"Οι εξομολογήσεις και η λεηλασία" Του Γιώργου Σταματόπουλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 24/02/14)

..............................................................

Οι εξομολογήσεις και η λεηλασία

     

Του Γιώργου Σταματόπουλου 

"Εφημερίδα των Συντακτών", 24/02/14

Οταν η νύχτα αγγίζει τον παροξυσμό της, οι συμπτώσεις των αντιθέσεων γίνονται αντιθέσεις των συμπτώσεων και οι παρατηρητές καταρρέουν στην αμηχανία τους, μοιραζόμενοι τις ίδιες εμπειρίες, δηλαδή το αδιέξοδο της νύχτας. Λέμε αδιέξοδο γιατί τη νύχτα πέφτουν οι μάσκες της ημέρας, αν και η ίδια η νύχτα επιτρέπει στον εαυτό της να έχει προσωπική μάσκα. Πάντως τα άλεκτα μετατρέπονται σε λεκτά παραμένοντας ισάξια.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα σκάνδαλα που φανερώνονται το ένα μετά το άλλο; Διότι μες στη νύχτα και μες στο αλκοόλ, λύνεται η γλώσσα εκείνων που κατά τη διάρκεια του φωτός της ημέρας εμφανίζονται ευυπόληπτοι, νομοταγείς, καθωσπρέπει, εντιμότατοι και άλλα που συνομολογούν την αρτιότητα του πολίτη, του επιτυχημένου, ηθικού, εύπορου και λοιπά. Είναι να τους λυπάσαι, αλλά όχι.

Ολα αυτά τα προηγούμενα χρόνια της ευμάρειας δεν κοίταξαν ποτέ τον διπλανό τους, δεν ενδιαφέρθηκαν για τους πάσχοντες, είχαν προσκτήσει τη «φιλοσοφία» που πρέσβευε (και εξακολουθεί) ότι ο φτωχός είναι υπεύθυνος για τη μοίρα του, ότι η ζωή ανήκει στους έξυπνους και τους δυνατούς (εάν τους δείτε εξομολογούμενους μες στη νύχτα θα διαπιστώσετε πόσο ανθρωπάκια είναι, δειλά, τρομαγμένα, να εκλιπαρούν για λίγη κατανόηση, αλλά δεν τη βρίσκουν…).

Αφού λοιπόν άνοιξε το θέμα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (και είναι μόνο η αρχή – ας ελπίσουμε ότι η έρευνα θα φτάσει στο μεδούλι των σκανδάλων), όλοι αυτοί που τις είχαν «στήσει» ή είχαν με κάποιον τρόπο συμμετάσχει στην αρπαγή των κρατικών κονδυλίων τρέμουν και παρακαλάνε για επιείκεια. Πώς να συγχωρήσεις αυτούς τους άτιμους; Πώς να δείξεις έλεος στους ανήθικους, ξεδιάντροπους «συνοδοιπόρους»; Και όμως, πολλοί τους συγχωρούν, ίσως γιατί και οι ίδιοι θα έπρατταν σαν αυτούς εάν είχαν τη φαεινή ιδέα να στήσουν μια ΜΚΟ ή να έχουν πρόσβαση στο μοίρασμα του κρατικού κορβανά. Γι” αυτό υπαινίχθηκα το αδιέξοδο της νύχτας, επειδή δεν υπάρχει κάθαρσις παρά κάποια (αδικαιολόγητη;) σύμπλευση στο αρμένισμα του νου, για τούτο είναι ισάξια τα άλεκτα με τα λεκτά. Το δούναι και λαβείν είναι ακρωτηριασμένο, η ματαιοδοξία και το προσωπικό γόητρο υπερίσχυσαν (και έλαβαν, έλαβαν, έλαβαν…)

Καταπλήσσει η αφελής παρόρμηση της εξομολόγησης, για τούτο ίσως γινόμαστε επιεικείς. Μας αρκούν πιθανώς οι στιγμές αλήθειας και όχι η ίδια η αλήθεια γιατί μάλλον δεν την αντέχουμε στην ολότητά της, γιατί, ενδεχομένως, σκεφτόμαστε οι περισσότεροι με τον μικρό, ιδιοτελή, συμφεροντολογικό λόγο των στιγμών, βλέπουμε δηλαδή πόσο επιρρεπείς είμαστε στα σκάνδαλα, στην ευδαιμονία, στον ευπορισμό.

Οι εξομολογήσεις διακόπτονται απότομα στο φως της ημέρας, γιατί τότε θα έμπαιναν στη βάσανο της κοινωνίας, θα ξέφευγαν δηλαδή από την επιείκεια των φίλων. Συμπτώσεις και αντιθέσεις σφιχταγκαλιάζονται ώστε ο λόγος να είναι ασαφής και υπαινικτικός διότι δεν μπορείς να μιλήσεις ευθέως για τις ευθύνες των φίλων, δεν μπορείς όμως και να τις καταπιείς αμέριμνα. Εχει γούστο που πασχίζουν να δικαιολογηθούν με ψυχολογικούς και όχι ορθολογικούς όρους, αλλά αυτό τους κάνει περισσότερο αξιολύπητους, μετατρέπονται αυθωρεί και παραχρήμα σε σκώληκες, οι καημένοι. «Δεν έχουν μετανιώσει» μου λέει ο διπλανός μου, «απλώς στενοχωριούνται γιατί οι άλλοι φάγανε περισσότερα»! Λεηλάτησαν την έρμη χώρα και έχουν το θράσος να μιλάνε ακόμη. Τι να πεις;

gstamatopoulos@efsyn.gr