Από μια συνέντευξη του Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη (στον Κώστα Αγοραστό / Bookpress & www.lifo, 6/4/2013)
...Ο "Διασυρμός" εκτός των άλλων είναι και ένα βιβλίο για την Αθήνα "που γνωρίσαμε αγαπήσαμε λατρέψαμε τραγουδήσαμε και δεν υπάρχει πια". Η (νυχτερινή) Αθήνα έτσι όπως είναι σήμερα, φτιάχνει μύθο;
Όχι. Όπως είναι σήμερα, όχι. Μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα, αλλόκοτη, ακόμα και συναρπαστική, αλλά μύθο όχι. Δεν φτιάχνει κανέναν μύθο. Δεν χαλάει καν τους παλιούς μύθους, κάτι που ίσως ήταν προανάκρουσμα για το φτιάξιμο ενός νέου μύθου. Όχι κανέναν μύθο, τίποτα. Όταν όλα έχουν γίνει χρήμα και σφιχτοχεριά, όταν όλα έχουν γίνει ένα παρανοϊκό εκκρεμές ανάμεσα στο άκρο του άκρατου καθωσπρεπισμού, και του πολιτικώς ορθού, και στο άκρατο του όλα στη φόρα και τα κάνω και τα πίνω όλα και τα δίνω όλα (αλλά με το αζημίωτο αφ' ενός, και σιγά τα όλα! αφ' ετέρου), όταν ο καθείς και τα τσιγάρα του, όταν ρεφενές και βερεσέ είναι πλέον άγνωστες λέξεις, και όταν οι παρέες δεν είναι παρά πολλοί μόνοι μαζί, ο καθένας στο σκάφανδρό του, τι μύθος να υπάρξει; Ο μύθος θέλει αλισβερίσι, αλληλεγγύη, αλληλοπαραχώρηση, σοφή διαλεκτική ανάμεσα στη νηφάλιο μέθη και στη μεθυσμένη νηφαλιότητα - κι ακόμα: θέλει θύτες θύματα, θάρρος, θραύσματα, θλίψη, θερισμό. Με ετοιμοπαράδοτα στυλ και δανεικές ιστορίες, δεν βγαίνει το πράγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου