"ΣΥΡΙΖΑ: το τέλος της αθωότητας" της Μαριάννας Τόλια ("Εφημερίδα των Συντακτών", 28/7/2013)

..........................................................

28/07/13 

ΣΥΡΙΖΑ: το τέλος της αθωότητας

     

Της Μαριάννας Τόλια

Ολοι μου οι φίλοι είναι παλαιοί ανένταχτοι ΣΥΡΙΖΑίοι. Κάποιοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και ελεύθεροι επαγγελματίες, πολλοί πλέον άνεργοι: άνθρωποι κινηματικοί και της προσφοράς -εκείνοι που στήριζαν το Στέκι, τα μαθήματα μεταναστών, τον αγώνα στον Αγιο Παντελεήμονα, την υπόθεση των προσφυγικών της Αλεξάνδρας κ.λπ. Μιλώντας μαζί τους την εβδομάδα που ακολούθησε το πρώτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, διαπίστωσα πως αυτός ο κόσμος είχε αντίθετη γνώμη από όσα πανηγυρικά διακήρυτταν οι βουλευτές και άλλα στελέχη του κόμματος αυτού για την επιτυχία του συνεδρίου. Η συναισθηματική του ρήξη με τον χώρο έχει αρχίσει από καιρό, αλλά με το συνέδριο βάθυνε…

Προσοχή: κανείς από όλους αυτούς δεν ενδιαφέρεται για «αριστερόμετρα». Κανείς δεν θέλει ντε και καλά συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ ή τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αποκλείει τη Λούκα Κατσέλη ή τον Καμμένο. Αυτό που ενοχλεί είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζεται την ανάδειξή του σε αξιωματική αντιπολίτευση: η υιοθέτηση εκ μέρους της ηγεσίας του ενός πολιτικού μάρκετινγκ που θυμίζει δικομματισμό και ΠΑΣΟΚ, με κύρια χαρακτηριστικά το πρότυπο του κόμματος σουπερμάρκετ, την επιδίωξη της μέγιστης ασάφειας του πολιτικού λόγου, τους υψηλούς τόνους και την «πόλωση για την πόλωση» κατά του πολιτικού αντιπάλου και, τέλος, την επαναλαμβανόμενη υπόσχεση της εξουσίας («είμαστε κυβέρνηση εν αναμονή»), προκειμένου να συγκαλυφθούν τα πραγματικά πολιτικά κενά.

Δυστυχώς, κατά τον ένα χρόνο που μεσολάβησε ανάμεσα στις εκλογές του 2012 και το συνέδριο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επέλεξε να επενδύσει στο συγκεκριμένο και ρεαλιστικό ενός προγράμματος οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης, όπως είχε υποσχεθεί και όπως ο κόσμος του θα ήθελε –με αποτέλεσμα να απουσιάσει από κρίσιμες συγκρούσεις π.χ. των ενεργοβόρων βιομηχανιών με την κυβέρνηση και τα επιχειρηματικά συμφέροντα του φυσικού αερίου. Οταν πάρει την εξουσία, θα βρει ακόμη περισσότερα κλειστά εργοστάσια. Πριν από λίγους μήνες είχα εξάρει από αυτήν τη στήλη την πολύ ελπιδόφορα «επίθεση ειλικρίνειας και ρεαλισμού» του κ. Δραγασάκη: ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής είχε αναγνωρίσει τότε θαρραλέα ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», αλλά εμείς θα προχωρήσουμε στη σύγκρουση με την Ευρώπη γιατί έτσι πρέπει. Κι όμως, δυο μέρες πριν από το συνέδριο ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεφε στα επικοινωνιακά ψεύδη τού «λεφτά υπάρχουν»: έχουμε τους τόκους της επόμενης τετραετίας, έλεγε, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δώσει στους άθλιους δανειστές, αλλά σε μισθούς και δημόσιες επενδύσεις. Αποσιωπώντας, βέβαια, πως αυτά τα λεφτά δεν τα έχουμε στην τσέπη μας –θα πρέπει να μας δανείσουν εκείνοι -και τι λόγο θα έχουν να μας τα δανείσουν, αν είναι να τα κρατήσουμε για μας…

Η ας την πούμε μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι που θυμίζει πολύ το παλαιό ΠΑΣΟΚ του ‘70 και του ‘80 έχει ξεκινήσει από καιρό, αλλά στο συνέδριο βάθυνε. Τα πολύ συγκεκριμένα σημάδια της ήταν τέσσερα. Πρώτο, η εκλογή του προέδρου από το συνέδριο, που προσδίδει στο κόμμα αρχηγοκεντρικό χαρακτήρα και στην ηγετική ομάδα μεγαλύτερο έλεγχο επί των στελεχών. Δεύτερο, η εμφανής προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα να μιλήσει στη γλώσσα του ΠΑΣΟΚ –με την προσφυγή στα συνθήματα του Α. Παπανδρέου και της Ενωσης Κέντρου και την απάλειψη κάθε αναφοράς στη λέξη «σοσιαλιστικό». Τρίτο, η απόρριψη όλων των τροπολογιών της Αριστερής Πλατφόρμας και η επιλογή διατυπώσεων που μεγιστοποιούν την ασάφεια του πολιτικού λόγου.

Τέταρτο και σημαντικότερο, η απόφαση για επαναδιατύπωση και μετασχηματισμό του βασικού επικοινωνιακού μηνύματος του κόμματος και η μεταφορά του πεδίου αναφοράς του: από το «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ» περάσαμε στο «Μνημόνιο ή Δημοκρατία» και από το οικονομικό πεδίο περάσαμε στο πολιτικό. Η επιλογή για αλλαγή μηνύματος είναι κομβική και φαίνεται ότι ήρθε για να μείνει: την ακολουθούν πλέον και τα κομματικά ΜΜΕ. «Το βασικό θέμα στην Ελλάδα σήμερα είναι η δημοκρατία και οι κανόνες της», έλεγε την Παρασκευή στην εκπομπή του ο διευθυντής του Ρ/Σ «Στο κόκκινο», Κ. Αρβανίτης. Πού οφείλεται όμως η αλλαγή; Μα στο ότι βολεύει το πολιτικό μάρκετινγκ –ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συνεχίσει να λέει ψέματα για την οικονομία και, αν πει τις σκληρές αλήθειες, δεν θα μπορεί να προβάλλει ως σωτήρας -έλα, όμως, που θέλει αυτό… Η έμφαση στην ανάγκη προστασίας της δημοκρατίας από την αυταρχική Ν.Δ. –που επιστράτευσε τους εργαζόμενους στο μετρό και την εκπαίδευση κι έκλεισε την ΕΡΤ– και οι κατηγορίες ότι η Ν.Δ. φλερτάρει ή και ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή, βοηθούν τον ΣΥΡΙΖΑ να κλιμακώσει την πόλωση, να απευθυνθεί σε πολύ μεγάλα κομμάτια κόσμου, να καλύψει την ασάφεια του πολιτικού του λόγου, να αποφύγει τις κακοτοπιές της οικονομικής κατάρρευσης. Αλλά ο κόσμος δεν είναι βλάκας. Γνωρίζει, βιώνει στην καθημερινότητά του τα αδιέξοδα –ιδίως εκείνο το 27% των ανέργων. Πώς να ψηθεί; Οι επιλογές που κάνουν πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εξυπηρετούν το πολιτικό τους μάρκετινγκ, αλλά υπονομεύουν την αξιοπιστία τους και «παγώνουν» τους παλιούς δικούς τους. Επικίνδυνα πράγματα, δηλαδή.

eurounemployed.blogspot.gr