"Ένας ήρωας του καιρού μας" του Τάκη Θεοδωρόπουλου ("Καθημερινή", 29/8/2013)

........................................................
Ένας ήρωας του καιρού μας του Τάκη Θεοδωρόπουλου Αγνοούσα την ύπαρξη του κ. Σταυρίδη ώς την ημέρα που τον είδα σε μια τηλεοπτική εκπομπή να διαπληκτίζεται με τον συγγραφέα και τότε υποψήφιο βουλευτή κ. Τατσόπουλο. Είχε καταφέρει μάλιστα να εκνευρίσει τόσο πολύ τον κ. Τατσόπουλο –δεν είναι και δύσκολο–, ώστε αυτός να πετάξει το καλώδιο του μικροφώνου και να φύγει από το στούντιο, προτρέποντας τον κ. Σταυρίδη να κάνει αυτό που ο κ. Σταυρίδης προέτρεψε να κάνουν όσοι δεν ήθελαν την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού. Αιτία της οργής του συγγραφέα ήταν ότι ο συνομιλητής του τον είχε ρωτήσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, τι δουλειά κάνει. Η υπεροπτική στάση του κ. Σταυρίδη με είχε βάλει σε σκέψεις. Αφελής ων, πίστεψα τότε πως αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι πολύ σπουδαίος και να ασχολείται με πολύ μεγάλα θέματα, ώστε να μη φροντίζει πριν μπει στο στούντιο να ρωτήσει με ποιους θα συνομιλήσει. Τον ξαναθυμήθηκα όταν πληροφορήθηκα, όπως όλοι μας, πως αναλαμβάνει την προεδρία του ΤΑΙΠΕΔ. Εκτοτε η ύπαρξή του αποσύρθηκε και πάλι στη σκιερή εκείνη πλευρά του εγκεφάλου, όπου θάλλουν οι αφανείς ήρωες του καιρού μας. Αφανείς, διότι στη διάρκεια του έτους που μεσολάβησε ώς την επανεμφάνισή του, ΤΑΙΠΕΔ ακούγαμε αλλά ΤΑΙΠΕΔ δεν βλέπαμε. Ωσπου ήρθε η επιτυχία της πώλησης του ΟΠΑΠ στον κύριο Μελισσανίδη κι εκείνο το λίαρ τζετ που απογειώθηκε με προορισμό την Κεφαλονιά και επιβάτη τον κ. Σταυρίδη. Ακολούθησε η παραίτησή του, κατόπιν παρεμβάσεως Στουρνάρα, την οποίαν συνόδευσαν οι εύλογες απορίες. Είναι δυνατόν ο άνθρωπος που έχει αναλάβει τόσο στρατηγική θέση να είναι τόσο αφελής; Ή μήπως παριστάνει τον αφελή; Ή μήπως είναι θύμα πλεκτάνης; Κάποιοι, που ήθελαν να τον ξεφορτωθούν, του πρότειναν αντί να σηκώνεται αξημέρωτα για να πάρει το αεροπλάνο της γραμμής να σηκωθεί σαν άνθρωπος, να πιει τον καφέ του και να επιβιβαστεί στο μικρό ιδιωτικό του κ. Μελισσανίδη. Οι απολογητικές του παρεμβάσεις που ακολούθησαν, για να είμαι ειλικρινής, μάλλον επιβεβαίωσαν την υποψία ότι πρόκειται για άνθρωπο ανίκανο να υπερασπιστεί τη δημόσια θέση του. Γιατί όμως; Ενδεχομένως, η συνέντευξη που παραχώρησε σε νορβηγική εφημερίδα να είχε περάσει απαρατήρητη, αν δεν είχαν προηγηθεί τα του λίαρ τζετ και της παραιτήσεως. Και αν αποδόθηκαν σωστά στη μετάφραση τα όσα είπε ο κ. Σταυρίδης, τότε πολλές από τις απορίες που γέννησε η στάση του λύνονται. Διότι εκεί εμφανίζεται να αγνοεί ότι αυτός «ο λαός», του οποίου τη νοημοσύνη ο ίδιος μάλλον δεν εκτιμά, είναι αυτός που εξέλεξε όσους ανέθεσαν στον κ. Σταυρίδη να κάνει τη δουλειά που έπρεπε να κάνει. Και γι’ αυτό, ως δημόσιος λειτουργός, δεν δικαιούται να λέει ό,τι ενδεχομένως σκέφτεται και λέει ως ιδιώτης. Πόθεν η υπεροψία του και πόθεν η αλαζονεία του; Μήπως ο κ. Σταυρίδης θεωρεί πως είναι επίλεκτο μέλος μιας ελίτ, την οποία η μοίρα την έριξε στον άγριο τούτο τόπο που τόσο πολύ απέχει από τη Σκανδιναβία; Και μήπως θα έπρεπε κάποιος που θέλει να τον βοηθήσει να του υπενθυμίσει πως η ελίτ, στην οποία ανήκει, έχει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την κατάρρευση του τόπου; Ο Γ. Παπανδρέου περιφερόταν από ευρωπαϊκή πρωτεύουσα σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δηλώνοντας ευθαρσώς πως έχει να τιθασεύσει ένα λαό φοροφυγάδων, οι οποίοι όμως φοροφυγάδες τον ψήφισαν και του έδωσαν το βήμα για να τους αποκαλεί φοροφυγάδες. Τέλος πάντων. Σημασία δεν έχει ο κ. Σταυρίδης, ή ο όποιος κύριος Σταυρίδης. Είναι κι αυτός ένα είδος ήρωα του καιρού μας. Συνεισφέρει και αυτός με τον τρόπο στην αποτυχία των ελίτ. Αυτών των ελίτ που είναι ζωτικές για τις κοινωνίες όχι επειδή διακρίνονται για τα προνόμιά τους, αλλά επειδή διακρίνονται για τις αυξημένες τους ευθύνες, όπως λέει ο Πόπερ.