............................................................
("Εφημερίδα των Συντακτών", 04/08/13)
Ανάπτυξη;;;
Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή*
Διαρκής ο οίστρος ιθαγενών πολιτικών και χορωδών πως η ανάπτυξη είναι
προ των πυλών. Απόδειξη πως ο τάδε δείκτης βελτιώνεται, η δείνα
θεσμοθέτηση την ενισχύει, η κατάσταση εκλογικεύεται, ο λαός ετοιμάζεται.
Οι καλές μέρες έρχονται: υποδομές, πλάνο, κοινωνική συνοχή, συνθήματα
και πατριωτισμοί.
Οι υποδομές μπορεί να είχαν παρατράγουδα, αλλά να! συμπληρώνονται και
εκσυγχρονίζονται. Θα χρησιμοποιηθούν από επενδύσεις, για τις οποίες
είναι συγκριτικά ανταγωνιστικές, πλεονέκτημα δηλαδή για εκείνον που έχει
την εκμετάλλευσή τους και όχι για εκείνον που τις χρηματοδότησε. Και
όταν το ποσοστό της χρηματοδότησης εκ μέρους του κράτους είναι μικρό,
ελάχιστο θα είναι το μερίδιό του στην εκμετάλλευση. Ωστόσο, οι υποδομές
δημιουργούν θέσεις εργασίας και ελαφρύνουν τον βραχνά της ανεργίας.
Ομως, οι μακροχρόνιες θέσεις εργασίας βρίσκονται στην εκμετάλλευση και
υπόκεινται σε μεταβολές με γνώμονα την ανταγωνιστικότητα που
εξυπηρετούν. Να μια ανάπτυξη εδώ και τώρα, το γνωστό εξάμβλωμα, δίχως
ανάπτυξη αύριο.
Ανάπτυξη αύριο δεν υπάρχει δίχως ένα φύλλο χαρτί που να ορίζει την
αποστολή της χώρας, τους στόχους της, τα ισχυρά και ασθενή σημεία της,
τις ευκαιρίες και τις απειλές που υπάρχουν και αναπτύσσονται, τα καίρια
ζητήματα που χρειάζεται να αντιμετωπιστούν κατά προτεραιότητα, το σχέδιο
δράσης για την υλοποίησή τους, τους ανθρώπινους πόρους που είναι
αναγκαίοι, τη χρηματοοικονομική διάσταση του σχεδίου δράσης, τις
προϋποθέσεις επιτυχίας τέτοιου έργου. Αυτό το χαρτί συνοδεύεται από
πίνακες με αριθμούς και σχόλια για τα μεγέθη τους. Ανάπτυξη δεν υπάρχει
χωρίς τέτοιο πλάνο, δεσμευτικό για το κράτος, τα κόμματα, την κοινωνία.
Η κοινωνία, υποδουλωμένη σε μια επαίσχυντη διαπαιδαγώγηση δεκαετιών
με κριτήριο την αντιπαλότητα και την ασύστολη μεγέθυνση της ακρισίας,
κατακερματισμένη από συστάσεως του κράτους, εκφυλισμένη μεταπολιτευτικά
και ταπεινωμένη από την εκμηδένιση των αντιστάσεων, των αρχών, των
βασανιστικών προσπαθειών της προς επιβίωση, δεν έχει λόγο στα πράγματα.
Διαμαρτύρεται καταστρέφοντας, αγανακτεί εξυβρίζοντας, αυτοτιμωρείται
τροχίζοντας τα δόντια της πάνω στις σάρκες της. Αυτή η χωρίς συνοχή
κοινωνία δεν αντέχει τις υποχρεώσεις της ανάπτυξης.
Κοινωνία της μονοκαλλιέργειας πια του τουρισμού, διογκώνοντας διαρκώς
τον τομέα των υπηρεσιών χωρίς προστιθέμενη αξία, δεν έχει την ψυχραιμία
της σκέψης του μέλλοντός της. Πώς είναι δυνατό να τιμήσει τις
εξαιρέσεις, πώς είναι πιστευτό ότι μπορεί να δημιουργήσει μια κρίσιμη
μάζα δυνάμεων ώστε να διαμορφωθεί κοινός λόγος περί ανάπτυξης; Πώς είναι
δυνατό να χάνεται χρόνος σε υπενθυμίσεις ότι η ανάπτυξη έρχεται, όταν η
ανάπτυξη υποφέρει στον αναπτυγμένο κόσμο («εις τον οποίον ανήκομεν»)
και τραμπαλίζεται επικίνδυνα στις αναδυόμενες ηγεμονίες, όταν το σύνολο
του πλανήτη ρέπει σε τυραννικές πρακτικές και κανιβαλισμούς του δικαίου
και των στοιχειωδών δικαιωμάτων του ατομικού και ομαδικού; Με συνθήματα
αντί για απαντήσεις, δεν υπάρχει ανάπτυξη. Με πατριωτικές ιαχές, η
ανάπτυξη είναι αυτοχειρία.
Αν η υπόθεση εργασίας είναι πως η ανάπτυξη δεν θα έρθει, παρ’ ότι η
εγχώρια νομενκλατούρα μάς κρατάει σε διέγερση, πρόσθετες παράμετροι
οδηγούν σε τέτοια υπόθεση: ο χρόνος κατάρρευσης υπήρξε μακρός, το
μέγεθος της κατάρρευσης δεν έχει υπολογιστεί, τα ερείπια που διασώθηκαν
δεν είναι γνωστό αν επιδέχονται αναστήλωση και αν, αφού αναστηλωθούν,
μπορούν να είναι χρήσιμα μακροχρόνια, το ανθρώπινο δυναμικό είναι
αναξιόπιστο στην πλειονότητά του, ο κοινωνικός εκβαρβαρισμός ενισχύει
την απαιδευσία, ο στιγματισμός της προσπάθειας οδηγεί στη φυγή, η
αισθητική των πολιτικών και επώνυμων «ελίτ» είναι εκτροχιασμός των
συμπεριφορών και πολιτιστική πορνεία.
Πληθαίνουν οι εκτιμήσεις των δανειστών μας και των συνεργατών τους
πως «αν όλα πάνε καλά» (ποια όλα και πόσο καλά;), η ανάπτυξη θα
εμφανιστεί το 2018, όταν το δημόσιο χρέος θα έχει περιοριστεί στο 120%
του ΑΕΠ. Αν οι «μεταρρυθμίσεις» στεριώσουν και η κοινωνία εκλογικευτεί, η
ανάπτυξη θα καθυστερήσει λίγο: θα έρθει το 2043. Αυτοί έχουν το κομμάτι
χαρτί που ορίζει τι εννοούν με τον όρο «ανάπτυξη». Εχουν τον χρόνο (5
έως 30 χρόνια) να απολαύσουν την εκμετάλλευση. Δίχως αντίλογο, επειδή
αυτό που έχουν απέναντί τους είναι ο τόπος τους. Εχουν δανείσει πολλά
ώστε να τους ανήκει.
………………………………………………………………………
*Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου