[Ο Κραουνάκης στο «Κόκκινο»] του Γιώργου Σταματόπουλου "Εφημερίδα των Συντακτών"

..............................................................

31/07/13

Ο Κραουνάκης στο «Κόκκινο»

     

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Εντάξει, γνωρίζουμε από πολύ παλιά (Πλάτων, Πολιτεία) ότι ουδαμού κινούνται μουσικής τρόποι άνευ πολιτικών νόμων των μεγίστων (πουθενά δεν μεταβάλλονται οι τρόποι της μουσικής σύνθεσης χωρίς να συνοδεύονται από την ανατροπή των σημαντικότερων πολιτικών ηθών). Ετσι λοιπόν και σήμερα. Ο κόσμος καίγεται, οι δημοσιογράφοι βγαίνουν στην ανεργία και, όπως διαβάσαμε στην «Αυγή», ο ραδιοφωνικός σταθμός «Κόκκινο 105,5 FM» ανακοινώνει την πρόσληψη του Σταμάτη Κραουνάκη· από Σεπτέμβριο η συνεργασία (!). Μάλιστα. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Την ίδια ώρα, ο διευθυντής του σταθμού δεν σηκώνει το τηλέφωνο στις αγωνιώδεις κλήσεις συναδέλφων που απεγνωσμένα ψάχνουν να βρουν ένα μεροκάματο. Η αριστερή συνείδηση (;!) σταθμού και διευθυντή αλλού βόσκει, στην ανατριχιαστική σφαίρα των «γνωριμιών» εντός ενός βολευτικού συστήματος για όλους τους συστημικούς (και ας λένε τα αντίθετα οι βολεψάκηδες… Τι θράσος, αλήθεια). Εάν δεν είσαι «πιστός» του συστήματος δεν έχεις θέση στις απολαβές που αυτό προσφέρει. Ναι, ένα πλέγμα εξουσιών είναι τα ανθρώπινα, αλλά υπάρχουν άνθρωποι, που όντως έχουν ανάγκη να δουλέψουν, δεν έγλειψαν όμως ποτέ τους όλους αυτούς, που δεκαετίες τώρα λυμαίνονται τις θέσεις εξουσίας, μικρές ή μεγάλες, πάντως προσοδοφόρες. Παντού στα media τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, πότε στο ένα κανάλι, πότε στο άλλο, συμμέτοχοι στις ίδιες σπονδές στα αφεντικά τους. Ομόσπονδους (σπένδουν μαζί στο συμφέρον) τους αποκαλούσε ο Ιων ο εκ Χίου, ποιητής διθυράμβων, αλλά και αυτόφρονες (σύμφωνους στις ιδέες τους). Εμ, βέβαια. Πώς αλλιώς; Οι αναγνωρίσιμοι μόνο μεταξύ τους συνομιλούν, ποιοι είναι οι άλλοι (συνάδελφοι, όμως!), που τους ενοχλούν, αυτούς κοτζάμ διευθυντές;

Πού πάμε με τον εσμό τούτο; Τι, διάβολε, σκέφτονται εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Ποια είναι τα κριτήριά τους; Ετσι θα αλλάξουν τη νοοτροπία της ελληνικής (μιντιακής) κοινωνίας; Και, επιτέλους, τι δουλειά έχει το μιντιακό σύστημα με τη ζώσα κοινωνία, την πάσχουσα ζώσα κοινωνία;

Τι θα πει σ’ αυτήν την κοινωνία ο σε πολλούς αγαπητός συνθέτης; Θα την διαφωτίσει; Θα την ωθήσει να εξεγερθεί; Σιγά τον πολυέλαιο. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, που μπορούν να βοηθήσουν με τον λόγο τους, λόγο που απορρέει από την άμεση, καθημερινή επαφή με τα προβλήματα των ανθρώπων. Οι μουσικοί ας ασχοληθούν με το έργο τους, αυτό το έργο τούς δίνει το ψωμί που τρώνε. Τι τους ωθεί να κλέψουν το ψωμί του διπλανού; Η απληστία προφανώς, η εντύπωση ότι είναι οι κορυφαίοι, αλλά και η εύνοια που τους δείχνουν οι κατέχοντες μίαν καρεκλίτσα. Ετσι απλά, νομίζουν άπαντες (οι δύο συμβληθέντες), ότι κινούν τα νήματα· έτσι έμαθαν, πολλά χρόνια τώρα.

Πώς αντιμετωπίζονται όλοι τούτοι; Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι ριζοτομικό εκτός από τη στηλίτευση, με επιχειρήματα βεβαίως. Αυτή τη στιγμή δεν έχομεν χρείαν αναγνωρίσιμων περσόνων, χρειαζόμαστε ανθρώπους που είναι κοντά στην κοινωνία, μιλούν γι’ αυτήν, είναι μέρος της. Επιτέλους.

gstamatopoulos@efsyn.gr