Εψές είδα στον ύπνο μου
ένα βαθύ ποτάμι
- Θεός να μην το κάμει
να γίνει αληθινό!
Στην όχθη του στεκόντανε
γνωστό μου παλικάρι,
χλωμό σαν το φεγγάρι,
σαν νύχτα σιγανό.
Αγέρας το παράσπρωχνε
με δύναμη μεγάλη,
σαν να 'θε' να το βγάλει
απ' της ζωής τη μέση
Και το νερό, π' αχόρταγα
τα πόδια του φιλούσε,
θαρρείς το προσκαλούσε
στ' αγκάλια του να πέσει.
- Δεν ειν' αγέρας, σκέφθηκα,
και σένα που σε δέρνει.
Η απελπισιά σε παίρνει
κι η απονιά του κόσμου!
Κι εχύθηκ' απ' τον θάνατο
τον δύστυχο ν' αρπάξω...
Ωιμέ! Πριν ή προφθάξω
εχάθηκ' απ' εμπρός μου!
Στα ρέματα παράσκυψα,
να τον ευρώ γυρεύω.
Στα ρέματ' αγναντεύω -
Το λείψανο μ' αχνό!...
Εψές είδα στον ύπνο μου
ένα βαθύ ποτάμι
- Θεός να μην το κάμει
να γίνει αληθινό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου