"Μουσικά ΚΤΕΛ Πελοποννήσου" της Αννας Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 30/7/2013) με σχόλιο με κάθε σεμνότητα...

...........................................................

30/07/13

Μουσικά ΚΤΕΛ Πελοποννήσου

     

Της Αννας Δαμιανίδη

Το λεωφορείο από Πύργο ήταν μισογεμάτο. Είχα θέση μπροστά, πήρα βαθιά ανάσα. Δροσιά, άνεσις, ταχύτης, πλην όμως ο οδηγός άκουγε σκυλάδικα.

Μπορεί να είναι λάθος ορισμός. Να μην είναι σκυλάδικα, αλλά κάτι άλλο αυτά τα τραγούδια που δεν ήξερα, δεν αναγνώριζα τις φωνές, δεν μου θύμιζαν τίποτε, είχαν στίχους επιθετικούς και απελπισμένους, η δε μουσική τρυπούσε τ” αυτιά.

Δεν είχα σκοπό να κοιμηθώ, ούτε να διαβάσω, όμως πώς θα άντεχα τέσσερις ώρες αυτό τον ήχο; Κοίταξα τους άλλους επιβάτες, όλοι απαθείς. Μια γυναίκα είχε μαζί της ακουστικά, αυτή θα ήταν η λύση. Αλλά δεν είχα. Τι να κάνω; Να πάω να παρακαλέσω τον οδηγό να το χαμηλώσει; Κι αν θύμωνε, όπως εκείνος ο οδηγός σε αστικό λεωφορείο πριν από λίγες μέρες, που τον ρώτησα για μια στάση, κι επειδή ζήτησα διευκρινίσεις με διαολόστειλε;

Στην επόμενη στάση μια κοπέλα ανέβηκε και ήρθε δίπλα μου. Με ρώτησε αν ξέρω πόσες στάσεις θα κάναμε. Δεν ήξερα, της είπα, και τη ρώτησα κι εγώ αν την ενοχλεί η μουσική. Δεν μου απάντησε, σαν να μην άκουσε καθόλου. Συμβαίνει συχνά, είναι νέος κώδικας νεοελληνικής ευγένειας, να ρωτάς κάτι και να μη σου απαντάνε καν. Αλλά πριν από δευτερόλεπτα είχαμε ανταλλάξει δυο φράσεις κι ήταν κάπως παράξενο. Μήπως είναι άγραφος νόμος ο απόλυτος σεβασμός στη μουσική επιλογή του οδηγού στα ΚΤΕΛ και είχα εκτεθεί ως βλάσφημο στοιχείο; Λίγα λεπτά αργότερα μάζεψε την τσάντα της κι έφυγε για τα πίσω καθίσματα. Πω πω, αρχίζει η απομόνωση, σκέφτηκα!

Ρίχνω μια ματιά προς τα πίσω, είχε άδειες θέσεις. Σηκώνομαι με τη σκέψη ότι πίσω θ” ακούγεται η μουσική λιγότερο, πάω, κάθομαι, και να που τα μεγάφωνα πάνω από το κεφάλι μου τη μεταφέρουν κανονικά, να μη στερηθεί κανείς την πανδαισία.

Κοντεύαμε στην Πάτρα όταν πέρασε εισπράκτορας. Ρωτάω πολύ ταπεινά και ευγενικά αν υπάρχει τεχνολογική πρόβλεψη (έτσι ακριβώς) να μην ακούγεται από τα μεγάφωνα η μουσική. Βεβαίως, μου είπε, έπρεπε να το πείτε στον οδηγό!

Να το πω στον οδηγό; Ετσι εύκολο το έχεις; Νόμιζα πως με κοροϊδεύει μέχρι που πήγε μπροστά και πράγματι απομόνωσε τα μεγάφωνα. Την άκουγε μόνος του πια τη μουσική ο οδηγός. Δεν πίστευα στ” αυτιά μου. Τόσο απλό ήταν λοιπόν; Μα τόση ανασφάλεια έχω; Κοιτάζω τους άλλους γύρω, ευχαριστήθηκαν, δυσαρεστήθηκαν; Καμία αντίδραση. Συνεχίζουν να μένουν απαθείς. Αυτή η απάθεια είναι που με φίμωνε, αυτός ο παλιός κώδικας νεοελληνικής υποταγής σε κάτι που δεν σε αφορά, που δεν θα κρατήσει πολύ, γιατί να μπλέξεις; Κάνε τον χαζό, βρες έναν τρόπο να μην ακούς, ένα τρικ παροδικής κωφότητας. Κάπου αλλού είσαι αυτόνομος, κάνε υπομονή όσο κρατά η εξουσία του οδηγού, μη μιλάς. Μην ενοχλείτε τον οδηγό. Και μη συναγελάζεσαι με αυτούς που έχουν την τάση να εντοπίζουν προβλήματα. Διότι εμάς δεν μας νοιάζει. Σκασίλα μας. Εκεί που βρίσκουμε τόση φωνή και χαλάμε τον κόσμο για το δηλωμένο και ξεκάθαρο συμφέρον, εκεί καταπίνουμε τη γλώσσα τους για την ποιότητα της καθημερινής ζωής.

Αυτή την απάθεια, πόσες φορές την έχω ζηλέψει. Κι όμως έχω άδικο, κι είχαν όλοι άδικο οι απαθείς, διότι αρκούσε μια απλή διατύπωση για να εισακουστεί το αίτημα.

Σχολιάζω: Έχω υποστεί πολλάκις (καθώς και δεν έχω δικό μου μέσο και έχω δουλέψει επί μακρόν στην επαρχία) το μαρτύριο της ηχορυπαντικής εΚΤΕΛεσης κατά τη διάρκεια της μετάβασης  στον προορισμό μου που τις περισσότερες φορές δεν ήταν τόπος αναψυχής ή διακοπών, αλλά τόπος εργασίας. Το πιο εφιαλτικό ήταν πολλές φορές να ξεκινάς από την Αθήνα για το Ναύπλιο ή την Πάτρα στις 6 το πρωί της Δευτέρας και να σε ξυπνάνε τσιφτετελοαμανέδες και καψούρικα άσματα ή ακόμα χειρότερα να σου ανοίγουν την τηλεόραση και να σου προσφέρει η "υπηρεσία" DVD κωμωδιών που ζήτημα να έχει καταφέρει να σκάσει χείλι όταν παίχτηκε στις αίθουσες. Αλλά και Γούντι Άλεν να ήτανε, Σκορτσέζε ή Τριφό θα είχες τη διάθεση να δεις ταινίες στις 6 η ώρα το ξημέρωμα; Στις προβολές DVD δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγεις. Η πολιορκία είναι ολοκληρωτική. Και τα μάτια σου και τα αυτιά σου υποφέρουν. Ειδικά αν υπάρχουν και 2 συσκευές τηλεόρασης (μία κοντά στον οδηγό και μία στη μέση του οχήματος για να μην αδικούνται οι επιβάτες των πίσω καθισμάτων!). 

   Ειδικά τώρα το καλοκαίρι τα οπτικοακουστικά βασανιστήρια, παρακολουθούν αυτήν τη γενική μανία να σκεπάζεται οποιοσδήποτε φυσικός ήχος, (όπως κελάιδισμα πουλιών, θρόισμα φύλλων ή μουρμούρισμα και παφλασμός κύματος στο ακρογιάλι) από οιονδήποτε "διασκεδαστή/dj" αστικού, ημιαστικού, αγροτικού κέντρου αναψυχής που φιλοδοξεί να σε ξαλαφρώσει από τις έγνοιες του χειμώνα. Είναι φαίνεται αυτός ο γενικός φόβος να μείνει κανείς με τον εαυτό του, να κουβεντιάσει μαζί του, να ανακαλύψει και να αναμετρηθεί με τα κενά του που τον κάνει να γραπώνει ως σανίδα σωτηρίας και υπεκφυγής τη βαβούρα...