Ομοσπονδία και να συμφέρει. Tου Γιώργου Πήττα (22 Φεβ 2014 | tvxsteam tvxs.gr)

...............................................................

Ομοσπονδία και να συμφέρει. 

Tου Γιώργου Πήττα

08:50, 22 Φεβ 2014 | tvxsteam tvxs.gr/node/149334

 

 

Στην κοινωνία των σύνοικων Τουρκοκυπρίων έφτασε σαν χαστούκι και, ενώ για μία μερίδα της εκεί καθεστωτικής  τάξης ήταν ανακουφιστικό, για την πλειοψηφία των πολιτών της Κατεχόμενης Κύπρου υπήρξε βαθύτατα απογοητευτικό και τραυματικό.  Του Γιώργου Πήττα

Το 76% δεν τσιμέντωσε το Ναι όμως όπως κάποιοι πίστευαν.

Αντίθετα, δημιούργησε μια ισχυρή απορριπτική τάση στην κοινωνία που εκδηλώνονταν με περισσή επιθετικότητα προς όσους είχαν επιλέξει το Ναι.

Η ε/κ απορριπτική ηγεσία συνειδητά, ποδοπάτησε τις αγωνίες των απλών πολιτών και των δύο τάσεων, σπρώχνοντας τη μία ενάντια στην άλλη.

Και μιλάω για αγωνίες με γενικό τρόπο, γιατί στην πλειοψηφία τους οι Κύπριοι, στο δημοψήφισμα του 2004, ανεξάρτητα από το τι επέλεξαν να κάνουν ήσαν ενωμένοι σε έναν πυρήνα:
Εκείνον της απέραντης και ουσιαστικά οντολογικής αγωνίας για το ορθό ή το λάθος της επιλογής. Οι πολλοί, ό,τι κι αν ψήφισαν το έκαναν χωρίς χαρά.

Θριαμβευτικές βεβαιότητες μπορούσες να διακρίνεις μόνο στους τυφλούς οπαδούς.

Για λόγους που έχουν αναλυθεί πολλές φορές, το ΌΧΙ προέκυψε «τσιμέντο». Ένα τσιμέντο που άρχισε να ραγίζει με την απαρχή της οικονομικής κρίσεις και να σπάει με το βάθεμα  σε αυτήν.

Μέσα σε μερικούς μήνες πάμπολλα Cayenne κλειδώθηκαν στο γκαράζ και η ανεργία εκτοξεύθηκε σε πρωτοφανή για τα Κυπριακά δεδομένα επίπεδα.

Το κρακράκ που κάνει το τσιμέντο όταν το οικοδόμημα καταρρέει από σαθρότητα είναι ηχηρότατο.

Λένε κάποιοι (αφόρητα ανόητοι για μένα):

«Οι Κύπριοι κοιτάνε μόνο την τσέπη τους, τώρα θα τα ξεπουλήσουν όλα».

Υπάρχουν δύο απαντήσεις σε αυτό, διαλέξτε όποια σας κάνει:

1η. Τίποτα το μεμπτό. Οι Κύπριοι θέλουν να έχουν το σπίτι τους, να σπουδάσουν τα παιδιά τους και να νιώθουν σιγουριά. Προσωπικά, δεν γνωρίζω κάποια κοινωνία που να είναι αλλιώς. Σε αυτό, θα προσθέσω από τη δική μου εμπειρία, όπως το βιώνω εγώ για 12 έτη που είμαι εδώ, πως οι Κύπριοι είναι εργατικότατοι.

2η. Αν κοιτάζουν μόνο την τσέπη τους με την στενή φιλοχρήματη έννοια του άκριτου καταναλωτή, έτσι «εκπαιδεύτηκαν» από τους πατριώτες που τώρα φωνασκούν υπέρ βωμών και εστιών και έχουν κολλήσει το «Όχι» στο κούτελο, πριν δουν το όποιο Σχέδιο Λύσης θα έρθει- αν έρθει με το καλό, για ψήφιση.

Κατά τη γνώμη μου, ισχύουν και οι δύο απαντήσεις. Και, ας μην ξεχνάμε πως στην πλευρά των πρωθιερέων του απορριπτισμού, οι σκιές για οικονομικά σκάνδαλα πετάνε πάνω από τα κεφάλια τους σαν τα κοράκια πάνω από το πτώμα.

Υπάρχει και μία άλλη ρητορική που αναπτύσσεται.

Πως η λύση που έρχεται (και που δεν ξέρουμε ακόμα σε λεπτομέρειες) θα είναι οπωσδήποτε απαράδεκτη γιατί  εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, της δεξιάς, των μονοπωλίων.

Πως η λύση που έρχεται (αμήν και πότε) εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Κεφαλαίου, της Αστικής Τάξης και του Ιμπεριαλισμού.

Θα πω λοιπόν εδώ, νέτα σκέτα  πως ναι, έτσι είναι και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Η Λύση του Κυπριακού προβλήματος, που βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις όχι από το 1974 και την εισβολή αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 60, θα έρθει εκ των πραγμάτων από εκείνους που «κάνουν  το παιχνίδι» πάνω στον παγκόσμιο χάρτη.

Ο άξονας συμφερόντων Ισραήλ, Τουρκίας, Ουάσιγκτον κατά κακή αλλά και καλή μας τύχη περνάει από τη Λευκωσία. Και, το έφεραν έτσι οι ανακατατάξεις για να το πούμε σχεδόν απλοϊκά, που αυτά τα συμφέροντα ευθυγραμμίστηκαν, ήρθαν σε συναστρία.

Οι ίδιες δυνάμεις που είτε ανακάτεψαν την τράπουλα με αφόρητο κυνισμό στα χρόνια του ψυχρού πολέμου είτε αδιαφόρησαν αργότερα, τώρα, καίγονται για μια διευθέτηση.
Ωστόσο, ούτε οι δυνάμεις αυτές είναι ποιοτικά ίδιες με τις παλιές ούτε ο κόσμος είναι ίδιος.

Εμείς  θα «αρπάξουμε» την ευκαιρία; Ή  θα την αφήσουμε να πέσει στο κενό;

Και δεν θα επαναλάβω την καραμέλα περί υστάτης ευκαιρίας και πως μετά θα μας καταπιεί ο δράκος. Αν και, μπορεί να συμβεί.

Θα πω όμως κατηγορηματικά, πως στο πλαίσιο μίας Ομοσπονδίας, μίας επανένωσης της Κύπρου, δεν ενώνονται μόνο το Κεφάλαιο και η Άρχουσα τάξη αλλά και όλα τα στρώματα της Κοινωνίας που μπορούν να ζυμωθούν πια σε κοινούς αγώνες  και σε δημιουργία ευκαιριών.

Μόνος μου εγώ, γνωρίζω καμιά δεκαριά (τουλάχιστον) γραφίστες, σκηνοθέτες, μουσικούς και των δύο κοινοτήτων που αγωνιούν να έρθει εκείνη η μέρα για να ενώσουν δημιουργικές δυνάμεις. Θα το κάνουν. Και, πιστέψτε με, δεν είναι ούτε «αστοί» ούτε πράκτορες του κεφαλαίου. Νέοι άνθρωποι είναι που μπορούν να χτίσουν μαζί, ευκαιρίες. Αυτοί με νοιάζουν.
Από την άλλη: Σε μία ενωμένη Ομοσπονδιακή Κύπρο, οι ομοϊδεάτες βουλευτές ε/κ και τ/κ όπως και οι πολίτες ολόκληρης της Ομοσπονδίας θα έχουν πολλά κοινά για να αγωνιστούν μαζί.

Και κάπως έτσι θα αρχίσει να λειτουργεί η Πολιτική στο νησί για πρώτη φορά, καθώς μέχρι τώρα τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το Κυπριακό.

Δεν συμβαίνει τακτικά, αλλά, έχω την εντύπωση, πως σε αυτή τη συγκυρία η Λύση, συμφέρει όλους. Αρκεί, ίσως, να αναλογιστούμε ποιοι θα πάνε σπιτάκι τους οριστικά.

twitter@pittasgeorge