.....................................................
Εμείς, οι ναυτικοί της στεριάς.
Της Ελένης Καρασαββίδου
Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας/FosPhotos
Όπως το κάθε άτομο χρειάζεται ένα σκοπό στη ζωή του
για να πάρει νόημα η ζωή αυτή, για να συντονίζει όλες του τις
προσπάθειες προς μια ενιαία κατεύθυνση και να το βοηθά εντείνοντας τις
δυνάμεις του να γίνεται ολοένα καλύτερο, το ίδιο και ένας ολόκληρος
λαός. Αλλιώς, άτομο και λαός αφήνονται στην τύχη και ζουν ζωή της
στιγμής, χωρίς προοπτική και ελπίδα για πρόοδο πραγματική. Αλέξανδρος Δελμούζος, διδάσκαλος
Ελάχιστες (μόλις 4) ημέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς και
χιλιάδες ναυτικοί της στεριάς (εκπαιδευτικοί) δεν γνωρίζουν όχι μόνο το
σχολείο αλλά ούτε την περιοχή στην οποία θα πρέπει να παρουσιαστούν,
αφού οι αποσπάσεις δεν ανακοινώνονται…
Προφανώς σε εποχή που όλοι (σχεδόν) οι κλάδοι έχουμε σοβαρότατα
προβλήματα διαβίωσης, το να αναγκαστεί ένας άνθρωπος να μεταβεί για
λίγες ημέρες στην άλλη άκρη της χώρας πληρώνοντας μεταφορικά και ξενοδοχεία
με το ενδεχόμενο να ανακληθεί λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, μοιάζει για
τους «υπεύθυνους» σαν ένα παιχνίδι μάτριξ με άψυχα πιόνια και όχι
ανθρώπους με προβλήματα και υποχρεώσεις απέναντι σε άλλους και στον
εαυτό τους.
Κανείς χρόνος για προγραμματισμό ζωής, κανένα κίνητρο για να νιώσεις
χρήσιμο μέλος ενός «κράτους δικαίου» αφού ζεις σε ένα κυνικό κράτος που
σε έχει έτσι κι αλλιώς γραμμένο ή γραμμένη, καμιά προοπτική για να
νιώσεις ότι προσφέρεις σε μια κοινωνία δημιουργικότητας, θάρρους κι
αλληλεγγύης που θα χρειάζεται πολίτες και όχι φοβισμένους δούλους. Και
σκυφτός (όπως και διαβλητός) εκπαιδευτικός αυτό ακριβώς (σε αγαστή
συνεργασία με τους εξίσου νικημένους και συχνά –ευτυχώς όχι πάντα-
ουσιαστικά απόντες γονείς) θα παράξει: Τύπου Χάξλεϊ έστω δούλους…
Βέβαια, και η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα (παρά τον τεράστιο
δυνητικά ρόλο της ή ίσως ακριβώς εξαιτίας του…) έχει - παράλληλα με τα
κουτάκια πολλών συνδικαλιστών - τις ευθύνες της. Χρόνια αν μίλαγες σε
εκπαιδευτικό για την έννοια της τάξης ένα μεγάλο μέρος από αυτούς κι
αυτές (όμοια με την υπόλοιπη κοινωνία)θα σε κοιτούσε καλά καλά και θα
ρώταγε: «Πέμπτη ή έκτη;».
Ενώ ακόμη και βαθμίδες που είχαν ή έχουν (υποτίθεται) το πολιτιστικό
κεφάλαιο για να γνωρίζουν την αναγκαιότητα της αλληλεγγύης, (βλ.
εκπαιδευτικοί της τριτοβάθμιας) την χρησιμοποιούσαν και την
χρησιμοποιούν σταθερά ως σύνθημα προσωπικής τους αποενοχοποίησης ή ως
αξεσουάρ ενός προοδευτικού τάχαμου προφίλ, όντας την ίδια ώρα στην πράξη
(όπου μετρούν αλλιώς τα πράγματα) μέλη παράλληλων ιεραρχιών μιας
κοινωνικής δομής πολύ συνθετότερης από όσο αντέχουμε να παραδεχτούμε κι
από όσο μια κάθετη διαφοροποίηση θα μπορούσε, ακόμη και σε εποχή κρίσης,
να «υποστηρίξει».
Πχ ενώ στα κριτήρια μοριοδότησης των αποσπάσεων φέτος η ανεργία του ή
της συντρόφου (συζύγου για να χρησιμοποιήσω αυτόν τον τόσο άσχημο όρο)
είχε αφαιρεθεί (!) μοριοδοτούνταν το να είναι ο (στην πράξη συνηθέστερα
«η») εκπαιδευτικός παντρεμένος/η με… μέλος ΔΕΠ! Φαίνεται η ανεργία σε
ένα σπίτι δημιουργεί… περισσότερες δυνατότητες να στηρίξεις τα έξοδα
ενός ακόμη σπιτιού σε άλλον τόπο!
Το ίδιο κριτήριο υπήρχε (δεν ξέρω φέτος) για τις συζύγους δικαστικών…
Με τέτοια μικρά πετραδάκια (όπως και με άλλα μεγαλύτερα) χτίζεται
ανεξάρτητη διανόηση και δικαιοσύνη… Όπως έλεγε κι ο Όργουελ «όλα τα ζώα
είναι ίσα, απλώς μερικά είναι πιο ίσα από τα υπόλοιπα» (κάτι που βρίσκει
εξαιρετική εφαρμογή ιδίως σε όσα «ζώα» νομίζουν ότι αυτά δεν έχουν
πολιτικοκοινωνικές διαστάσεις και δεν μιλάνε).
Όπως και να έχει δεν είναι δυνατόν η πολιτική ηγεσία να μην
αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα ικανοποίησης των αποσπάσεων, όπου
υπάρχουν λειτουργικά κενά, αφού φέτος δεν έγιναν μόνιμοι διορισμοί και
επιπλέον συνταξιοδοτήθηκαν 1.900 περίπου εκπαιδευτικοί μόνο στην
πρωτοβάθμιας εκπαίδευση!!… Το παιχνίδι λοιπόν είναι (και) βαθύτατα
ψυχολογικό. Όπως διάβαζα σε ένα πολιτικό Καναδέζικο περιοδικό «αυτό που
εξελίσσεται στην Ελλάδα είναι το έργο ενός μεγάλου καλλιτέχνη»…
εννοώντας προφανώς ένα οικονομικά συγκεκριμένο (και άρα καθόλου
συνομωσιολογικό) think tank όπου θα έχεις τέτοιον τρόμο και τέτοια
κούραση σε σχέση με την ύπαρξη ή όχι της δουλειάς σου που όχι μόνο (όπως
πάντα) θα παρακαλάς για τα δικαιώματα σου και θα αμελείς τις
υποχρεώσεις σου (και προσέξτε ότι οι πολιτικοί ψέγουν το πόπολο γιατί
δεν υπακούμε, όχι γιατί τους αφήσαμε παρά τις υποχρεώσεις του πολίτη να
κάνουν πάρτυ δεκαετίες) αλλά και θα φιλάς το χέρι του εκ θεού άρχοντα
που τουλάχιστον δεν σε απολύει για να δεις τι εστί βερίκοκο…
Όμως κάτω από την κούραση και τον επερχόμενο τρόμο υπάρχει ακόμη κάτι
που γράφτηκε σε εποχές ακόμη πιο δύσκολες τις οποίες τρέχουμε λες να
ξανασυναντήσουμε, κάτι που σε κανένα αναλυτικό δεν θα μπορούσε να
συμπεριληφθεί για να το πούμε στα παιδιά μέσα στις τάξεις, κι ας
αποτελεί από μόνο του το σημαντικότερο μάθημα από όλα: «Νέες (σσ και
νέοι) της Ελλάδας, ακούτε τη φωνή από τις παλιές γενιές. Θ'
αναρωτιέστε: Τι σχέση μπορούμε να έχουμε εμείς οι άνθρωποι του παρόντος
και του μέλλοντος με σας τους ανθρώπους του παρελθόντος; Σας απαντούμε
με το στόμα του Τσέχοφ: Καμιά! Εκτός από τούτη δω, ότι από τις ψυχές
αυτές τις σακατεμένες και πεθαμένες βγήκατε εσείς, ο νέος κόσμος...
Πεινάσαμε, πονέσαμε, ματώσαμε, βασανιστήκαμε, όμως με όρθια την ψυχή και
το νου καταφέραμε ν' ανεβούμε σκαλί - σκαλί τη δύσκολη κλίμακα της
λευτεριάς και της αλήθειας. Τώρα θ' ανεβείτε σεις πιο ψηλά για να
εξασφαλίσετε τη λευτεριά και την αλήθεια. Σας καλεί ολόκληρη η
Ανθρωπότητα να εκπληρώσετε το ύψιστο χρέος σας, να σώσετε τον Κόσμο από
τον αφανισμό, να εξασφαλίσετε την ΕΙΡΗΝΗ». Ρόζα Ιμβριώτη, δασκάλα.
Καλή σχολική χρονιά!Ελένη Καρασαββίδου, εκπαιδευτικός (ακόμα…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου