Από το μυθιστόρημα " '55 " του Θωμά Κοροβίνη (Άγρα, 2012 / Βραβείο Ν.Θέμελης 2013)

..............................................................

Από το μυθιστόρημα " '55 " του Θωμά Κοροβίνη (Άγρα, 2012 / Βραβείο Ν.Θέμελης 2013)

 

Η μελαγχολία των Τούρκων

[…]
 

«Με ελκύει όμως το βαρύ παθητικό κλίμα που δημιουργεί η εικόνα του ερωτευμένου Τούρκου. Η μελαγχολία, η οποία λέγεται στη νεότερη εκδοχή της και μελανκολί, είναι μια συναισθηματική κατάσταση άκρα προσφιλής σε πολλούς εντόπιους και όχι μόνον σ’ εκείνους που ευρίσκονται σε ερωτικό αδιέξοδο. Εκφράζεται δε τουρκιστί με πολλές λέξεις: χιουζούν, κασαβέτ και κασβέτ, ουζουντού, κεντέρ, ιτς σικιντισί, καράσεβντα. Ο ποιητής Μπεντρί Ραχμί Εγιούμπογλου έγραψε σχετικώς ένα ωραίο ποίημα, το “Παράμπαρτσα”, που σημαίνει διαλυμένος, ο κομματιασμένος.

Το δέντρο, ολόκληρο
Το φως, γεμάτο
Το φρούτο πλήρες
Μόνο ο δικός μου ο κόσμος
Είναι κομμάτια
Ένας μεγάλος καθρέφτης έσπασε
Έσπασε και διαλύθηκε στο χώμα
Έπεσε μέσα στο σύμπαν
Μα έγινε πια κομμάτια.
Τον κόλλησα κομμάτι κομμάτι
Τριγύρισα από χώρα σε χώρα
Ήταν μια φλόγα που την άναψα
Την άναψα, μα έγινε κομμάτια

Θυμήθηκα κι ένα άλλο, ωραιότατο, λέγεται “Το κορίτσι”, του Χαλίμ Σεφίκ, της βαθιάς μελαγχολίας και αυτό.

Το ξέρουν
Τα χελιδόνια που πετούν πάνω απ’ τη σκάλα.
Ας το ξέρουν.
Εγώ θα πεθάνω και δεν μπορώ
Να το ομολογήσω πως πεθαίνω
Γιατί δεν μπόρεσα να σε δω
Ένα καλοκαιριάτικο βράδυ.»
Οι Τούρκοι κλαίνε. Κλαίνε εύκολα. Ειδικά όταν πίνουν.»
[…]

Από το πρόσφατο μυθιστόρημα «’55» του Θωμά Κοροβίνη.