνέργεια καὶ δύναμη,
μὲ πῆρε ἀπ᾿ τὸ χέρι καὶ βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα
συμπαθητικὸ δωμάτιο, τὸ σπίτι μας.
Ἐγὼ ἔκλαιγα, ἔκλαιγα γοερά...
Κι αὐτή: Μὴ κλαῖς, ὁ καθένας μας μὲ τὴ σειρά του.

Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Ὅλοι κοιμοῦνται
κι ἐγὼ ξαγρυπνῶ
περνῶ σὲ χρυσὴ κλωστὴ
ἀσημένια φεγγάρια
καὶ περιμένω νὰ ξημερώσει
γιὰ νὰ γεννηθεῖ
ἕνας νέος ἄνθρωπος
μέσ᾿ στὴν καρδιά μου
τὴν παγωμένη
ἀπὸ ἄγρια φαντάσματα
καὶ τόση μαύρη πίκρα.
 

ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Ἔρχεται φέτος κουρασμένη
ἡ Ἄνοιξη
(νά) κουβαλάει τόσα χρόνια
τὰ λουλούδια πάνω της.
Σκοτεινοὶ ἄνθρωποι
στὶς γωνιὲς τὴν παραμονεύουν
γιὰ νὰ τὴν τσακίσουν.
Αὐτὴ ὅμως
μὲ κρότο
ἀνάβει ἕνα-ἕνα
τὰ λουλούδια της
στὰ μάτια τοὺς τὰ ρίχνει
(γιά) νὰ τοὺς στραβώσει.

ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Εἶναι πουλιὰ
ποῦ δὲν πετᾶνε
εἶναι πουλιὰ
θαμμένα
μέσ᾿ σὲ κουτιά
Εἶναι δωμάτια
καὶ εἶναι λέξεις
ποὺ σκίζουνε τὸ κεφάλι
σὰν καρφιά
Εἶναι καρφιὰ
ποῦ δὲν πονᾶνε
εἶναι καρφιὰ
π᾿ ἀνακουφίζουν
Ὅταν χτυπήσουν
πάλι οἱ καμπάνες
θὰ πεταχτοῦμε
σὰν τὰ πουλιά

Ανοιχτή επιστολή Σισανίου Παύλου στον Υπουργό Χρυσοχοϊδη (http://www.romfea.gr, 23/3/2012)

.............................................................

Ανοιχτή επιστολή Σισανίου Παύλου στον Υπουργό Χρυσοχοϊδη

 Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea.gr, δημοσιεύει παρακάτω ανοιχτή επιστολή του Σεβ. Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου.

Η επιστολή του κ. Παύλου έχει ως εξής:

«Είτε το θέλουν οι τοπικές κοινωνίες είτε όχι, είτε το θέλετε, είτε όχι θα γίνει» είπε ο κ. Χρυσοχοίδης και από τηλεοράσεως, αλλά και στους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών δηλαδή στο Περιφερειάρχη Δυτ. Μακεδονίας, στον Αντιπεριφεριάρχη, στην Δήμαρχο Βοίου, στον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Βοίου τον οποίο απρεπώς διέκοψε και τον χαρακτήρισε σαν λαϊκιστή, «είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα» λέει βέβαια ο λαός μας και στους τοπικούς Βουλευτές, σχετικά με την δημιουργία στρατοπέδου συγκεντρώσεως, γιατί περί αυτού πρόκειται, στην Νεάπολη Κοζάνης.

   Αλήθεια κ. Υπουργέ, ποιός είσθε εσείς που μιλάτε με αυτό τον τρόπο;

Ποιός νομίζετε ότι είσθε, για να προκαλείτε βάναυσα τις τοπικές κοινωνίες τις οποίες και εσείς ως μέλος του πολιτικού συστήματος οδηγήσατε στην παρακμή;

Τόσο σπουδαίο φαντάζεσθε τον εαυτό σας; Νοσταλγείτε την εποχή του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν;».

Η περιφρόνηση των τοπικών κοινωνιών είναι δημοκρατική κατάκτηση; Πρέπει να καταλάβετε καλά, ότι δεν σας φοβόμαστε, όσο κι’άν μας απειλείτε !

Κύριε Υπουργέ, το πρώτο που δεν πρέπει να ξεχάσετε, είναι ότι είσθε και εσείς ΕΝΟΧΟΣ για το κατάντημα αυτού του τόπου και οι ένοχοι το λιγότερο πρέπει να είναι σεμνοί και διακριτικοί και όχι προκλητικοί..

Αλήθεια, τι θα κάνετε; Θα συγκρουσθείτε με τους πολίτες; Θα φέρετε τα ΜΑΤ; Θα χτυπηθείτε μαζί με τους ανθρώπους για να αποδείξετε ότι εσείς μπορείτε; Ενεργείτε με τόση αφροσύνη;

Δεν σκέπτεσθε το απλούστερο.ότι την ώρα που όλα θα είναι έτοιμα, εσείς ΔΕΝ θα είσθε Υπουργός, ίσως ούτε και βουλευτής; Η αλαζονεία ποτέ δεν υπήρξε καλός σύμβουλος! Περισσότερη ψυχραιμία κ. Υπουργέ, αλλοιώς δεν είσθε κατάλληλος για την θέση που έχετε.

Ας έλθουμε όμως και στην ουσία του προβλήματος. Γιατί άραγε αντιδρούν οι τοπικές κοινωνίες; Πρώτον γιατί δεν τις ενημερώσατε, δεύτερον γιατί δεν σας εμπιστεύονται, τρίτον γιατί τις υποτιμήσατε και τέταρτον γιατί δεν θέλουν να γίνουν συνεργοί σας στην αθλιότητα που ετοιμάζετε. Ας τα προσεγγίσουμε ένα-ένα.

Πρώτον, δεν τις ενημερώσατε και αυτό είναι μια πρώτη υποτίμηση καθ’εαυτήν.

Αποφασίσατε γι’αυτούς χωρίς αυτούς, κι’όταν ήλθαν προς σας οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι τους τους φερθήκατε με σκαιότητα και περιφρόνηση. Με μια τέτοια συμπεριφορά ποιός μπορεί να σας εμπιστεύεται;

Δεύτερον, γιατί δεν σας εμπιστεύονται ως πολιτικό. Μήπως κ. Υπουργέ ήλθατε από άλλο πλανήτη; Μπορούμε να εμπιστευθούμε εκείνους που κατέστρεψαν τη χώρα εν γνώσει τους;

Σε άλλες εποχές και απέναντι σε άλλους έπρεπε να είσασταν γενναίος και να αντισταθείτε για να μη φθάσουμε εδώ που φθάσαμε. Αργήσατε πάρα πολύ και είναι πλέον πολύ αργά για να ζητάτε να σας εμπιστευθούμε.

Θυμάστε κ. Υπουργέ, τον Ευστάθιο Λαζαρίδη;

Είναι ο αστυνομικός που έπεσε θύμα των αδίστακτων δολοφόνων στα Ζωνιανά και τραυματίστηκε βαρύτατα; Είναι από τη Νεάπολη.

Βλέπουμε τον δύστυχο πατέρα του καθημερινά να προσπαθεί να τον στηρίξει στο κέντρο αποκατάστασης που φιλοξενείται.

Η επίσημη Πολιτεία τον έχει ξεχάσει. Ένα δικό σας άνθρωπο, εννοώ του Υπουργείου σας, που έπεσε θύμα του καθήκοντος και την οικογένεια του δεν μπορέσατε να στηρίξετε και θέλετε να σας εμπιστευθούμε;

Τρίτον, ανακοινώσατε πριν λίγο καιρό ότι θα πέσει «σκούπα στην Αθήνα για τους λαθρομετανάστες». Την σκούπα κ. υπουργέ την χρησιμοποιούμε για να μαζεύουμε σκουπίδια.

Αυτή την αντίληψη έχετε λοιπόν για τους λαθρομετανάστες; Και αφού αυτά τα κατ’εσάς σκουπίδια τα φέρνετε σε μας αντιλαμβανόμαστε τι γνώμη έχετε και για μας.

Άλλωστε αυτό έχει φανεί προ πολλού αφού αφήσατε τον τόπο αυτό να ρημάξει, αφού κλείσατε τα σχολεία του κλπ. Εμείς όμως δεν έχουμε αυτή την αντίληψη και γι’αυτό δεν θέλουμε να γίνουμε συνεργοί στην αθλιότητα που ακούει στο όνομα «στρατόπεδο συγκεντρώσεως».

Αλήθεια! πότε κάνατε κάτι σωστό και ολοκληρωμένο σ’αυτό τον τόπο για να πιστέψουμε ότι θα το κάνετε και τώρα;

Υποτίθεται ότι ξεκινάτε ένα έργο σε ένα υπουργείο και το αφήνεται για να πάτε σε άλλο, αποδεικνύοντας τόσο καθαρά ότι σας ενδιαφέρει η καρέκλα και όχι το έργο.

Έχετε να μας υποδείξετε ένα άλλο έργο στην Ελλάδα που να έγινε τόσο γρήγορα, όσο θα το κάνετε εσείς, τόσο αξιόπιστα και τόσο φερέγγυα για να πιστέψουμε ότι θα το κάνετε και τώρα;

Μια αποθήκη ανθρώπων θα φτιάξετε, μια χωματερή ανθρώπων και τίποτα άλλο. Είπατε ότι θα φυλάσσεται τόσο καλά, ώστε κανείς δεν θα μπαίνει και κανείς δεν θα βγαίνει.

Μα λοιπόν μας θεωρείτε τόσο αφελείς; Αλήθεια μπορείτε να μας υποδείξετε ένα τέτοιο κέντρο στην Ευρώπη να το επισκεφθούμε, να δούμε τις προδιαγραφές του και να καταλάβουμε τι «παράδεισο» θα φτιάξετε γι’ αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους.

Που θα μένουν αυτοί οι άνθρωποι χειμώνα-καλοκαίρι; Σε σκηνές, σε παραπήγματα, σε κτίρια; Όσο έγκαιρα έφτασαν φέτος τα βιβλία στα σχολεία, άλλο τόσο γρήγορα θα γίνουν αυτά που υπόσχεσθε. Φαντάζεστε τι εμπειρία ζωής θα αποκτήσουν τα παιδιά μας βλέποντας ανθρώπους μέσα σε συρματοπλέματα η βλέποντας τα άλλα παιδιά, σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού πίσω από τα κάγκελα!!! Για μια ακόμη φορά δουλειές του ποδαριού.

Με τη δυστυχία των ανθρώπων δεν κάνουμε τόσο φθηνή πολιτική κ. Υπουργέ. Βρείτε άλλο τρόπο για να πείσετε τους Αθηναίους και να διεκδικήσετε την επανεκλογή σας.

Αλήθεια, έχετε ποτέ επισκεφθεί τη Νεάπολη; Έχετε δει πόσο κοντά είναι το στρατόπεδο;

Είναι σχεδόν στα κράσπεδα της πόλεως. Αν λοιπόν μπορεί να γίνει ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως μέσα σε μια πόλη γιατί δεν το φτιάχνετε λίγο έξω από την Κηφισιά, λίγο έξω από την Βάρκιζα, λίγο έξω από την Πεντέλη;

Κύριε Υπουργέ,

Είναι σημαντικό να θυμάσθε το αρχαίο ρητό. Ο σωστός άρχοντας πρέπει να θυμάται τρία πράγμαα.

Πρώτον ότι άρχει ανθρώπων, δεύτερον ότι διοικεί σύμφωνα με τους νόμους και τρίτον να θυμάται ότι δεν θα είναι πάντα άρχων.

Το πρόβλημα το δημιούργησε η άφρων και αδιάφορη συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος που κατέρρευσε.

Για μένα ως άνθρωπο και ως Επίσκοπο αυτοί οι άνθρωποι είναι εικόνες του Θεού και οργίζομαι μαζί σας γιατί τους αντιμετωπίζετε ως «σκουπίδια» και «μπάζα» τώρα που δεν εξυπηρετούν τις πολιτικές σας.

Θα τους διακονούσα προσωπικά και εθελοντικά με πολύ προθυμία. Αν διαφωνώ μαζί σας είναι γιατί δεν δέχομαι να γίνω συνεργός στην αθλιότητα που επιχειρείτε και στην περιφρόνηση της τοπικής κοινωνίας μας.

Ο Μητροπολίτης

Ο Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

http://www.romfea.gr/foni-ierarxon/12009-epistoli-sisaniou-se-chrisohoidi

  

Εφυγε από την ζωή ο Γιάννης Μπανιάς (http://www.ethnos.gr, 29/3/2012)

............................................................

Εφυγε από την ζωή ο Γιάννης Μπανιάς

Την τελευταία του πνοή άφησε χθες ο Γιάννης Μπανιάς, ένα από τα κορυφαία στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς και τέως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος νοσηλευόταν τις τελευταίες εβδομάδες στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» με βαριά νόσο.

.

Η κηδεία του θα τελεστεί την Παρασκευή στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών

Ο Γιάννης Μπανιάς γεννήθηκε στους Μελισσουργούς της Αρτας το 1939, υπήρξε στέλεχος της προδικτατορικής Αριστεράς, είχε αναπτύξει έντονη αντιδικτατορική στάση στα χρόνια της Χούντας, είχε συλληφθεί και είχε βασανιστεί.

Εντονη ήταν η συνδικαλιστική και πολιτική δράση ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Γκρατς της Αυστρίας, όπου πήγε μετά τις σπουδές του στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Εκεί γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, ενώ κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα εντάσσεται στην οργάνωση της σπουδάζουσας παράταξης της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, στην οποία εκλέγεται γραμματέας.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στις Ένοπλες Δυνάμεις, επί Χούντας, το 1968 εντάσσεται πολιτικά στο ΚΚΕ Εσωτερικού και μετά την απόλυσή του από τον στρατό, το 1969, αναπτύσσει αντιδικτατορική δράση στις γραμμές της νεολαίας του Ρήγα Φεραίου του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Πανελλήνιου Αντιδικτατορικού Μετώπου.

Είναι τον ίδιο χρόνο που θα συλληφθεί και θα φυλακισθεί στο στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων στο Παρθένι της Λέρου.

Η πολιτική του δράση στο ΚΚΕ Εσωτερικού συνεχίζεται κατά τη Μεταπολίτευση και το 1982 εκλέγεται γραμματέας του κόμματος. Παράλληλα μετέχει ήδη ως συνδικαλιστής στο συνδικαλιστικό κίνημα των Πολιτικών Μηχανικών και του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας.

Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού, συνεχίζει στο ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτικής Αριστεράς, όπου γίνεται αρχηγός κόμματος και στη συνέχεια εντάχθηκε στην Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ), η οποία από το 2004 αποτελεί συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.

Από αυτή τη θέση, το 2007 εκλέγεται βουλευτής επικρατείας με τον ΣΥΡΙΖΑ.

στη μνήμη του Γιάννη Μπανιά

 Μανόλης Αναγνωστάκης 

Αντί να φωνασκώ...

Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι
Με τους υπαίθριους ρήτορες και τους αγύρτες
-Μάντεις κακών και οραματιστές-
Όταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου
Και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα
(Και δε μιλώ εδώ για χρήματα και τέτοια)
Πήρα τους δρόμους μοναχός σφυρίζοντας.
Ήτανε βέβαια μεγάλη η περιπέτεια
Όμως η πόλις φλέγονταν τόσο όμορφα
Ασύλληπτα πυροτεχνήματα ανεβαίνανε
Στον πράο ουρανό με διαφημίσεις
Αιφνίδιων θανάτων κι αλλαξοπιστήσεων.
Σε λίγο φτάσανε και τα μαντάτα πως
Κάηκαν όλα τα επίσημα αρχεία και βιβλιοθήκες
Οι βιτρίνες των νεωτερισμών και τα μουσεία
Όλες οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων
Και θανάτων -έτσι που πια δεν ήξερε
Κανείς αν πέθανε ή αν ζούσε ακόμα-
Όλα τα δούναι και λαβείν των μεσιτών
Από τους οίκους ανοχής τα βιβλιάρια των κοριτσιών
Τα πιεστήρια και τα γραφεία των εφημερίδων.
Εξαίσια νύχτα τελεσίδικη και μόνη
Οριστική (όχι καθόλου όπως οι λύσεις
Στα περιπετειώδη φιλμ).
Τίποτα δεν πουλιόταν πια.
Έτσι λαφρύς και περιττός πήρα τους δρόμους
Βρήκα την Κλαίρη βγαίνοντας
Απ' τη Συναγωγή κι αγκαλιασμένοι
Κάτω απ' τις αψίδες των κραυγών
Περάσαμε στην άλλη όχθη με τις τσέπες
Χωρίς πια χώματα, φωτογραφίες και τα παρόμοια.

Τίποτα δεν πουλιόταν πια.

Από τη συλλογή Η συνέχεια 2 (1956)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6781.60#ixzz1qU4LBkHs

Ένας χρόνος απουσίας του Ιάκωβου Καμπανέλλη (συνέντευξη στην Εύη Κυριακοπούλου στην εκπομπή της "Η ζωή είναι αλλού", 2/1/2005)

...........................................................

Ένας χρόνος απουσίας 

του Ιάκωβου Καμπανέλλη

(συνέντευξη στην Εύη Κυριακοπούλου στην εκπομπή της "Η ζωή είναι αλλού", 2/1/2005)

αναγνώριση και αγάπη, ο χρόνος της δημιουργίας χρόνος ελευθερίας

ευαισθησία και παρατηρητικότητα








η αληθεια και το μεγαλοφυές ψεύδος




η ματαιότητα του "ε, και;..."  και ο ηθικός άνθρωπος δεν μπορεί να είναι φασίστας

Μια μέρα με τον Κον-Μπεντίτ «Μα πώς πάντα ψηφίζατε έναν ανιψιό ή έναν γιο;» της ΚΑΡΟΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ("ΤΑ ΝΕΑ", Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012)

..........................................................

Μια μέρα με τον Κον-Μπεντίτ

«Μα πώς πάντα ψηφίζατε έναν ανιψιό ή έναν γιο;»

Το «οδοιπορικό» στην Αθήνα και οι εκμυστηρεύσεις του φίλου που δεν διστάζει να πει την πικρή αλήθεια στους Ελληνες...

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

 

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ έβαλε το γκρι κοστούμι του και ήρθε στην Ελλάδα με έναν σκοπό: να υπερασπιστεί την ευρωπαϊκή ιδέα. Και στην ατμόσφαιρα βρήκε χωρίς να το περιμένει κάτι ευρωπαϊκό. Περίμενε, όπως είπε στα «ΝΕΑ» γελώντας, να δει μια ημέρα ηλιόλουστη, αλλά το πρωί ήταν μουντή «και πιο κρύα από ό,τι στις Βρυξέλλες. Γίνατε Ευρώπη», είπε με ελαφρύ σαρκασμό. Ο καιρός όμως ήταν η πρόφαση. Η αγωνία του ήταν άλλη. Ηθελε, είπε, να δει «πόσο σοβαρά θέλουν οι έλληνες πολίτες και οι πολιτικοί να αλλάξουν την πολιτική κουλτούρα των πελατειακών σχέσεων».

Ο ευρωβουλευτής των Πρασίνων είναι φίλος της Ελλάδας, αλλά δεν της χαρίζεται. «Μπορούμε να συζητάμε για χρόνια με τον ελληνικό φιλοσοφικό τρόπο ποιος φταίει για την κρίση. Για μένα φταίνε και η Ελλάδα και η Ευρώπη, αλλά πλέον καλό είναι να συνεργαστούμε. Είναι εύκολο, αρκεί να μη φορτώνει η μία στην άλλη την αποτυχία». Ο άλλοτε Κόκκινος Ντάνι είναι κατηγορηματικός. Δεν μασάει τα λόγια του. Μας ξέρει απ' την καλή και απ' την ανάποδη. Και δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να μας κριτικάρει, αλλά και να μας εμψυχώσει. Ξέρει την κάπως... χαλαρή σχέση μας με την Εφορία και ταυτόχρονα αναγνωρίζει το ελληνικό δαιμόνιο. Ομολογεί ότι τον έχει γοητεύσει ο ελληνικός τρόπος ζωής, μια και ο ίδιος, όπως λέει, στα νιάτα του υπήρξε «ελευθεριάζων». Ωστόσο τώρα πια που ωρίμασε θεωρεί ότι ο ατομικισμός δεν πρέπει να υπερτερεί του κοινού καλού. Αναγνωρίζει ως μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας το ότι δεν έχει αναπτύξει όσο η Δύση την έννοια του συλλογικού καλού.

Περπατώντας χαμογελαστός μπροστά από την ελληνική Βουλή θα πει ότι είναι αισιόδοξος πως η Ελλάδα θα ξεπεράσει την κρίση, αρκεί να μάθει να συζητεί με την Ευρώπη. «Να ακούν η μία την άλλη. Αυτός είναι ο χρυσός κανόνας της πολιτικής». Και θα συμπληρώσει τονίζοντας ότι «κάθε λαός έχει έναν χρυσό θησαυρό: τη φαντασία του».

