"Η ΤΙΝΑ τον παίρνει (τον πλούτο μας)" Του Περικλή Κοροβέση ("Εφημερίδα των Συντακτών",11/08/13)

....................................................
 

"Εφημερίδα των Συντακτών",  11/08/13 

Η ΤΙΝΑ τον παίρνει (τον πλούτο μας)

     

Του Περικλή Κοροβέση

Από το 2008 που μπήκαμε στην κρίση μέχρι σήμερα έχουν περάσει πέντε χρόνια. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε οικονομολόγος ούτε κοινωνιολόγος για να καταλάβει πως αυτή είναι πρωτίστως κρίση ανθρωπιστική. Οι μεσαίες τάξεις εξαφανίζονται και προλεταριοποιούνται και όλα τα κεκτημένα της ανθρωπότητας, δημόσια παιδεία, υγεία, οκτάωρο, συλλογικές συμβάσεις κ.λπ., θεωρούνται απαρχαιωμένα και καταργούνται με το έτσι θέλω. Αυτό έχει συνέπεια να γυρίζουμε πίσω στον Μεσαίωνα, όταν η ζωή των φτωχών ανθρώπων δεν είχε καμιά αξία. Υπάρχουν κριτικές φωνές προς την κυβέρνηση Σαμαρά που τη χαρακτηρίζουν ανίκανη και άσχετη με τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Μακάρι να ήταν έτσι. Θα υπήρχε περίπτωση να βελτιωθεί, να μάθει από τα λάθη της και ίσως να διόρθωνε κάτι.

Κατά την άποψή μου, η κυβέρνηση είναι πολύ ικανή, ξέρει τι θέλει, πραγματοποιεί ταχύτατα αυτό που θέλει και είναι σε θέση να ανοίξει πολλά μέτωπα ταυτοχρόνως. Αλλά αυτές οι ικανότητες που διαθέτει δεν είναι για την ανάπτυξη αυτής της κοινωνίας, αλλά για την πλήρη καταστροφή της. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ας σταθούμε στο τελευταίο. Υπήρχε καταλληλότερος άνθρωπος από τον Αδωνι Γεωργιάδη για να καταστρέψει ολοσχερώς το δημόσιο σύστημα υγείας; Ο κάθε υπουργός επιλέγεται σύμφωνα με τις ικανότητες καταστροφής που έχει στον τομέα του. Συχνά ο κόσμος διερωτάται: Μα δεν βλέπουν πως καταστρέφουν τη χώρα; Δεν βλέπουν πως οι άνθρωποι πεινάνε και φτάνουν στην απελπισία και την αυτοκτονία; Σίγουρα τα βλέπουν. Αλλά χαίρονται γιατί είναι το έργο τους και το καμαρώνουν. Το απόλυτο κριτήριο της εξουσίας είναι το μέγεθος της καταστροφής που μπορούν να επιφέρουν. Και μια που είναι Αύγουστος, να θυμηθούμε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Δυο άχρηστα ολοκαυτώματα -γιατί ο πόλεμος είχε κερδηθεί- και οι Ιάπωνες ήταν έτοιμοι να παραδοθούν. Αλλά οι ΗΠΑ ήθελαν να στείλουν μήνυμα σε όλο τον κόσμο πως η παγκόσμια εξουσία είναι δική τους.

Οταν οι Εγγλέζοι ανακάλυψαν την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, που δεν είχε καμία σχέση με την Αθηναϊκή Δημοκρατία, αν και ήταν ένας προοδευτικός θεσμός για την εποχή του, ο Ρουσό έκανε τη διαπίστωση πως οι Αγγλοι είναι ελεύθεροι μόνο μια μέρα κάθε πέντε χρόνια. Αλλά στην ουσία ούτε αυτό ισχύει. Απλώς επιλέγουν τον ολιγάρχη τους, που θα υπηρετήσει τα συμφέροντα των πλουσίων με τη θεωρία της «ΤΙΝΑ» (There Is No Alternative), δηλαδή του μονόδρομου του καπιταλισμού χωρίς να υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Και αυτό είναι ένα χοντρό ψέμα που το προπαγανδίζουν τα γνωστά παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Η 9η ισχυρότερη οικονομική δύναμη στον κόσμο, που συγκρίνεται μόνο με τα πιο πλούσια κράτη της Γης, είναι οι συνεταιρισμοί, και έρχονται ακριβώς πίσω από την Ιταλία που βρίσκεται στην όγδοη θέση.

Και πιο συγκεκριμένα: Οι τριακόσιοι μεγαλύτεροι συνεταιρισμοί του κόσμου είχαν τζίρο 1.926 δισ. δολάρια και απασχολούσαν το 2012 περίπου τέσσερα εκατομμύρια εργαζομένους. Για τους συνεταιρισμούς του κόσμου δεν γράφεται τίποτα, ακόμη και αν είναι τεράστιες επιχειρήσεις. Στις ΗΠΑ, περίπου το 40% της ηλεκτρικής ενέργειας διανέμεται από συνεταιρισμούς. Η ACOME της Γαλλίας, συνεταιριστική και αυτή, απασχολεί 1.500 ανθρώπους και είναι το μεγαλύτερο εργοστάσιο της Ε.Ε. στην παραγωγή καλωδίων. Οι συνεταιρισμοί, όταν εδραιωθούν, δεν γνωρίζουν κρίση. Για παράδειγμα στη Γαλλία, συνεταιρισμοί που έχουν ζωή παραπάνω από είκοσι χρόνια συγκρίθηκαν με αντίστοιχες καπιταλιστικές εταιρείες που είχαν τον ίδιο χρόνο ζωής. Ηταν 50% πιο ψηλά.

Το 2012 ορίστηκε Ετος των Συνεταιρισμών, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Στην Ελλάδα δεν μάθαμε τίποτα. Ούτε καν έγινε είδηση πως στην 35η σύνοδο των συνεταιρισμών, που έγινε στη Μασσαλία την ίδια χρονιά, ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Μπενουά Αμόν, δεσμεύτηκε να διευκολύνει τους εργαζομένους στις επιχειρήσεις που πτωχεύουν ώστε να περνούν στα χέρια των ίδιων που θα τις διοικούν συνεταιριστικά. Σε δημοσκοπήσεις που έχουν γίνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σε Καναδά, Αργεντινή και Ιαπωνία, 50% έχουν ενταχθεί σε κάποιο συνεταιρισμό. Ενας συνεταιρισμός δεν έχει το τεράστιο κόστος που έχει η καπιταλιστική επιχείρηση. Αρκείται σε μια αξιοπρεπή αμοιβή των εργαζομένων και δεν πληρώνει με χρυσάφι τα golden boys που αναζητούν μυθικά κέρδη πάνω στον τάφο του άλλου.

perkor29@gmail.com