Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

"Κοίτα να δεις οι Ελβετοί" Της Αννας Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών" 11/2/2014)

.............................................................

 
"Εφημερίδα των Συντακτών", 11/02/14 

Κοίτα να δεις οι Ελβετοί

 
Της Αννας Δαμιανίδη




Πάντα ονειρευόμουν ότι η Ευρώπη κάποια στιγμή θα ενσωματωθεί στην Ελβετία. Φαινόταν να “χει μια τάση για τις συνήθειες και τους θεσμούς, που πρέπει να είναι οι πιο επεξεργασμένοι στον κόσμο, με βάση τη συνύπαρξη και τον αλληλοσεβασμό. Στην Ελβετία εδώ και πολύ καιρό καταφέρνουν και ζουν σε ένα κράτος άνθρωποι που μιλούν τέσσερις διαφορετικές γλώσσες. Γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά και ρομανικά θεωρούνται ισότιμες γλώσσες χωρίς να είναι. Τα παιδιά στα σχολεία μαθαίνουν τουλάχιστον ακόμα δύο εκτός από τη μητρική τους, με αποτέλεσμα να γίνονται πολύγλωσσα και να αποκτούν ευκολία εν γένει στις ξένες γλώσσες. Θα ήταν σαν να είχαμε επίσημες γλώσσες στην Ελλάδα τα βλάχικα, τα αρβανίτικα, και δεν ξέρω τι άλλο, ή μάλλον προτιμώ να μην πω καν τι άλλο, για να μην πιάσουμε καβγάδες από την πρώτη παράγραφο και χάσουμε το νήμα της συζήτησης.

Η κατάσταση αυτή δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα στους Ελβετούς, οι οποίοι έχουν να πολεμήσουν για οτιδήποτε μερικούς αιώνες. Αφότου αποφάσισαν ότι δεν τους αρέσει ο πόλεμος και προτιμούν να ζήσουν συσσωρεύοντας πλεόνασμα, πρωτογενές, δευτερογενές και τριτογενές, ψάχνουν και βρίσκουν τρόπους να συμβιώνουν με τους διαφορετικούς, πολλών ειδών, ανθρώπους, με άλλες γλώσσες, θρησκείες, συνήθειες κ.λπ. Πρωτοπορία σε θέματα δικαιωμάτων και συνδυασμών τους, δεν είναι τυχαίο που ο Ζαν Ζακ Ρουσό ήταν από την πόλη της Γενεύης, όπως ο ίδιος τόνιζε «την ελεύθερη πόλη της Γενεύης», γιος ρολογά. Ακόμα και τώρα οι Ελβετοί συμμετέχουν σε τακτικές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις που αφορούν τοπικές υποθέσεις, με διαδικασίες που θυμίζουν Εκκλησία του Δήμου. Ολ” αυτά είναι θαυμάσιες εφαρμογές για λάτρεις της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων και αφού η Ελβετία δεν σκόπευε να μπει στην Ευρώπη, με το δίκιο της δηλαδή, θα ήταν σαν να ζητούσε η Ευρώπη να μπει στην Ασία, το λογικό θα ήταν να μπει η Ευρώπη στην Ελβετία, με κάποιον ευφάνταστο τρόπο, τέλος πάντων, ήρεμα, πολιτισμένα και χωρίς φασαρίες.

Κι εκεί που θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε τη διάταση των ελβετικών συνόρων σε όλη την ήπειρο με διάφορα ονόματα και τερτίπια που οικογένειες δεν θα έθιγαν και σπίτια δεν θα έκλειναν, να σου η Ελβετία που αποφασίζει ότι μπούχτισε κάπως από ανυπόμονους Ευρωπαίους μετανάστες, νέους που δεν αντέχουν να περιμένουν την επέκταση της ελβετικής νοοτροπίας στην υπόλοιπη ήπειρο και πάνε να τη ζήσουν επιτόπου.

Περιορισμό στον αριθμό μεταναστών από ευρωπαϊκές χώρες αποφάσισαν οι Ελβετοί και είναι κάπως σαν να σήκωσαν το χέρι να σταματήσουν τα ρολόγια τους. Ομολογώ πως δεν ήξερα καν ότι δέχονται Ευρωπαίους απεριόριστα. Αλλά, για δες, οι κάτοικοι της ζηλευτής αυτής ηπείρου, που έχει κάνει επιστήμη -και τέχνη βεβαίως- τον αποκλεισμό των άλλων, της υπόλοιπης γης κατοίκων, ξαφνικά να βρίσκονται ανεπιθύμητοι από μια τόση δα κουτσουλιά στον χάρτη, που θα έπρεπε να έχει δημογραφικό πρόβλημα και να τους παρακαλάει… Κάπως ακούγεται αυτό, κάπως προσλαμβάνεται. Σε προσβολή φέρνει, σε υποτίμηση, τέτοια πράγματα.

Είναι στιγμές που όλα φαίνονται πολύ μίζερα, η Ελβετία δεν μπαίνει στην Ευρώπη, αλλά ούτε και βγαίνει, ακόμα χειρότερα η Ευρώπη δεν μπαίνει στην Ελβετία, κανένας δεν αναγνωρίζει κανέναν, και τα πολύγλωσσα παιδιά παθαίνουν γλωσσοδέτη και βλέπουν εφιάλτες στον ύπνο τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: