.............................................................
Γιάννη Γεωργιόπουλου
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΟΓΟ*
Μνημονεύετε Δ.Σολωμό
Πού τρέχουν τα ποιήματα
όταν απ' το σμιλόχερο
και τ' άσπρο κελλί
- που δίψασε μελάνι -
δραπέτες αλαργεύουν;
Θυμάμαι το γέρικο άλογο
σαν ήταν να αποθάνει·
του χτένισε τη χαίτη.
Εφίλησε με μάτια υγρά
το στέρνο τα καπούλια·
λευτέρωσε τη πλάτη του από τη σέλα
τη βαριά
τα χαλινάρια πήρε αντίδωρο.
Ώρα πολλή βυθίστηκαν
μες στα υγρά τους μάτια
- στεγνή χαράδρα ο κόσμος -.
Ολόγυμνος καβάλησε
το πυρωμένο σώμα
και χάθηκαν ολόφωτοι
στην πρώτη νύχτα μέσα
(γιατί με σφαίρα δεν μπορείς
τους δρόμους να δικάσεις·
Γ. Μαρκόπουλος - Κ.Χ. Μύρης - Ο γέρο δάσκαλος.
Τραγουδάει η Μαρία Δημητριάδη. Από το Χρονικό (1970)
Ο γερο δάσκαλος ποιος τον θυμάται;
Τον ανεξύπνητο ύπνο κοιμάται
τον ξενυχτάνε δυο χωριανοί.
Οι νέοι σκόρπισαν στα καφενεία
δυο τρεις που πήγανε στην εκκλησία
δε βγάλαν λόγο για τη θανή.
Ο ψάλτης βιαζόταν είχε βαφτίσια
βουβά τον θάψανε στα κυπαρίσσια
και τον ξεχάσανε πολύ καιρό.
Ο δασοφύλακας τον άλλο χρόνο
κάρφωσε κάγκελα κι έφτιαξε μόνο
με δυο σανίδια ένα σταυρό.
Κάποιος αργόσχολος ειρηνοδίκης
βρήκε το κείμενο της διαθήκης
όπου διαβάσαμε το λόγο αυτό:
Στον τάφο θά ‘θελα σαν θα πεθάνω
πως ήμουν δάσκαλος να γράψουν πάνω
και δίχως λάθη παρακαλώ.
Γιάννη Γεωργιόπουλου
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΟΓΟ*
Μνημονεύετε Δ.Σολωμό
Πού τρέχουν τα ποιήματα
όταν απ' το σμιλόχερο
και τ' άσπρο κελλί
- που δίψασε μελάνι -
δραπέτες αλαργεύουν;
Θυμάμαι το γέρικο άλογο
σαν ήταν να αποθάνει·
ο αφέντης το έπλυνε καλά
του χτένισε τη χαίτη.
Εφίλησε με μάτια υγρά
το στέρνο τα καπούλια·
λευτέρωσε τη πλάτη του από τη σέλα
τη βαριά
τα χαλινάρια πήρε αντίδωρο.
Ώρα πολλή βυθίστηκαν
μες στα υγρά τους μάτια
- στεγνή χαράδρα ο κόσμος -.
Ολόγυμνος καβάλησε
το πυρωμένο σώμα
και χάθηκαν ολόφωτοι
στην πρώτη νύχτα μέσα
(γιατί με σφαίρα δεν μπορείς
τους δρόμους να δικάσεις·
κι όταν θα στάξει μια βροχή
από άλογα που κλαίνε
δεν θα 'βρεις πόρτα να σταθείς
και Άγιο να σε πονέσει).
Μονάχος ξαναγύρισε - δεν ωφελούν οι άλλοι.
κι έστρωσε για να κοιμηθεί
πάνω σε άχυρο υγρό -
κι η σέλα προσκεφάλι.
Ωστόσο τα μεσάνυχτα
οι στράτες ξεπορτίζουν
αρώματα μυρίζουν.
Κι όταν ο ήχος πέταλος
εξύπνησε τις πέτρες
και το γνωστό χλιμίντρισμα
ξεδίπλωσε τους δρόμους
αφέντης και άλογο μαζί
τρέχουν παραμιλάνε.
Πολλοί 'ναι οι δρόμοι που 'χει ο νούς
κι οι λέξεις συναξάρια·
γιατί και τα ποιήματα
σαν είναι ν' αποθάνουν
στον αγωγιάτη της Γραφής
γυρνούν ορφανεμένα·
για νάχει ο θάνατος φιλί
κι ο δακρυσμένος σπίτι.
Ποιος είπε πως τα ρήματα
σαν άλογα δεν κλαίνε...
*: από την ποιητική συλλογή "Φειδίας Δρόμος" (εκδ. "Διάττων", Αθήνα 2001)
Και η αφιέρωση στον Γιάννη με την ευχή να είναι καλά, κι αυτός κι οι άνθρωποί του...
Και η αφιέρωση στον Γιάννη με την ευχή να είναι καλά, κι αυτός κι οι άνθρωποί του...
Γ. Μαρκόπουλος - Κ.Χ. Μύρης - Ο γέρο δάσκαλος.
Τραγουδάει η Μαρία Δημητριάδη. Από το Χρονικό (1970)
Ο γερο δάσκαλος ποιος τον θυμάται;
Τον ανεξύπνητο ύπνο κοιμάται
τον ξενυχτάνε δυο χωριανοί.
Οι νέοι σκόρπισαν στα καφενεία
δυο τρεις που πήγανε στην εκκλησία
δε βγάλαν λόγο για τη θανή.
Ο ψάλτης βιαζόταν είχε βαφτίσια
βουβά τον θάψανε στα κυπαρίσσια
και τον ξεχάσανε πολύ καιρό.
Ο δασοφύλακας τον άλλο χρόνο
κάρφωσε κάγκελα κι έφτιαξε μόνο
με δυο σανίδια ένα σταυρό.
Κάποιος αργόσχολος ειρηνοδίκης
βρήκε το κείμενο της διαθήκης
όπου διαβάσαμε το λόγο αυτό:
Στον τάφο θά ‘θελα σαν θα πεθάνω
πως ήμουν δάσκαλος να γράψουν πάνω
και δίχως λάθη παρακαλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου