«Καλύτερα μόνοι μας, χωρίς πολιτικούς και τραπεζίτες» / Ο Μ. Ρέιβενχιλ εναντίον χορηγών και επιδοτήσεων ("Eφημερίδα των Συντακτών", 05/08/13)

..........................................................

("Eφημερίδα των Συντακτών", 05/08/13)

Ο Μ. Ρέιβενχιλ εναντίον χορηγών και επιδοτήσεων

«Καλύτερα μόνοι μας, χωρίς πολιτικούς και τραπεζίτες»

     

O Mαρκ Ρέιβενχιλ (του «Shopping and Fucking») εξακολουθεί να είναι ένας παραγωγικότατος θεατρικός συγγραφέας, που οι συμπατριώτες του οι Βρετανοί έχουν περί πολλού. Αλλά δεν έχει χάσει, πάρα τα χρόνια που περνάνε, την επαναστατική του διάθεση. Την απέδειξε την Παρασκευή εγκαινιάζοντας με έναν τολμηρό λόγο το Fringe του Εδιμβούργου. Ολο τον Αύγουστο θα φιλοξενήσει εκατοντάδες παραστάσεις, ελεύθερα, δημοκρατικά, χωρίς επιλογή και έλεγχο. Μπορούν, όμως, οι σημερινοί καλλιτέχνες να τα βγάλουν πέρα οικονομικά, να χρηματοδοτήσουν την πανάκριβη συμμετοχή τους στο σημαντικότερο, ίσως, θεατρικό φεστιβάλ της ηπείρου μας; Κι αν όχι, τι κάνουν; Πουλάνε την ψυχή τους στους σπόνσορες από τη μια, στο κράτος από την άλλη;

Ο Ρέιβενχιλ εξέπληξε τους πάντες βάζοντας την ερώτηση: «Μήπως ο καλλιτέχνης, που δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε δημόσια επιχορήγηση, είναι πιο ελεύθερος; Μήπως, αν δεν είχα να συμπληρώσω όλες αυτές τις αιτήσεις και τα κουτάκια και να αποδείξω πόσο καλός και άξιος είμαι εγώ και το πρότζεκτ μου, θα ήμουν πιο αληθινός και ριζοσπαστικός;».

Και κάλεσε τους συναδέλφους του στον χώρο του θεάματος να δουν επιτέλους την αλήθεια. «Τέρμα οι εποχές που οι New Labour ήταν στην εξουσία, η οικονομία φαινόταν να τα πηγαίνει περίφημα και οι τέχνες είχαν κάποια αξία», είπε. «Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να κάνουμε restart και να γυρίσουμε πίσω στο 2005. Οποιο κόμμα κι αν πάρει την εξουσία στις επόμενες εκλογές, θα είναι αφοσιωμένο στην ιδεολογία και στα λανθασμένα μαθηματικά της λιτότητας. Τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια θα είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε τέχνη μέσα σε πολύ σκληρές συνθήκες».

Σε αντίθεση, όμως, με πολλούς άλλους, που συνεχίζουν να αγωνίζονται για επιδοτήσεις, ο Ρέιβενχιλ μέχρι που βρίσκει την απόσυρση του κράτους «ένα καλό πράγμα». Οχι βέβαια γιατί είναι νεοφιλελεύθερος. Γιατί πιστεύει ότι οι τέχνες στη διάρκεια των χρόνων που κυβερνούσε ο Μπλερ και το κόμμα του «παραέγιναν ασφαλείς και καλότροπες» για το σύστημα. «Δεν λέγαμε τη βρόμικη, επικίνδυνη, θορυβώδη, ανατρεπτική αλήθεια», είπε. «Ημασταν τόσο ευγνώμονες γι’ αυτή την αναλογικά μικρή προσοχή που μας έδειχναν, που αλλάξαμε βαθιά ως καλλιτέχνες».

Η πρόταση του Ρέιβενχιλ, γιατί το ξέρει ότι «εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν», είναι μία: «Ξεχάστε την κουβεντούλα με τραπεζίτες και πολιτικούς. Ηρθε η ώρα να θέσετε τις πιο απίθανες ερωτήσεις και να δοκιμάσετε τις πιο άγριες απαντήσεις. Τι σημαίνουν αγάπη, φιλία, δουλειά, σεξ, εκπαίδευση, φύλο, ιδιοκτησία, χρήμα; Αμφισβητήστε τα, καταστρέψτε τα, ξαναχτίστε τα. Τι είναι ο καπιταλισμός; Ο καλύτερος τρόπος να ζεις; Ο λιγότερο κακός; Ο απαίσιος, αλλά μοναδικός δρόμος που έχουμε για να ζήσουμε; Ή κάτι που πρέπει να αποσυναρμολογήσουμε και να ξαναφτιάξουμε από την αρχή για να σώσουμε τους εαυτούς μας και τον πλανήτη;».

Ο λόγος του έγινε, φυσικά, πρώτη καλλιτεχνική είδηση. Ή μήπως πολιτική;

Επιμ.: Β.Γεωργ.