.............................................................
Καθώς μπουλούκι γλάροι στον αέρα
ΤΑΥΤΙΣΜΕΝΟΣ με μια πόλη όσο
κανείς· ριζωμένος στη Χαλκίδα τόσο πολύ, ώστε μπορεί να φλετράει τα
φτερά του φτάνοντας παντού και επιστρέφοντας πάντα. Ετος Σκαρίμπα φέτος.
Καλά τα αφιερώματα αλλά ο ίδιος τα λέει καλύτερα.
ΧΟΡΟΣ ΣΥΡΤΟΣ: «Κάλλιο χορευταράς να ’μουνα, πέρι/
κόλλες που να κρατώ και μολυβάκια/ θα ’σερνα συρτό χορό χέρι με χέρι/ μ’
όλα μας του γιαλού τα καραβάκια./ Κι έν’ αψηλό τραγούδι για σιρόκους/ θ
’άρχιζα, γι’ αφροπούλια και για ένα/ γλαρό καράβι με πανιά και κόντρα
φλόκους/ που θα ’ρχονταν να μ’ έπαιρνε και μένα./ Με δίχως τους
αναστεναγμούς της Πολυδούρη/ μόνο να τραγουδάν τριγύρω οι κάβοι/ κι οι
πένες μου πενιές σ’ ένα σαντούρι/ άσπρα πανιά σου οι κόλλες μου καράβι!/
Γιαλό-γιαλό να φεύγουμε και -άντε-/ να λέμε όλο για μάτια, όλο για
μάτια/ κι εκεί -λες κομφετί μέσ’ στο λεβάντε-/ όλα μου τα γραφτά χίλια
κομμάτια./ Και σαν χτισμένη εκεί από κιμωλία/ βαθιά να χάνεται η Χαλκίδα
πέρα/ με όλα μου -ανοιγμένα- τα βιβλία/ καθώς μπουλούκι γλάροι στον
αέρα».
ΦΑΝΤΑΣΙΑ: «Να ’ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας
μαζί/ προς έναν δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη,/ και σένα του καπέλου σου
πλατειά και φανταιζί/ κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει./ Και ναν”
σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά/ γι’ άστρα, τη ζώνη που πηδάν των
νύχτιων φόντων,/ κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά/ όλο προς
τη γραμμή των οριζόντων./ Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός/
για ένα -με γυάλινα πανιά– πλοίο πού πάει/ όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που
πέφτει εκτός:/ έξω απ’ τον κύκλο των νερών -στα χάη./ Κι όλο να πνέει,
να μας ωθεί αυτός ο άνεμος μαζί/ πέρ’ από τόπους και καιρούς, έως ότου
-φως μου-/ (καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν’ η κορδέλα η φανταιζί)/ βγούμε
απ” την τρικυμία αυτού του κόσμου».
TΟ ΖΗΤΗΜΑ: «Δεν ήταν δα τόσο σπουδαίο: Nα φύγεις
-ξεπορτώντας-/ χωρίς την πόρτα ν’ άνοιγες -αδύνατο. Χρυσή,/ πρώτα την
πόρτα ανοίγοντας κι απέ -ποκείθες- βγώντας,/ μπορεί ο καθείς -εξόν
λολός- να φεύγει (όπως εσύ)./ Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Ούτε πως ξέρεις
να στο-/ λίζεις το γράμμα σου μ” ανθιά που κλεις μεσ’ στο γραφτό:/
ξέρεις ότι μη γράφτοντας κι ότι μη στέλνοντάς το -για να το λάβω αδύνατο
-αδύνατο κι αυτό./ Το ζήτημα είναι το γιατί (της γνώσης μου της λίγης,/
τόσο είναι το φως και τόσο η σκέψη μου εμένα είν’ θαμπή)/ ν’ ανοίξει
πρέπει η πόρτα πριν για να μετά συ φύγεις,/ κι όχι να κλείσει από μετά
-ενώ συ θα ’χες μπει».
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ καταμεσής του Φλεβάρη εξακολουθεί· το ίδιο και η αγρανάπαυση.
Μετέωρος meteoros@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου