Λόγος Χ 2 για τις ντροπές της εποχής: "Καλό ταξίδι" Του ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΘΕΝΙΤΗ & "Ποίοι άνθρωποι του πνεύματος;" Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ ("Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία"/ "Επτά", Κυριακή 25 Αυγούστου 2013)

 ..........................................................

"Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" / "Επτά", Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Καλό ταξίδι

Του ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΘΕΝΙΤΗ

 

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ να ήσουν γιος μου. Εάν ήσουν, και μάθαινα ότι έχασες τη ζωή σου στο πεζοδρόμιο, πηδώντας από ένα τρόλεϊ, για να ξεφύγεις από τον ελεγκτή και τον οδηγό, επειδή δεν είχες εισιτήριο, δεν ξέρω τι θα έκανα, Θανάση. Δεν ξέρω μέχρι πού θα έφτανα, πού θα με οδηγούσε η απόγνωση και η οργή μου, εάν αποδεικνυόταν ότι σε σπρώξανε.

Τώρα βέβαια, να σου πω την αλήθεια, σου γράφω ακούγοντας το δικό μου γιο να παίζει στο διπλανό δωμάτιο, οπότε μιλάω εκ του ασφαλούς.

Ολες αυτές οι λέξεις δεν αξίζουν ούτε όσο ένα δάκρυ του πατέρα σου, που δεν φαντάζεται, δεν επινοεί, αλλά βιώνει αυτή τη φρίκη τού να θάβεις το παιδί σου. Κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται τον πόνο της απώλειας με διαφορετικό τρόπο. Κάποιοι συντρίβονται από αυτόν, καταρρέουν, σαν δέντρα που τα χτύπησε κεραυνός.

Αλλοι συσπειρώνονται γύρω από την οικογένειά τους, κάνουν κουράγιο για τους ζωντανούς που έχουν την ανάγκη τους, και κάποιοι άλλοι αντιδρούν, μετουσιώνουν την απελπισία σε οργή, εκρήγνυνται.

Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει ο πατέρας σου, πώς θα μπαζώσει αυτό το χάσμα που άφησε στη ζωή του ο θάνατός σου. Ο,τι και να κάνει πάντως, θα είναι καλώς καμωμένο. Θα τον καταλάβαινα απόλυτα, πίστεψέ με, εάν δεν έκανε απολύτως τίποτα και βούλιαζε στην κατάθλιψη, εάν έβρισκε παρηγοριά στην πίστη ή στην μπουκάλα, ή εάν αποφάσιζε να πάρει το αίμα σου πίσω.

Οταν θεωρείται λογικό να χάνεται ένας δεκαεννιάχρονος για ένα εισιτήριο του τρόλεϊ, όταν μια κοινωνία έχει γίνει τόσο σκατά, ώστε οι πολίτες της να ρουφιανεύουν και να κανιβαλίζουν αλλήλους, αντί να φάνε ζωντανούς αυτούς που τους έχουν εξαθλιώσει, όταν νομοταγείς διανοούμενοι αμολάνε πνευματικές πορδές πάνω από ένα πτώμα, αντί να βγάλουν το σκασμό, όταν η αλλαξοκωλιά και η κωλοτούμπα έχουν αναχθεί σε ύψιστες αξίες του δημόσιου βίου, όταν το κράτος κλείνει σχολεία κι ανοίγει φυλακές, όταν συμμορίες τραμπούκων αλωνίζουν επειδή μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας τους προβίβασαν από νταβατζήδες σε υπέρμαχους του λαού, όταν, για να σ' το πω με δυο λόγια, όταν δεν καίγεται το σύμπαν για όλες αυτές τις αιτίες, και με αφορμή το θάνατό σου, τότε, αγόρι μου, ναι, θα καταλάβαινα απόλυτα τον πατέρα σου αν έφευγε σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι.

Τίποτα άλλο δεν έχω να σου πω. Σ' άλλες εποχές θα σου έβαζαν στα μάτια δυο χρυσά νομίσματα, τα ναύλα για τον Περαματάρη.

Τώρα, δεν υπάρχουν αυτά, οι λέξεις μας είναι τα κτερίσματά σου. Καλό σου ταξίδι, Θανάση, και καλή αντάμωση.

"Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία"/ "Επτά", Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Ποίοι άνθρωποι του πνεύματος;

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

 

ΑΥΤΟΙ είναι οι πνευματικοί μας άνθρωποι. «Περιπτώσεις» που μιλάνε χωρίς αιδώ για «τζαμπατζήδες», προπαγανδίζοντας, ακόμη και όταν υπάρχουν «θύματα» -αλλά είναι αμελητέα «ποσότητα» ένας «τζαμπατζής» νεκρός!-, ότι το σύστημα πρέπει να μένει αλώβητο.

Και αντί να θρηνούν για τον άδικο χαμό, αν όχι για τη δολοφονία, ενός 19χρονου αγοριού, στενοχωριούνται και κόπτονται για το παιδί του κακομοίρη ελεγκτή που του κατηγορούν αδίκως τον μπαμπάκα του.

Αυτά είναι τα πνευματικά μας αναστήματα. «Φαινόμενα» που, σαν να μη ζουν σε αυτή η χώρα, τραγουδούν ανερυθρίαστα, δημοσίως, μαντινάδες στον πρωθυπουργό («Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός στσ' Αμερικής τ' αλώνι, κι ήρθες κι έλαμψες και ήρθες νικητής και σ' αγαπάμε όλοι»), ο οποίος τους απονέμει, την ώρα που ο κόσμος καίγεται, τιμητικές πλακέτες. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Γιατί οι τιμώμενοι μαντιναδοπλόκοι περιμένουν εξαργύρωση των «υπηρεσιών» τους, με θέσεις άκρως τιμητικές σε θεσμούς, όπως αυτή του προέδρου στο δ.σ. του Εθνικού Θεάτρου. Το θέλουν διακαώς παρ' ότι είναι γνωστό τοις πάσι ότι ουδεμία σχέση έχουν με το θέατρο. Ο κινηματογράφος -και μάλιστα ο κακός- είναι το αντικείμενό τους.

Αυτή είναι η Ελλάδα που δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Διότι δεν έχει το ηθικό βάρος, το ηθικό εκτόπισμα για να το πράξει. Είναι ποτέ δυνατό να αρθρώσουν λόγο παρηγορητικό, καθοδηγητικό και εμπνευστικό αυτοί που, δυσανάλογα με την αξία τους, προβάλλονταν τόσα χρόνια ως άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, και σήμερα, που οι μάσκες πέφτουν βίαια, αποδεικνύονται «κενοί» πνευματικότητας, στυγνά γρανάζια του συστήματος και εμετικοί γλείφτες της πολιτικής ηγεσίας; Κανένα μέτρο. Καμία αυτογνωσία. Καμία ευαισθησία. Απέραντη αμετροέπεια και αναισθησία. Κουράγιο μας.

* Από την υπερβολική αγάπη τους για τον Λευτέρη Βογιατζή οι οικείοι του προσβάλλουν κατάφωρα τη μνήμη του. Γιατί τι άλλο κάνουν μπαίνοντας σε δικαστική διένεξη για το αρχείο του; Γεγονός πάντως είναι ότι και οι δύο πλευρές που ερίζουν δεν κινούνται από ιδιοτέλεια. Αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο κακό κάνουν στην υστεροφημία του Λευτέρη με τη σκόνη που σηκώνουν; Θα ξαναδούμε, δηλαδή, να συμβαίνουν τα «τέρατα» που προκάλεσαν οι επίγονοι του Κουν μετά το θάνατό του;