Η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ. Οσο για την οργή και την αγανάκτηση των Ελλήνων; «Δεν είναι μόνο οι Ελληνες. Ολοι οι άνθρωποι δυσκολεύονται να παραδεχθούν τα λάθη που έχουν κάνει». Παρ' όλα αυτά θεωρεί ότι οι ελληνικές εκλογές «μάλλον έρχονται νωρίς - δεν έχει καν αλλάξει το πολιτικό τοπίο». Γνωρίζει και αναλύει σε βάθος ακόμη και τον «ένδοξο» (glorious) Ανδρέα Παπανδρέου και το πώς άλλαξε την κοινωνική δομή δημιουργώντας τη μεσαία τάξη και «φτιάχνοντας αυτό το παράξενο: ένα κόμμα που ήλεγχε το κράτος. Και με ειλικρινή απορία διερωτάται: «Πώς έπειτα από εκλογές πάντα σας κυβερνούσε ένας ανιψιός ή ένας γιος;».

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ και η Γερμανίδα Ρεμπέκα Χαρμς, συμπρόεδροι της ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, βρέθηκαν χθες για μία - ομολογουμένως γεμάτη - ημέρα στην Αθήνα. Καλεσμένοι του Πράσινου ευρωβουλευτή Νίκου Χρυσόγελου και των ελλήνων Οικολόγων Πράσινων, έφτασαν τα μεσάνυχτα της Δευτέρας και σήμερα τα ξημερώματα επρόκειτο να πετάξουν ξανά για Βρυξέλλες. Η επίσκεψη έγινε για να στηρίξουν τον προεκλογικό αγώνα του αδελφού ελληνικού κόμματος, αλλά το πρόγραμμα ήταν φουλ και είχε απ' όλα. Μετά την πρωινή συνέντευξη Τύπου περπάτησαν από το Σύνταγμα έως το κεντρικό κτίριο της Τραπέζης της Ελλάδος για να συναντηθούν με τον διευθυντή της Γιώργο Προβόπουλο.

Εμειναν περισσότερο από μία ώρα στο Μαξίμου όπου συναντήθηκαν με τον Λουκά Παπαδήμο. Είδαν τον υπουργό Εξωτερικών Σταύρο Δήμα. Ακουσαν υπομονετικά τα παράπονα και τις προτάσεις φορέων, όπως της ΓΣΕΕ διά στόματος του επιστημονικού διευθυντή του Ινστιτούτου της Σάββα Ρομπόλη - γνωρίζει τον Ντάνι από τη Σορβόνη -, της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου, της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων, της Ενωσης Φοροτεχνικών, της Πανελλήνιας Ενωσης Νέων Αγροτών και αρκετών άλλων, που έδωσαν το «παρών» γύρω από το τεράστιο ξύλινο τραπέζι στο ψηλοτάβανο νεοκλασικό της οδού Αμαλίας όπου στεγάζονται τα γραφεία του Ευρωκοινοβουλίου.

«ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ;». Η Ρεμπέκα και ο Ντάνι καθώς περπατούν στους αθηναϊκούς δρόμους, από τη μια συνάντηση στην άλλη, προσπαθούν να εντοπίσουν τα σημάδια της κρίσης. «Εδώ είμαστε στο καλό κομμάτι της πόλης; Μου έχουν πει ότι υπάρχουν εκατοντάδες ξενοίκιαστα μαγαζιά...» θα ρωτήσει η Χαρμς στην οδό Ομήρου, ενώ σε κάθε ευκαιρία τραβά φωτογραφίες με το κινητό της. Σε όλες τις συναντήσεις του, ο Κον-Μπεντίτ δηλώνει αισιόδοξος τονίζοντας ότι, παρά τα όσα έχουν γίνει, «η ελληνική κοινωνία καταλαβαίνει πια πως η πλειονότητα των Ευρωπαίων θέλει να βοηθήσει και οι Ευρωπαίοι κατανοούν πλέον πως η Ελλάδα δεν θέλει λεφτά αλλά να αλλάξει το κράτος, την οικονομία και τη φορολογία της». Ο πολιτικός που μιλάει πότε αγγλικά, πότε γαλλικά ή γερμανικά με απίστευτη ευκολία παραμένει αθεράπευτα ευρωπαϊστής. «Οι ακραίοι όλων των αποχρώσεων, που λένε "όχι" σε όλα, δεν έχουν δει την Ιστορία. Αν λες "όχι" σε όλα, δεν βγαίνεις πουθενά».