............................................................
«Η κόλαση είναι οι άλλοι»
Του Τάσου Παππά
Στην πολιτική και γενικότερα όπου υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα
που μάχονται για να ελέγξουν τον χώρο είναι σημαντικό να ορίσεις τον
αντίπαλό σου. Στον αθλητισμό τα κριτήρια είναι οπαδικά, στην πολιτική
αυτό φυσικά γίνεται με ιδεολογικούς όρους, όσο κι αν η επιχείρηση
πλασάρεται ως εθνική υπόθεση που τάχα ξεπερνά τις διαχωριστικές γραμμές
και τις παραδοσιακές πολιτικές διαιρέσεις.
Ο οπαδός για να συσπειρωθεί θέλει να ξέρει ποιος είναι ο εχθρός
-πραγματικός ή κατασκευασμένος-, αλλιώς δεν έχει νόημα η στράτευσή του.
Αυτός κατά κανόνα περιγράφεται ως ύπουλος, ραδιούργος, ψευδόμενος
συστηματικά, επικίνδυνος για τη σταθερότητα της χώρας και την κοινωνική
ομαλότητα. Σε τελική ανάλυση, στοχοποιείται για όλα τα δεινά που έχουν
συμβεί, ενώ προειδοποιούνται οι πολίτες να μην κάνουν την αποκοτιά και
τον πιστέψουν γιατί θα είναι συνυπεύθυνοι για τις συμφορές που θα
έρθουν.
Για να μαζέψει ο πρωθυπουργός το διάσπαρτο στράτευμα της συντηρητικής
παράταξης επινόησε το σύνθημα της Νέας Ελλάδας. Οσοι πιστοί προσέλθετε,
λέει, αλλά για να κάνει το κάλεσμά του πιο ελκυστικό, έσπευσε να
φωτογραφήσει την αντίθετη πλευρά. Ο χρωματισμός είναι έντονος και δεν θα
μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Παραπέμπει στην παράδοση των διχαστικών
γραμμών, όπως τις γνωρίσαμε στην Ελλάδα από την περίοδο του Εμφυλίου και
μετά.
Οι αντίπαλοι του πρωθυπουργού είναι όσοι: «κλείνουν επιχειρήσεις,
καταλαμβάνουν εργοστάσια, λένε όχι στις επενδύσεις, θέλουν να αφοπλίσουν
την αστυνομία, υπερασπίζονται τους τρομοκράτες που σκοτώνουν και τους
κουκουλοφόρους που καίνε την πόλη». Και βεβαίως εκείνοι που δεν
κυβέρνησαν, οι οποίοι όμως διέπραξαν τα μεγαλύτερα λάθη, κατεβαίνοντας
στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.
Αυτός ο λουστραρισμένος κυνισμός που υποστηρίζεται από μια επιθετική ρητορική έχει δύο στόχους:
1) Να τελειώνουμε μια και καλή με την ιστορία των ευθυνών για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα.
Η απάντηση του πρωθυπουργού στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι σαφής: έκαναν
λάθη τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974, ωστόσο δεν ήταν
αυτά που καθόρισαν την πορεία της, δεν ήταν αυτά που σφράγισαν τις
εξελίξεις, δεν ήταν αυτά που επηρέασαν με τις αποφάσεις τους τα πολιτικά
πράγματα. Οι άλλοι ευθύνονται, οι οποίοι, μπορεί να μην είχαν τη
διαχείριση της εξουσίας, είχαν όμως την ιδεολογική ηγεμονία και
φρόντισαν με τις πράξεις τους και την ανοχή που έδειξαν σε εκφυλιστικές
δραστηριότητες, να υπονομεύσουν την Ελλάδα.
Η εκδοχή Σαμαρά είναι περισσότερο προκλητική κι απ’ αυτή που διακινεί
τα τελευταία τρία χρόνια ο Θ. Πάγκαλος, ότι δηλαδή «όλοι μαζί τα
φάγαμε». Τουλάχιστον αυτός είναι «γενναιόδωρος» και αποδέχεται την
κατηγορία για φυσική και ηθική αυτουργία στο έγκλημα. Απλώς αναζητεί
συνενόχους. Ο Αντ. Σαμαράς δηλώνει αθώος του αίματος! Η παράταξή του και
η αδελφή πια παράταξη της Κεντροαριστεράς, που έχει μετατραπεί σε
«προοδευτική συνιστώσα» της Νέας Ελλάδας, απλώς προήδρευαν!
2) Αν όμως οι άλλοι δεν δικαιούνται να ομιλούν για το παρελθόν, δεν
δικαιούνται επίσης να εμφανίζονται ως εναλλακτική λύση για το μέλλον και
δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας ασκούν κριτική για έλλειμμα
δημοκρατίας, μετατροπή του Κοινοβουλίου σε διακοσμητικό όργανο,
ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, θεσμικό αυταρχισμό, χρήση
κατασταλτικών μέσων. Κι αυτό γιατί κλείνουν εργοστάσια, σαμποτάρουν τις
επενδύσεις, χαϊδεύουν τους τρομοκράτες, κλείνουν το μάτι στους
κουκουλοφόρους που βεβηλώνουν τις πόλεις. Κοντολογίς: για το δίδυμο της
συγκυβέρνησης «η κόλαση είναι οι άλλοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου