............................................................
Ο εμφύλιος, ο άνεργος και το τρομπόνι
του Γιώργου Πήττα
Ποιος είναι αυτός ο ήχος ψηλά στον αέρα
Μουρμουρητό μητρικού θρήνου
Ποιες είναι αυτές οι ορδές που συνωστίζονται κουκουλωμένες
Σ' απέραντες πεδιάδες, σκοντάφτοντας στη ραγισμένη γη
Ζωσμένες απ' τον χαμηλό ορίζοντα μονάχα
Ποια είναι η πόλη πέρα απ' τα βουνά
Διασπάται, μετασχηματίζεται, εκρήγνυται μες στον μενεξεδένιο αέρα
Πύργοι που πέφτουν
Ιερουσαλήμ, Αθήνα, Αλεξάνδρεια
Βιέννη, Λονδίνο
Εξωπραγματικές
(Έρημη Χώρα, T.S. Eliot, σελ. 59 από την έξοχη απόδοση της Παυλίνας Παμπούδη)
Δεν είναι μόνο οι "κανονικές" αυτοχειρίες. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που μέσα από την αυτοματαίωση που γεννά η κρίση στην προσωπικότητα ενεργοποιούν αυτόματα την όποια αρρώστια προκειμένου να αποδράσουν από το κακό. Είναι και οι άλλοι.
Όλοι εκείνοι που είναι εδώ, ανάμεσα μας (εμείς συχνά) που έχοντας
πέσει στην αλεστική μηχανή της κρίσης με ένα ή άλλο τρόπο βιώνουν ψυχή
τε και σώματι την πλήρη διάρρηξη σε οτιδήποτε μέχρι χτες γνώριζαν ως
"ζωή".
Και όπως η κρίση διαρρηγνύει την "Κοινωνική Συνοχή", ακριβώς με τον ίδιο τρόπο τσακίζει τη συνοχή στις ανθρώπινες και διαπροσωπικές σχέσεις ρίχνοντας τις μέσα στο πολεμικό πεδίο της εκτόξευσης ενοχών δημιουργώντας έτσι οικείους εμφυλίους και καθιστώντας τον κάθε ένα ακόμα πιο αδύναμο.
Πόσα και πόσα έχουν γραφτεί για τις κοινωνίες μας που είναι θεμελιωμένες στην ενοχή και στη θυματοποίηση. Μετάνοια και προσευχή.
Ταυτόχρονα δουλεύουν, το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.
Η Νότια Ευρώπη , μαζί με την Ιρλανδία γύρω από την οποία κυριαρχεί μία κυριολεκτική συνωμοσία σιωπής, είναι «έρημη χώρα», ένα απέραντο waste land για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του Ποιητή.
Δεν ξέρω αν όσα βιώνουμε –σε όλη σχεδόν την Ευρώπη- είναι αποτέλεσμα ενός αργού θανατηφόρου σχεδίου ή αν είναι το προϊόν της ανθρώπινης ατέλειας, της ακόρεστης πλεονεξίας, της πείνας για δύναμη και εξουσία.
Είναι πολλοί, που έχουν τις απαντήσεις για όλα, μονίμως έτοιμες, να κρέμονται στην άκρη των χειλιών τους.
Εκστομίζονται σχεδόν πάντα ως αφορισμοί «έτσι είναι» και χωρίς καμία ουσιαστική ανάλυση.
Είναι ενοχλητικοί.
Όχι τόσο πάντως, όσο οι άλλοι, οι εκ του ασφαλούς ορμώμενοι, που αδυνατώντας να επικοινωνήσουν με την πραγματικότητα, εγκλωβισμένοι στην τρελή ευτυχία τους αφού ακόμα δεν έχουν στερηθεί το καθημερινό τους sushi και τα εκκωφαντικά χαχανητά της επίπλαστης αυτοπεποίθησης τους, συντάσσονται ασμένως με οτιδήποτε νεοφιλελεύθερο προκειμένου να δείξουν την άνεση τους. Αυτοί, δεν είναι ενοχλητικοί.
Είναι εμετικοί , όπως όλοι οι επηρμένοι.
Το χειρότερο: Αν και διατυμπανίζουν πως βρίσκονται σε πόλεμο με την 20ετή ΠΑΣΟΚική Αυτοκρατορία στην πραγματικότητα είναι τα γνησιότερα προϊόντα του life style που έφερε η Παπανδρεϊκή παρέα.
Έγραψα στην αρχή : «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.»
Ο Αυριανισμός από τη μια, η γκλαμουροκαλαμαριά από την άλλη. Ο πάτος και η κορυφή, να συμπιέζουν μέχρι πολτοποίησης οτιδήποτε φυσιολογικό υπήρχε σε αυτή τη χώρα.
Εξανέστησαν πολλοί με τον εμετό Μιχαλολιάκο και τα λεκτικά του κοπρίσματα για τον Γιάννη Αντετοκούμπο . Την καλύτερη απάντηση βέβαια, την έλαβε από Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Εξανέστησαν λοιπόν πολλοί, αλλά υπάρχει ένα λάθος.
Ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του μπορεί κάποτε να υπήρξαν ιδεολόγοι φασίστες, ναζί κ.α. αλλά, πια, αν κάποιος κάτσει να μελετήσει τις κινήσεις τους και τα λεγόμενα τους, σε ένα συμπέρασμα θα καταλήξει: Πως είναι νέτα σκέτα επαγγελματίες πολιτικάντηδες που βρήκαν μέσα από την απελπισία και την εξαθλίωση, την επιχειρηματική ευκαιρία να στήσουν το μαγαζί τους.
Και μέχρι τώρα, κάνουν τρελές εισπράξεις, ούτε στον ύπνο τους δεν τα είχαν φανταστεί όλα αυτά. Πρέπει να κάνουν εικόνισμα όσους κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια. Ευτέλισαν τόσο πολύ την «τιμή» της πολιτικής, που αίφνης τα σκατά απέκτησαν «αξία».
Και, σε όλο αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι, κομματάκια. Τα εκατομμύρια των ανέργων σε όλη την Ευρώπη. Οι κοινωνικές ομάδες που στρέφονται η μία κατά της άλλης, με τον ίδιο τρόπο που οι πληττόμενες χώρες αδιαφορούν η μία για την άλλη, με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι βάλλουν μεταξύ τους, ενώ τα ανθρωπάκια που δυστυχώς κρατούν την τύχης της Ευρώπης στα χέρια τους χαχανίζουν σε κάθε συνάντηση και μοιράζουν ψιχία για την ανεργία (που προκάλεσαν) που θα τα καταπιούν είτε οι γραφειοκρατίες (που καλλιέργησαν) είτε κάποιοι επιτήδειοι (που δημιούργησαν).
Η κόλαση:
Αθήνα, 28 Ιουνίου 2013, γύρω στις 12 το μεσημέρι. Ο άνθρωπος είναι άστεγος, είναι άνεργος, είναι μουσικός.
Δεν ζητιανεύει, προσφέρει μουσική με το τρομπόνι του ως αντάλλαγμα για λίγα ψιλά.
Κάποιοι καταστηματάρχες ενοχλούνται. Καλούν την αστυνομία, αυτή φτάνει.
Τον αρπάζουν, τον τραβολογάνε, αυτός με όση δύναμη έχει φωνάζει: «Πεινάω! Αυτό μόνο μπορώ να κάνω για να βγάλω μια τυρόπιτα».
Ο σπαραγμός του, κάνει κάποιους περαστικούς να σταματήσουν.
Ο τρομπονίστας αδύναμος, έχασε τις αισθήσεις του για δέκα λεπτά περίπου και γλύτωσε τη σύλληψη.
Όταν συνήλθε, έμαθε πως το τρομπόνι του, είχε κατασχεθεί.
Λόγια, δεν υπάρχουν για να περιγραφτεί η κτηνωδία: Παραπονούμενων καταστηματαρχών και αστυνομικών.
Λόγια, με αφορμή αυτή την ιστορία την τόσο συμβολική, για να περιγράψει κάποιος πως ένας «εμφύλιος», έχει ήδη ξεκινήσει, δεν υπάρχουν.
Τελικά, θα βγάλω το φτυάρι για να θάψω δικαιολογίες αναλύσεις και ψευδοεκλογικεύσεις . Αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη – όπως ο κος Draghi που φέσωσε την Ιταλία και τώρα μας διασώζει, πρέπει να φύγουν. Αλλά πως;
Αφού είμαστε όλοι, μύρια κομμάτια και αυτοί ενωμένοι.
twitter@pittasgeorge
Και όπως η κρίση διαρρηγνύει την "Κοινωνική Συνοχή", ακριβώς με τον ίδιο τρόπο τσακίζει τη συνοχή στις ανθρώπινες και διαπροσωπικές σχέσεις ρίχνοντας τις μέσα στο πολεμικό πεδίο της εκτόξευσης ενοχών δημιουργώντας έτσι οικείους εμφυλίους και καθιστώντας τον κάθε ένα ακόμα πιο αδύναμο.
Πόσα και πόσα έχουν γραφτεί για τις κοινωνίες μας που είναι θεμελιωμένες στην ενοχή και στη θυματοποίηση. Μετάνοια και προσευχή.
Ταυτόχρονα δουλεύουν, το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.
Η Νότια Ευρώπη , μαζί με την Ιρλανδία γύρω από την οποία κυριαρχεί μία κυριολεκτική συνωμοσία σιωπής, είναι «έρημη χώρα», ένα απέραντο waste land για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του Ποιητή.
Δεν ξέρω αν όσα βιώνουμε –σε όλη σχεδόν την Ευρώπη- είναι αποτέλεσμα ενός αργού θανατηφόρου σχεδίου ή αν είναι το προϊόν της ανθρώπινης ατέλειας, της ακόρεστης πλεονεξίας, της πείνας για δύναμη και εξουσία.
Είναι πολλοί, που έχουν τις απαντήσεις για όλα, μονίμως έτοιμες, να κρέμονται στην άκρη των χειλιών τους.
Εκστομίζονται σχεδόν πάντα ως αφορισμοί «έτσι είναι» και χωρίς καμία ουσιαστική ανάλυση.
Είναι ενοχλητικοί.
Όχι τόσο πάντως, όσο οι άλλοι, οι εκ του ασφαλούς ορμώμενοι, που αδυνατώντας να επικοινωνήσουν με την πραγματικότητα, εγκλωβισμένοι στην τρελή ευτυχία τους αφού ακόμα δεν έχουν στερηθεί το καθημερινό τους sushi και τα εκκωφαντικά χαχανητά της επίπλαστης αυτοπεποίθησης τους, συντάσσονται ασμένως με οτιδήποτε νεοφιλελεύθερο προκειμένου να δείξουν την άνεση τους. Αυτοί, δεν είναι ενοχλητικοί.
Είναι εμετικοί , όπως όλοι οι επηρμένοι.
Το χειρότερο: Αν και διατυμπανίζουν πως βρίσκονται σε πόλεμο με την 20ετή ΠΑΣΟΚική Αυτοκρατορία στην πραγματικότητα είναι τα γνησιότερα προϊόντα του life style που έφερε η Παπανδρεϊκή παρέα.
Έγραψα στην αρχή : «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.»
Ο Αυριανισμός από τη μια, η γκλαμουροκαλαμαριά από την άλλη. Ο πάτος και η κορυφή, να συμπιέζουν μέχρι πολτοποίησης οτιδήποτε φυσιολογικό υπήρχε σε αυτή τη χώρα.
Εξανέστησαν πολλοί με τον εμετό Μιχαλολιάκο και τα λεκτικά του κοπρίσματα για τον Γιάννη Αντετοκούμπο . Την καλύτερη απάντηση βέβαια, την έλαβε από Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Εξανέστησαν λοιπόν πολλοί, αλλά υπάρχει ένα λάθος.
Ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του μπορεί κάποτε να υπήρξαν ιδεολόγοι φασίστες, ναζί κ.α. αλλά, πια, αν κάποιος κάτσει να μελετήσει τις κινήσεις τους και τα λεγόμενα τους, σε ένα συμπέρασμα θα καταλήξει: Πως είναι νέτα σκέτα επαγγελματίες πολιτικάντηδες που βρήκαν μέσα από την απελπισία και την εξαθλίωση, την επιχειρηματική ευκαιρία να στήσουν το μαγαζί τους.
Και μέχρι τώρα, κάνουν τρελές εισπράξεις, ούτε στον ύπνο τους δεν τα είχαν φανταστεί όλα αυτά. Πρέπει να κάνουν εικόνισμα όσους κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια. Ευτέλισαν τόσο πολύ την «τιμή» της πολιτικής, που αίφνης τα σκατά απέκτησαν «αξία».
Και, σε όλο αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι, κομματάκια. Τα εκατομμύρια των ανέργων σε όλη την Ευρώπη. Οι κοινωνικές ομάδες που στρέφονται η μία κατά της άλλης, με τον ίδιο τρόπο που οι πληττόμενες χώρες αδιαφορούν η μία για την άλλη, με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι βάλλουν μεταξύ τους, ενώ τα ανθρωπάκια που δυστυχώς κρατούν την τύχης της Ευρώπης στα χέρια τους χαχανίζουν σε κάθε συνάντηση και μοιράζουν ψιχία για την ανεργία (που προκάλεσαν) που θα τα καταπιούν είτε οι γραφειοκρατίες (που καλλιέργησαν) είτε κάποιοι επιτήδειοι (που δημιούργησαν).
Η κόλαση:
Αθήνα, 28 Ιουνίου 2013, γύρω στις 12 το μεσημέρι. Ο άνθρωπος είναι άστεγος, είναι άνεργος, είναι μουσικός.
Δεν ζητιανεύει, προσφέρει μουσική με το τρομπόνι του ως αντάλλαγμα για λίγα ψιλά.
Κάποιοι καταστηματάρχες ενοχλούνται. Καλούν την αστυνομία, αυτή φτάνει.
Τον αρπάζουν, τον τραβολογάνε, αυτός με όση δύναμη έχει φωνάζει: «Πεινάω! Αυτό μόνο μπορώ να κάνω για να βγάλω μια τυρόπιτα».
Ο σπαραγμός του, κάνει κάποιους περαστικούς να σταματήσουν.
Ο τρομπονίστας αδύναμος, έχασε τις αισθήσεις του για δέκα λεπτά περίπου και γλύτωσε τη σύλληψη.
Όταν συνήλθε, έμαθε πως το τρομπόνι του, είχε κατασχεθεί.
Λόγια, δεν υπάρχουν για να περιγραφτεί η κτηνωδία: Παραπονούμενων καταστηματαρχών και αστυνομικών.
Λόγια, με αφορμή αυτή την ιστορία την τόσο συμβολική, για να περιγράψει κάποιος πως ένας «εμφύλιος», έχει ήδη ξεκινήσει, δεν υπάρχουν.
Τελικά, θα βγάλω το φτυάρι για να θάψω δικαιολογίες αναλύσεις και ψευδοεκλογικεύσεις . Αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη – όπως ο κος Draghi που φέσωσε την Ιταλία και τώρα μας διασώζει, πρέπει να φύγουν. Αλλά πως;
Αφού είμαστε όλοι, μύρια κομμάτια και αυτοί ενωμένοι.
twitter@pittasgeorge
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου