Τον καιρό που οι φιλίες μετριούνται με τα ρεκόρ συλλογής υπογραφών του Facebook
Εθισμός των μικρών ηλικιών στη λεγόμενη ψηφιακή «επικοινωνία» σε βάρος της αμεσότητας, δείχνει απλώς τα όρια της ανειλικρίνειας που μας διακρίνει απέναντι στην καταστροφή η οποία σημαδεύει τον κοινωνικό μας ιστό στο συναισθηματικό και διαπροσωπικό επίπεδο.
Οι συνήθειες και συμπεριφορές των παιδιών μετατρέπονται βαθμιαία σ' ένα πλέγμα στοιχειωδών ανακλαστικών, οι μορφές της ψυχαγωγίας γίνονται όλο και πιο ρηχές, οι προσδοκώμενες συναναστροφές καταλήγουν σε τυπικές διεκπεραιώσεις «γνωριμιών» μέσω e-mail.
(άρθρο του Ευγένιου Αρανίτση στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία)
Ο βαθμός εμπλοκής των διαδικτυακών λειτουργιών στη ζωή των εφήβων επιβεβαιώνεται κατά καιρούς με την ανακοίνωση στατιστικών τεκμηρίων όλο και πιο ζοφερών,όπως αυτά που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα από το Παρατηρητήριο για την Κοινωνία της Πληροφορίας και την πανεπιστημιακή Μονάδα Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου «Παίδων Π. & Α. Κυριακού». Δηλαδή: «Ποσοστό άνω του 25% των μαθητών Γυμνασίου σερφάρει από 2 μέχρι 3 ώρες καθημερινά...». Ή: «Το 12% των νέων που κάνουν χρήση του Διαδικτύου βρίσκεται στο χείλος του εθισμού». Κτλ, κτλ.
ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι η έκφραση ανησυχιών για την καλπάζουσα τάση διαφυγής από τα αδιέξοδα μέσω της χρήσης υπολογιστή έχει μόνον πλατωνικό χαρακτήρα και ότι, στην πραγματικότητα, συμπεράσματα τέτοιου είδους περνούν απαρατήρητα ή σχολιάζονται λακωνικά σαν παρεμπίπτουσες όψεις μιας εξέλιξης λίγο πολύ αναμενόμενης, και δη αναγκαίας! Έτσι, το να ελπίζουμε πως η κοινωνία θα θορυβηθεί συνειδητοποιώντας τη διολίσθηση των μικρών ηλικιών στη λεγόμενη ψηφιακή «επικοινωνία» σε βάρος της αμεσότητας, δείχνει απλώς τα όρια της ανειλικρίνειας που μας διακρίνει απέναντι στην καταστροφή η οποία σημαδεύει τον κοινωνικό μας ιστό στο συναισθηματικό και διαπροσωπικό επίπεδο.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, πέραν της υποψίας ότι τα δάκρυα είναι κροκοδείλια, η διαπίστωση σχετικά με τον «εθισμό» αδικεί τις αληθινές διαστάσεις του ζητήματος κατάφωρα.Ουσιαστικά, το λογικό δεν είναι να οχυρωνόμαστε ενάντια στη μαγεία του Διαδικτύου, που υπό μίαν έννοια θα μπορούσε να μεσολαβεί σαν πηγή πολιτισμού και αλληλεγγύης, αλλά να αποδοκιμάζουμε το βίαιο και σπασμωδικό στιλ μιας συνολικής «ψηφιακής» νοοτροπίας που διαπερνά την ψυχοσωματική εμπειρία της νεολαίας των δυτικών κοινωνιών απ' άκρου εις άκρον. Μπροστά στα μάτια μας, οι συνήθειες και συμπεριφορές των παιδιών μετατρέπονται βαθμιαία σ' ένα πλέγμα στοιχειωδών ανακλαστικών, οι μορφές της ψυχαγωγίας γίνονται όλο και πιο ρηχές, οι προσδοκώμενες συναναστροφές καταλήγουν σε τυπικές διεκπεραιώσεις «γνωριμιών» μέσω e-mail, οι φιλίες μετριούνται με τα ρεκόρ συλλογής υπογραφών του Facebook και το καταστάλαγμα των εντυπώσεων επιταχύνεται μέχρις ότου οι συγκινήσεις αφανιστούν.
ΑΝ ο υποτιθέμενος κοσμοπολιτισμός της περιπλάνησης στα ψηφιακά τοπία μοιάζει να στερεί από τα παιδιά τη δυνατότητα να θέσουν επιτακτικά το αίτημα επαφής με τους γονείς, αυτοί είναι τώρα οι κερδισμένοι. Ο παιδόκοσμος υιοθετεί φανατικά και μετά χαράς τους αυτοματισμούς του χειρισμού των πλήκτρων Enter και Delete, οι δε γονείς αποκτούν την ένοχη αλλά πολυπόθητη ησυχία τους. Το ίδιο και οι δάσκαλοι
[στήλη ΕΙΣΟΔΟΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία 21/8/2010, ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ]
Οι συνήθειες και συμπεριφορές των παιδιών μετατρέπονται βαθμιαία σ' ένα πλέγμα στοιχειωδών ανακλαστικών, οι μορφές της ψυχαγωγίας γίνονται όλο και πιο ρηχές, οι προσδοκώμενες συναναστροφές καταλήγουν σε τυπικές διεκπεραιώσεις «γνωριμιών» μέσω e-mail.
(άρθρο του Ευγένιου Αρανίτση στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία)
ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι η έκφραση ανησυχιών για την καλπάζουσα τάση διαφυγής από τα αδιέξοδα μέσω της χρήσης υπολογιστή έχει μόνον πλατωνικό χαρακτήρα και ότι, στην πραγματικότητα, συμπεράσματα τέτοιου είδους περνούν απαρατήρητα ή σχολιάζονται λακωνικά σαν παρεμπίπτουσες όψεις μιας εξέλιξης λίγο πολύ αναμενόμενης, και δη αναγκαίας! Έτσι, το να ελπίζουμε πως η κοινωνία θα θορυβηθεί συνειδητοποιώντας τη διολίσθηση των μικρών ηλικιών στη λεγόμενη ψηφιακή «επικοινωνία» σε βάρος της αμεσότητας, δείχνει απλώς τα όρια της ανειλικρίνειας που μας διακρίνει απέναντι στην καταστροφή η οποία σημαδεύει τον κοινωνικό μας ιστό στο συναισθηματικό και διαπροσωπικό επίπεδο.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, πέραν της υποψίας ότι τα δάκρυα είναι κροκοδείλια, η διαπίστωση σχετικά με τον «εθισμό» αδικεί τις αληθινές διαστάσεις του ζητήματος κατάφωρα.Ουσιαστικά, το λογικό δεν είναι να οχυρωνόμαστε ενάντια στη μαγεία του Διαδικτύου, που υπό μίαν έννοια θα μπορούσε να μεσολαβεί σαν πηγή πολιτισμού και αλληλεγγύης, αλλά να αποδοκιμάζουμε το βίαιο και σπασμωδικό στιλ μιας συνολικής «ψηφιακής» νοοτροπίας που διαπερνά την ψυχοσωματική εμπειρία της νεολαίας των δυτικών κοινωνιών απ' άκρου εις άκρον. Μπροστά στα μάτια μας, οι συνήθειες και συμπεριφορές των παιδιών μετατρέπονται βαθμιαία σ' ένα πλέγμα στοιχειωδών ανακλαστικών, οι μορφές της ψυχαγωγίας γίνονται όλο και πιο ρηχές, οι προσδοκώμενες συναναστροφές καταλήγουν σε τυπικές διεκπεραιώσεις «γνωριμιών» μέσω e-mail, οι φιλίες μετριούνται με τα ρεκόρ συλλογής υπογραφών του Facebook και το καταστάλαγμα των εντυπώσεων επιταχύνεται μέχρις ότου οι συγκινήσεις αφανιστούν.
ΑΝ ο υποτιθέμενος κοσμοπολιτισμός της περιπλάνησης στα ψηφιακά τοπία μοιάζει να στερεί από τα παιδιά τη δυνατότητα να θέσουν επιτακτικά το αίτημα επαφής με τους γονείς, αυτοί είναι τώρα οι κερδισμένοι. Ο παιδόκοσμος υιοθετεί φανατικά και μετά χαράς τους αυτοματισμούς του χειρισμού των πλήκτρων Enter και Delete, οι δε γονείς αποκτούν την ένοχη αλλά πολυπόθητη ησυχία τους. Το ίδιο και οι δάσκαλοι
[στήλη ΕΙΣΟΔΟΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία 21/8/2010, ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου