Σκυμμένος μέσα του, σιωπηλός, κρύβει ακόμη και τον ίσκιο του -αυτός ο τελευταίος θα πρόδιδε μια κάποια ύπαρξη. Άποψή του είναι η ασφάλεια, πράξη του είναι η σιωπή. Κάθεται εκεί και περιμένει. Αν τον ρωτήσει κανείς, δείχνει τους άλλους: «Ρωτήστε εκεί... ξέρουν».
Είναι ο υπαλληλάκος. Όποιας βαθμίδας. Συνήθισε την καρέκλα του, την αγαπάει, φοβάται ό,τι κινείται, ό,τι αλλάζει. Θα την υπερασπιστεί με κάθε τρόπο, δεν θα την αφήσει όμως ποτέ για να διαδηλώσει σε ένα δρόμο. «Και τι θα πετύχουν;» θα σου πει. Αν πετύχουν βέβαια θα ωφεληθεί κι αυτός -και αυτό το ξέρει καλά. Αν αποτύχουν, εκείνος δεν θα έχει χάσει τίποτα.
Δεν είναι, όπως καταλαβαίνεις, μόνο η σιωπή, είναι που ενεργά θα συνεργαστεί με όποιον του εξασφαλίσει μια μονιμότητα, με όποιο κόστος. Είναι πρόθυμος να συνεργαστεί, είναι πρόθυμος να θυσιάσει εσένα για να σωθεί.
Είναι και ο άλλος -ο μεγαλόσχημος, συνδικαλιστής χρόνια (του καθεστώτος), παράγοντας πολιτικός. Όταν γέννησε η γυναίκα σου, πήρε το φακελάκι, μέτρησε κιόλας αν του τα έδωσες όλα. Και εκείνη τη στιγμή πιο πολύ ντρεπόσουν εσύ παρά αυτός. Ύστερα τον είδες σε μια διαδήλωση και θύμωσες. Αν δεν είσαι από αυτούς που είναι δεμένοι στις καρέκλες τους, τώρα με ποιους είσαι μαζί; Με αυτούς που τις λαδώνουν;
Είναι κι ο άλλος: ο Φώτης. Δούλευε ταξί για καιρό -είχε όμως και γραφείο σε ένα ίδρυμα. Κάρτα τού χτύπαγε η Θεανώ, η οποία κατά τα άλλα έβγαζε φωτοτυπία το σταυρόλεξο και έκαναν αγώνα με τους υπόλοιπους ποιος θα το λύσει πρώτος στον όροφο. Ο Φώτης, μια μέρα που απεργούσαν τα ταξί, εμφανίστηκε στο γραφείο. Κι όταν είδε κάποιον άλλο να κάθεται εκεί, άρχισε να φωνάζει.
Μια φορά έβλεπα απέναντί μου μια γυναίκα να κάθεται στο γραφείο της. Η οθόνη του υπολογιστή της είχε χαλάσει και την είχαν πάρει για επισκευή. Για 15 μέρες ερχόταν, καθόταν στην καρέκλα της και κοιτούσε μπροστά χωρίς να κάνει τίποτα. Ύστερα, όταν τελείωνε το ωράριο, σχολούσε.
Δεν έχει νόημα αυτό το... αγιολόγιο των τεμπέληδων και των φοβισμένων. Είναι πολλοί γύρω μου. Ποτέ δεν ήμουν από αυτούς -κι αυτό είναι ακλόνητη πολιτική άποψη. Θα υπερασπίζομαι όχι μόνο το δικαίωμά τους στην εργασία, αλλά και την υποχρέωσή τους να δουλεύουν. Γι' αυτό το τελευταίο δεν αρκούν οι διαδηλώσεις όμως.

* Από το ποίημα του Κ. Καρυωτάκη «Δημόσιοι υπάλληλοι»
                         
        http://vivliothekarios.blogspot.gr