.............................................................
ΜΕ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ…
της Κατερίνας Πετράκου
Αν οι αρχαίοι μελωδοί κατοχύρωναν τα τραγούδια τους , μάλλον
ο Όμηρος δεν θα είχε και πολλά να μας πει, κι έτσι ίσως θα είχαμε χάσει την Ιλιάδα και
την Οδύσσεια μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους της πνευματικής ιδιοκτησίας.
Αν οι λαϊκοί οργανοπαίχτες και τραγουδιστές έπαιζαν κι
έλεγαν μόνο τα τραγούδια που είχαν φτιάξει οι ίδιοι κι έπρεπε να παίρνουν άδεια
για να πουν των άλλων, παλιότερων ή συγχρόνων τους, μάλλον δεν θα είχαμε και
πολύ πλούσια μουσική παράδοση, θα έμενε κρυμμένη ή ξεχασμένη στα δεσμά του
σύντομου βίου του ενός ανθρώπου.
Μού φαίνεται πως η πνευματική ιδιοκτησία είναι η πιο άδικη
και παράλογη μορφή ιδιοκτησίας. Γιατί μετατρέπει την επίδραση του έργου στους άλλους σε κλοπή. Γιατί η δημοσίευση ενός έργου το
απελευθερώνει να ζήσει τη δική του ζωή, να επηρεάσει, να σχετιστεί, να
συμπληρωθεί, να ενωθεί με όποιον θέλει. Όπως μεγαλώνεις ένα παιδί και το
αφήνεις να πάρει το δικό του δρόμο. Δεν κάθεσαι πάνω του ελέγχοντας την κάθε
του κίνηση και αλληλεπίδραση.
Έχουμε ξεχάσει τι είναι η ζωή. Ίσως γι’ αυτό δεν ξέρουμε τι
είναι αυτό που ζούμε. Μόνοι, απελπισμένοι, σπαγκοραμμένοι, ανασφαλείς χτίσαμε
αυτόν τον κόσμο που μας προσέφερε διαφόρων ειδών εξασφαλίσεις τάχα. Και τώρα
που ήρθησαν; Τώρα, μετέωροι και πτωχοί, πλέουμε στον ωκεανό του «στρες» και παρακαλάμε
να γινόταν να γυρίζαμε πίσω στην εποχή του ύπνου και της υποτιθέμενης
εξασφάλισης.
Έχουμε ξεχάσει τι είναι η ζωή. Αναγορεύσαμε κάθε όψη της σε δικαίωμα,
κάθε ανάγκη της σε συνδικαλισμό, κάθε δώρο της σε ιδιοκτησία. Όμως οι εγωιστές
κυβερνώνται ευκολότερα: αρκεί ο κυβερνών να τους υποσχεθεί ότι αυτοί, ειδικά
αυτοί, θα εξαιρεθούν του γενικού κανόνα, όλων των γενικών κανόνων. Οι
τρομαγμένοι εγωιστές ακόμα ευκολότερα. Συναινούν σε όλα, μεριμνώντας να σώσουν
ό,τι να’ ναι, και το ελάχιστο ακόμα.
Έχουμε ξεχάσει τι είναι η ζωή. Είμαστε διαρκώς θυμωμένοι.
Θυμώνουμε με τους πολιτικούς, με τους δεξιούς, με τους ακροδεξιούς, με τους
αριστερούς, με όλους τους άλλους θυμωμένους επίσης. Να κάτι που μας ενώνει
όλους: ο θυμός. Ο θυμός και η ουρά του: έχουμε πάψει εντελώς να ακούμε. Κουφοί
και θυμωμένοι. Αν μια μέρα κλείσω τον ήχο στην τηλεόραση οι «ομιλούσες κεφαλές»
μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Έχουν το ίδιο θυμωμένο καταγγελτικό ύφος και μιλάνε
ακατάπαυστα, όλοι μαζί, κουφοί και θυμωμένοι.
Έχουμε ξεχάσει τι είναι η ζωή. Όλοι; Όχι όλοι. Αν βάλεις ένα
μεγεθυντικό φακό πάνω στο χάρτη, όπως στους παλιούς Αστερίξ, θα δεις το μικρό
Μπαμπαόρουμ της σύγχρονης Ελλάδας να συνεχίζει γενναιόδωρα να ανταλλάσει την
αγάπη του χαμογελαστό, χτίζοντας τις σχέσεις του με τους άλλους, χωρίς πολλές ιδιοκτησίες, υποσχέσεις και
παροχές. Με ό,τι έχει. Όπως-όπως. Αλλά κυρίως να μοιράζεται αυτό που είναι
αληθινό και δεν είναι ιδιοκτησία κανενός: την ίδια τη ζωή.
Αν δεν έχεις μεγεθυντικό φακό, αν δεν έχεις ούτε χάρτη, δεν
πειράζει. Μπορείς να το δεις και χωρίς αυτά. Αν και πάλι δεν το βλέπεις, μάλλον
σε τυφλώνει ο θυμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου